Ինչ ասես, որ չէր եղել, ինչի մասին ասես՝ կարող էի գրել, բայց բառերը չէին գալիս։ Լիքը-լիքը դեպքեր են կուտակվել, բայց ես դեռ չեմ անդրադարձել դրանց։ Ու եթե չամբողջացնեմ, իրար գլխի չբերեմ, երևի այդպես կիսատ էլ մնան հեռախոսիս նոթատետրում, իսկ հետո գնան արխիվ, երեսուն օրից էլ ինքնուրույն ջնջվեն հեռախոսի ու իմ հիշողությունից։

Ուզում էի պատմել, թե ոնց եմ մեղր հավաքելու գնացել Սարուխանում։ Ուզում էի գրել, նկարագրել, թե ինչ ենք արել, ու ինչեր են ինձ պատմել մեղվապահների տետրերի մասին։ Թե ոնց են կոդավորում բառերը, օրինակ՝ «Մ»-ն մայր մեղուն է, «Ն»-ն՝ նոր մայրը փեթակում։ Եթե մայրը չի բեղմնավորում ձվերը, իրան «խատցնում են»։ Բայց «ատլիչնիկ» փեթակներ էլ կան, որ լիքը մեղր են տալիս։ Հետո ուզում էի գրել, որ ինձ համար հատուկ մեղր քամեցին այնպես, որ մեղրամոմը հետը լինի։

-Բեր, թո ուտա, դրել ես վիստավկա՞- էս խոսքերից հետո գդալով մեղր էի ուտում ու ինձ արքայավայել էի զգում։ Իսկ հետո էլի երեխու պես, որովհետև «ազզ ջան», «բալես», «խերս» բառերից հետո ոչ մեկն էլ իրան մեծ չի զգա։ Էս ամեն ինչը ուզում էի պատմել, բայց հարմար բառեր չէին գալիս։

Ուզում էի մեկին պատմել, կիսվել էն ուրախ բանով, որ լուսաբացին արթուն էի ու սիրուն-սիրուն բաներ էի տեսել ու զգացել։ Բայց էդ ժամին արթուն մարդ չկար։ Եվ ուղղակի գրեցի։ Գրեցի, որ արմունկներով հենվել էի պատուհանի գոգին, ինչքան  ուժ ունեի, գլուխս դուրս էի հանել, որ ներքևից ավելի շատ գա թարմ կարկանդակների հոտը։ Եթե էլի ինչ-որ հոտ կար տարածքում, լրիվ զրոյացել էր սրա բույրի դիմաց։ Մի քիչ հոտը քաշեցի քիթս, տրամադրությունս բացվեց, որոշեցի, որ պիտի «թույն» նկար անեմ էս առիթով։ «Թույն» նկար չստացվեց։ Հետո ուղղակի նայում էի դիմացի շենքին ու մտածում էի, որ մամային ասեմ՝ առավոտը վեցին լույս է արդեն։ Հա էլի, լավ էլ լույս էր, ամեն ինչ երևում էր։

Հետո դեպք եղավ, ահավոր ուրախ ու տարօրինակ դեպք։ Դե, բոլորն էլ ծանոթ են էն երևույթին, թե ոնց են տղաները փորձում ծանոթանալ աղջիկների հետ։ Շատ ռոմանտիկ նամակներ են գրում, թե ոնց էդ աղջիկը գերեց իրենց հենց առաջին հայացքից՝ պրոֆիլի նկարին գցած, թե ոնց իրենք մոռացան բոլորին ու «մաքուր» նպատակներով զինված՝ կենտրոնացան մենակ մեկի վրա։ Բայց ինձ տղա չէր գրել։ Ինձ Անուշն էր գրել, էն էլ՝ Դավթյան։ Շահումով էր։ Ասում էր, որ ծանոթանանք. հետաքրքրել եմ իրեն երևի։ Դե, նույն անունն ունենք, նույն կայքին ենք թղթակցում, բայց ինքը՝ Իջևանից, ես՝ Գավառից։ Ուզում էի մեկին էն ձևով պատմել, որ զգա, թե ինչ ուրախ եմ, որ վերջապես ես էլ մի տեղ կօգտագործեմ «Անուշի հետ եմ» արտահայտությունը։ Ով հետս էր եղել, բոլորն ասել էին, մենակ ես էի մնացել։ Չնայած փաստացի Անուշը ես եմ, իմ անբաժան մասը, բայց հո մամայի հարցին, թե ուր ես, չե՞մ ասի՝ բազմոցին պառկած եմ հետս։ Իսկ հիմա գտել եմ ուրիշ Անուշ։ Ինքը կա ինձնից անկախ ու հեռու, ուրիշ մարմնում ու դասերից ազատ ժամանակ նաև ուրիշ քաղաքում։ Բայց հենց մի տեղ իրար հետ լինենք, երկուսս էլ «Անուշի հետ» կլինենք։

Իսկ մինչ լավ հոդված գրելու համար խրախուսական մրցանակ սահմանվեց, որ ակտիվանանք, նոր նյութեր ուղարակենք 17-ին, ես անհույս փորձում էի այնպիսի ցնցող բան գրել, որ հավանեն։ Էդ հերիք չի, մի բան էլ 17-ի էջի վերևում փակցնեն, որ միշտ առաջինը էդ երևա։ Փորձում էի բոլորին հուզող թեմա բարձրացնել, որ ասեն՝ հա՜, էս ինչ լավ ա գրել, հալալ ա էս աղջկան, լրիվ սրտիցս էր։ Բայց էս պատմության մեջ «անհույս» բառն էր գլխավորը, որովհետև մտքիս բան չեկավ կամ էլ չկենտրոնացա նորմալ։ Ավելի շատ ոչ թե հոդվածիս մասին էի մտածում, այլ չակերտների գործածության, որովհետև ամեն գրածիս մեջ պարտադիր մեկից ավելի բառեր կան, որ չակերտավոր եմ գրում. կամ ուղիղ իմաստով չեն, կամ էլ բարբառային կամ ժարգոնային են։ Հիմա եթե հաշվեք, տասներեք հատ արդեն կգտնեք մենակ էս հոդվածում։

Էս ամեն ինչը երևի էնքան էլ հետաքրքիր չի։ Ավելի հավեսով կկարդաք, օրինակ, կանգառում լսածս խոսակցությունը։

-Բա վերջում ո՞ւր էիր գնացել։

-Քյավառում էի։

-Ըտեղ լավ ծախվո՞ւմ էին նկարներդ։

-Գնալուց առաջ լրիվ արաղի շշեր էի նկարել։

Էդքանից հետո երթուղայինս եկավ, բայց դե քյավառցու արյունը միշտ կքաշի, էլի, շատ եմ էդպիսի խոսակցություններ լսում։ Կամ էլ սերիալների մեջ եմ հանդիպում, որ խուլ ու մոլորված մի բան եթե նկատի ունեն, անպայման Քյավառ են ասում։ Իրականում էդքան էլ մոլորված չի մեր քաղաքը։ Հա, ՔԱՂԱՔ ենք մենք, ոչ թե գյուղ, ոնց մեր ներքևի հարևանն է կարծում։ Վերջիվերջո տասը մարզկենտրոններից մեկն ենք, աշխարհագրության դասատուն էլ կասի, կարող եք հարցնել։

Հա, «Բառախաղ»-ը մոռացա։ Ամսի տասին «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամը առաջնություն էր կազմակերպել, հաղթող զույգի մեկ տարվա ուսումնական վարձն էլ իր վրա էր վերցրել։ Որ ասում էին՝ որտեղ է լինելու, ասում էի՝ Սիրահարների այգում։ «Սիրահարների այգի» ու «զույգ» բառերի համադրությունն էլ մամայի մոտ առաջ էր բերում «ընկեր» ահազանգը։

-Հետդ տղա՞ պիտի լինի։

-Չէ, մա՛մ, կուրսիս Մերին ա լինելու։

Ցանկացած հեռախոս, լինի կոդով, թե առանց կոդի, թողնում է, որ 911 զանգահարես։ Այսինքն՝ հեռախոսի ծրագրում գրված է, որ 911-ից կարևոր ու վտանգավոր բան չկա։ Ըհը, մամայի մոտ էլ իմ ընկերոջ խնդիրն է, էլի։ Էտ վտանգը ինձ չի սպառնում, հանգիստ անցանք հաջորդ թեմային։ (Մա՛մ, որ կարդաս, չջղայնանաս, խնդրում եմ։ Ասում, խոսում, կատակում ենք։)

Չակերտները դարձան տասնյոթ, իսկ մենք առաջ ենք գնում։

Երկար գրողները որ ասում են, է, թե եթե էսքան ժամանակ տրամադրեցիք ու գրածս կարդացիք, շատ շնորհակալ եմ, քչերն են աչքի անցկացնում երկար նյութերը։ Կամ էլ ասում են՝ եթե էսքան կարդացիք ու հավանեցիք, մերսի ձեզ շատ, ձեր կարծիքը շատ կարևոր է ինձ համար։ Բայց ոչ ոք երաշխիք չի տա, որ ուղղակի չեք թռել մի քանի տողի վրայով կամ մենակ նկարս տեսնելով չեք հավանել հոդվածը։ Հիմա տենդենց կա գրելու, ով ասես՝ ինչ ասես, որ չի գրում։ Չի բացառվում, որ իմ մտքերն էլ ապուշություն կթվան։

-Tastes differ, different people like different things,- անգլերենի հերթական դասին ասաց դասախոսս, իսկ ես հիշեցի ու երևի էլ չմոռանամ։

Էսօր տասնյոթով կեզրափակենք։ Լիլիթն ասում էր, որ մի տեսակ սիրուն բան կա էս թվի մեջ։ Կայքը՝ 17, նույնքան էլ չակերտներ։ 17 հատ մեջբերում ու բացատրություն ու փոխաբերություն։

Դե, մինչ նոր հանդիպում 17-ի հետ։