Լուսանկարը` Լաուրա Սահակյանի

Դեռ մանկուց իմ մեջ ձևավորված էր ազգային ոգին։ Հիշում եմ՝ ոնց էի երազում էդքան սիրուն պարելու մասին։ Պարի խմբակ հաճախելը ոչ մի կերպ չազդեց մտածելակերպիս կամ երազանքիս իրագործման վրա։ Հասկացա, որ երազանքը նպատակ դարձնողն ու իրագործողը մենակ ես եմ։

-Ախր, դու աղջիկ ես:

-Ո՞նց ես պատկերացնում էդ ամենը:

-Վերջացրու, լավ:

-Ժամանակի հետ քայլիր:

Կներե՞ք։

Ամեն անգամ, երբ դրսում ականջակալները ականջներիս քայլում էի ու հանկարծ հանդիպում ծանոթի, ով հարցնում էր՝ ինչ եմ լսում, ձգտում էի չպատասխանել։
Ականջակալներում միշտ հնչում էր միայն հայ ազգային երաժշտություն։ Իսկ իմ պատասխանը կարող էր դառնալ դրոշակ, որը մոդայիկ մարդիկ անխնա կթափահարեին։

Հիմա անցել են շատ ժամանակներ։ Անիմաստ, թյուր կարծիքները կարելի է ուղարկել գրողի ծոցը։

Հիմա ազգայինը իմ հոգու մի մասն է դարձել։ Ծանր օրվա ցանկալի ավարտը դառնում է էլ ավելի հաճելի հենց ազգային նոտաների ու շարժումների հետ։

Ազգայինը նոր շունչ է առել։
Ազգայինը թրենդում է։