Ես ուրիշ կերպ եմ կապված իմ գյուղի հետ: Միշտ իսկական հանգստությունը գտնում եմ այնտեղ: Գյուղը գտնվում է Սևանի ափին, և ճիշտ է, շատ հեռու է Երևանից, բայց աշխատում ենք շուտ-շուտ գնալ: Չգիտեմ, ինձ թվում է, որ միայն գյուղից չէ: Տատիկներս ու պապիկներս ապրում են այնտեղ, և մեր կապն այնքան ամուր է ու ջերմ, որ շատ ենք կարոտում ու ամեն հնարավոր դեպքում այցելում ենք նրանց և աշխատում, ինչքան հնարավոր է, երկար մնալ և զգալ նրանց սերն ու ջերմությունը: Միշտ շատ երեխաներով ենք գնում և այնքան ուրախ անցկացնում օրերը, որ չենք էլ զգում, թե ինչքան արագ է անցնում ժամանակը:

Երբ փոքր էի և շատ ժամանակ ունեի, այնտեղ մնում էի ամբողջ ամառային արձակուրդներին: Եվ երեք ամիս հետո վերադառնում էի քաղաք մեծ դժվարությամբ: Ամբողջ կյանքում էլ այն կմնա ինձ համար ամենաթանկ վայրը,ամենասիրելի անկյունը: Ու միշտ մտածել եմ, որ ամենալավ գյուղն է իմ գյուղը:

Ամեն մարզ գնալիս, ամեն քաղաք ու գյուղ, ամեն բակ մտնելիս, նրանք առաջինն են մեզ դիմավորում.

-Բարև, բալիկ ջան, բարով ես եկել… Ի՞նչ կա-չկա աշխարհում…Ի՞նչ գործով ես եկել…,- ողջունում են մեզ մեր ազգի մեծերը` մեր տատիկները և պապիկները: Թվում է, միշտ նստած են իրենց տեղում, ոչ մի տեղ չեն գնում և ոչ մի տեղից չեն գալիս, սակայն գիտեն աշխարհի բոլոր նորությունները, բոլոր հոգսերը, և թե ինչ է սպասվում առջևում: Այսպիսին են նրանք` մեր կյանքի պահապանները: