Բաց կապույտ երկնքի տակ՝մեր շենքի ամենավերևի հարկում մի հյուրընկալ ու գողտրիկ անկյուն կա: Դա մեր թաղամասի փոքրիկ գրադարանն է: Այժմ այն բավականին լուսավոր ու գեղեցիկ է. պատերը, առաջվա պես չեն կաթում, հատակը հնությունից չի ճռռում, նույնիսկ դաշնամուր ունենք: Գրադարանը ամբողջ թաղամասի համար ունի մեծ նշանակություն: Այն հանդիսանում է համայնքի մշակութային կյանքը կարգավորող հիմնական օղակը։
Ընդամենը մի քանի տարի առաջ գրադարանի կտուրից ջուր էր կաթում, ներսի առանց այն էլ անմխիթար վիճակին գումարվում էր պատերի ուռածությունը:
Փոքր երեխա էի ու նոր էի կարդալ սովորել: Միշտ հաճույքով ու սրտի թրթիռով էի այցելում գրադարան: Այն ինձ համար մի կախարդական աշխարհ էր, որտեղից ես հնարավորություն ունեի մտնելու գրքերի մոգական տիեզերքի մեջ: Մենք ունեինք շատ հոգատար ու բարեհամբույր գրադարանավարներ, ովքեր միշտ պատրաստ էին իրենց բարի խորհրդով օգնել մեզ: Հիշում եմ, որ բակի երեխաներին երբեմն հավաքում էի ու միասին գնում էինք գրադարան` գիրք կարդալու, վերջինս քննարկելու ու այդ ամենից հետևություններ կատարելու: Տոն օրերին էլ կազմակերպում էինք հետաքրքրական միջոցառումներ, որի ընթացքում արտասանում էինք, երգում ու պարում: Գրադարանի անմխիթար վիճակը մեզ չէր խանգարում ապրել գրքերի աշխարհում: Սակայն շատ հաճախ երազումս տեսնում էի մեր գրադարանը՝ նոր գրքերով:
Վերջերս որոշեցի այցելել գրադարան. մի տեսակ սիրտս կարդալ էր ուզում հենց մեր գրադարանի գրքերը: Սակայն գրադարանում անախորժ վիճակ էր. բոլորը տխուր նստած էին ու ինչ-որ բան էին քննարկում: Նրանց դեմքի սովորական ժպիտը կորել էր: Այդ ամենը ինձ շատ զարմացրեց: Հարցրեցի նրանց տխրության պատճառը, բայց ինձ չպատասխանեցին, արագ տվեցին ուզածս գիրքը ու խնդրեցին, որ հեռանամ: Մի քանի վայրկյան անշարժ գամվել էի տեղում։
Տուն եկա: Ամբողջ օրը հոգիս համակած տխրությունը ինձ թույլ չտվեց ժպտալ: Մայրս զգաց, որ ինձ հետ մի բան այնպես չէ, ու հարցրեց տխրությանս պատճառը: Պատմեցի: Անակնկալի եկա՝ հասկանալով, որ պատմածս նրա համար նորություն չէ: Մայրս բռնեց ձեռքս ու ասաց իմ մինչ այդ լսած ամենատխուր լուրը: Պարզվեց, որ համայնքը գրադարաններին հատկացվող ֆինանսական միջոցները կրճատել են, և դրա հետևանքով մեր գրադարանը հայտնվել էր փակման եզրին։
Այսօրվա պես հիշում եմ դեմքիս արտահայտությունը չարաբաստիկ լուրը լսելու ժամանակ: Վազեցի տնից դուրս, դեպի գրադարան: Աչքերիս մեջ անկոտրում վճռականություն կար, այդ պահին պատրաստ էի ամեն ինչ փոխելու, կանգնեցնելու գրադարանի փակումը։
Ու կատարվեց անսպասելին: Դռան մոտ կանգնած էին պաշտոնատար անձինք: Առաջ եկա ու համարձակորեն փակեցի նրանց ճանապարհը: Ես, նրանց աչքերի մեջ նայելով, ասացի.
-Դուք դա անել չեք կարող, դուք մեր լույսի տունը փակել չեք կարող: Մի՞թե չեք հասկանում, որ այստեղ մի ողջ հարստություն կա, իսկ դուք ուզում եք այդ հարստությունը մեզնից խլել: Պետք է, ընդհակառակը, բացել նորերը, համալրել գրադարանները նոր գրքերով ու տեխնիկայով, դրանք դարձնել ավելի արդիական:
Խոսքիս իրավացիությունը հաստատեցին նաև հարևանները, որ նորությունը լսելուն պես վերև էին բարձրացել։Նրանց հայացքները միաժամանակ արտահայտում էին և վախ, և անորոշություն: Գրադարան այցելած փորձագետները (այդպես ներկայացան) ուշադրությամբ լսում էին մեզ ու մի փոքր զարմացել էին համարձակությանս վրա, հայացքներն էլ ինձնից չէին կտրում: Հետո, առանց ոչինչ ասելու, հեռացան:
Այդ դեպքից մի քանի օր հետո հայտարարեցին, որ գրադարանը ոչ միայն չի փակվելու, այլև վերանորոգվելու ու համալրվելու է։
ՈՒ անցան տարիներ: Փոխվեց մեր տարիքը, փոխվեցին մեր նպատակները, երազանքներն ու սպասումները, բայց մի բան մնաց նույնը: Գրադարանը չկորցրեց իր նշանակությունը: Այն մնաց նույն խորհրդանշական ամրոցը, ուր անթեղված է գիտելիքի սուրբ կրակը։ Գրադարանը օգնեց ինձ նվաճելու բարձունքներ: Այս տարի դպրոցականների առարկայական օլիմպիադաներում ունեցա կարևոր ձեռքբերումներ. գրականություն առարկայից արժանացա 1-ին կարգի դիպլոմի, իսկ աշխարհագրությունից՝ գովասանագրի։ Միգուցե, եթե գրադարանը չլիներ, ես ի զորու չէի լինի հասնել այդ ամենին: Համոզված եմ, որ մարդիկ ու հարստանում են ընթերցանությամբ, իսկ գրադարանը հանդիսանում է այդ բարձունքներին հասնելու օգնական ուժը: