Հիմա պատմեմ, թե ինչ եղավ մինչև Արցախ գնալը:
Մի քանի օր առաջ, հավաքվել էինք, որոշելու, թե որտեղ գնանք էքսկուրսիայի: Դժվար էր, տարբերակները շատ էին, չէինք կողմնորոշվում: Վերջում, մնաց երկու տարբերակ՝ Սևան կամ Արցախ: Ընտրեցինք Արցախ տարբերակը, օրը, ժամը պայմանավորվեցինք, մնում էր գնալը:

Առավոտյան 6:40 էր, բոլորս պատրաստ էինք, նստեցինք մեքենաները և շարժվեցինք:

 

Չնայած ճանապարհի երկարությանը, այն կարճ էր թվում:

Երբ հասանք Արցախ, սկզբից մտանք Գանձասարի վանական համալիր, որտեղ մի պապիկ կար, իր ճերմակ ձիով, ով մեզ համոզում էր ձի նստել, բայց դասընկերներիցս մեկն ասաց.

-Պապի ջան, ես ձիու վրա մեծացած երեխա եմ, չեմ ուզում:

Ապա գնացինք Գանձասարի հայտնի հյուրանոցը, հետո էլ Գանձասարի մինի «Տիտանիկ»-ի մոտ, որի հարակից շրջանում էլ հայտնի վագրն է, որը պարզապես մռնչում է, ուրիշ ոչինչ:

Ընկերներիցս մեկին՝ Դավիթին, գեղեցիկ լուսանկար էի արել:
Երբ լուսանկարները նայում էինք, Նարեկը ասաց.

-Իզան նենց ա նկարել, որ «ցելի» Արցախը երևում ա:

Մոռացա նշել այն երկու շունիկների մասին, որոնց հետ հասցրել էի ընկերանալ, այնքան խելացի էին: Նրանց հետ խաղացի, շոյեցի, հետո ցտեսություն մաղթեցի…

Հետաքրքիր էր նաև Խաչեն գետը, որի ափին նստեցինք, հաց կերանք ու շարժվեցինք դեպի Շուշի:

Որքան էլ որ տարօրինակ հնչի, բայց ես ասում էի.

-Գնալ Արցախ, անցնել Ստեփանակերտի կողքով ու չտեսնել «Պապիկ-տատիկ»-ի արձանը, դա նույնն է, ոնց որ օգոստոսին գնալ Սևան ու չմտնել լողանալու:
Ու չնայած դրան, գնացինք Շուշի, տանկի մոտ լուսանկարվեցինք, մտանք Ղազանչեցոց եկեղեցի, ապա շարժվեցինք տուն:

Զարմանալին այն էր, որ գնալուց անձրև էր գալիս, արդեն հույսներս կորցրել էինք, բայց մեր բախտը բերեց և անձրևը դադարեց: Գալուց էլ որոշել էինք տեսնել Խնձորեսկի ճոճվող կամուրջը, բայց անձրևը չթողեց:

Պետք է ասեմ, որ առաջին անգամը չէր, որ գնացել էի Արցախ, բայց դասընկերներով գնալը, մի ուրիշ հետաքրքրություն էր:
Վերջում հավելեմ, որ Արցախից մեզ հետ բերեցինք լիքը ժպիտներ, անմոռանալի հուշեր, անթիվ լուսանկարներ և հուշանվերներ:

Ահա ինչու եմ սիրում ամառը: