Բարև: Գիտե՞ս՝ ուզում եմ մի փոքր կիսվել քեզ հետ: Հա, հա, հենց քեզ հետ, մի զարմացիր: Համակարգչի մյուս կողմում նստած անծանոթ (կամ էլ թեկուզ ծանոթ, հետո՞ ինչ): Չնայած՝ չէ, չեմ սիրում, երբ ծանոթներս կարդում են ինձ: Հա, ես էդպիսին եմ: Չէ, մի զարմացիր: Գիտե՞ս՝ ես ընկերներ ունեի, դե, համենայնդեպս, ինձ էդպես էր թվում: Գիտե՞ս՝ էլ էդ ընկերները չկա՜ն:
Չէ, չեմ պատմելու չստացված ընկերության ու դա քանդողների մասին: Գիտե՞ս՝ ինչի: Գուցե կարդան ու գտնեն իրենց տողերիս մեջ: Գուցե ծաղրեն՝ ասեն, որ ոչ մի ընկերություն էլ չկար: Դե, ես հպարտ եմ, չէ՞: Բայց հա՞ որ: Եսիմ… դա էլ դու ասա: Հա, բայց ես սրտիս մոտ էի ընդունել, է, ախր էդ ընկերությունը:
Քեզ հետ պատահե՞լ է, երբ ինքդ քո առաջ պայման ես դրել ու երդվել ոչ մի դեպքում դա չխախտել, բայց հենց հաջորդ պահին խախտել ես:
Երեկ իմ «Ստեղծիր կամ ոչնչացրու» գրքի հերթական առաջադրանքն էի կատարում: Գրված էր՝ շարունակել նախադասությունները և հետևել խորհուրդներին: Մի էջում գրված էր՝ «ես այլևս երբեք», որի կողքին, չգիտես՝ ինչու, հարկ համարեցի գրել՝ մարդկանց ներկայությամբ չեմ լացելու, ամեն ապուշի պատճառով տրամադրությունս չեմ գցելու: Ու հենց հաջորդ օրն էլ խախտեցի էդ գրողի տարած խորհուրդներս: Չէ, իրականում ես ամբողջ օրը թաշկինակը ձեռքիս լաց չեմ լինում, ուղղակի, գիտե՞ս՝ պահեր են լինում, երբ չեմ կարողանում արցունքներս թաքցնել: Հա, նախկին դասարանս ինձ «լացկան» մականունն էր տվել:
-Դու Ռուսաստանում ընկերներ չես ունեցել՝ քեզ միշտ մենակ ես զգացել: Իրենց կողքին ընկերներ են եղել, մենակությունը չեն զգացել՝ ի՞նչ է: Չե՞ն հասկացել, թե ոնց են քեզ ցավեցնում:
Լավ է, որ այս դպրոցում գոնե մեկը կա, ով սրտիցս խոսեց:
Շնորհակալ եմ: