-Մի քանի օր առաջ՝ ամսի 20-ին, մեր գլխավոր տոնածառի լույսերը վառեցին: Մի րոպե, քեզ նկարներ ուղարկեմ: Կտեսնես, որ սիրուն են սարքել ամեն ինչ: Հիմա քաղաքը շքեղության մեջ ոնց որ լինի:
-Մեր մոտ ամսի 25-ին են վառելու:
-Բա ինչի՞ էդքան ուշ:
-Որ Նոր տարվա շունչը մնա:
-Ըհն, նայի: Էս էլ Վանաձորս:
-Հրաշք է Վանաձորը: Իսկական ապրելու տեղ:
-Հա, ճիշտ ես: Էդքան ճոխ չի, բայց մեր քաղաքի համար ընտիր է:
-Նենց լավ ա, որ մարդ իր քաղաքը սիրում ու գնահատում է:
-Դե գիտե՞ս ոնց… Հա, ես սիրում եմ իմ քաղաքը, բայց մեկ-մեկ մտածում եմ, որ էս ապրելու տեղ չի, որ ինչ-որ մի բան պակաս է ամեն տեղ, ու մի բան փոխել էլ չի լինում:
-Չէ, ապրելու լավ էլ տեղ է: Առաջինը ինքդ քեզ պիտի փոխես: Մոռանո՞մ ես. 15 տարի է էդտեղ ես ապրում:
-Օրինակ՝ ես կուզեի ուրիշ երկրներ գնայի, բայց երևի մի ամսից արդեն կկարոտեի Վանաձորը: Կուզեի շուտ հետ գալ: Ուզում եմ ասել՝ շատ բարդ կլիներ ինձ համար ուրիշ տեղ ապրելը:
-Ասենք՝ Եվրոպայի կամ Ամերիկայի որևէ քաղաք:
-Հա, հասկացար, չէ՞, ինձ:
-Համ էլ էդ քաղաքների տոնածառները կտեսնեիր: Բայց ինչքան էլ սիրուն, բարձր ու շքեղ լինեն, քո հարազատ քաղաքի տոնածառին չեն հասնի, չէ՞:
-Ախր, որ ասում են՝ հայրենիք … Հենց էդ է հայրենիքը. էն քաղաքը, որտեղ ծնվել ես, էն տունը, որտեղ ապրում ես: Հայրենիքը էն բակն է, էն դպրոցը, որտեղ ամբողջ կյանքդ է անցել: Նույնիսկ էն նստարանը, որի վրա ընկերներիդ հետ նստել ես: Ու նույնիսկ էն գլխավոր տոնածառը, որ տարին մի անգամ ես տեսնում: Այ, ինձ համար էդ է հայրենիքը:
-Ինչ ճիշտ բաներ ես ասում: Տեսնո՞ւմ ես. կամաց-կամաց սկսում ես մտքերդ փոխել, այսինքն՝ ինքդ քեզ:
-Ուրեմն, արդեն կսկսեմ հա՛մ քաղաքս ավելի շատ սիրել, հա՛մ փորձել իր համար ինչ-որ լավ բան անել: