Մալականը մեր Գագարին ավանի մոտ գտնվող մի բարձր սար է, որը ոչ բոլորին է հաջողվում բարձրանալ: Անգամ մեր պատուհանից այդ սարը երևում է, միշտ նկատել եմ, բայց երբեք չեմ մտածել բարձրանալու մասին: Եվ միգուցե երբեք էլ չբարձրանայի, եթե պատմությանս ուսուցչուհին չառաջարկեր մեր դասարանին մոտ օրերս, երբ եղանակը նպաստավոր լինի, բարձրանալ Մալական:

Երկար չսպասեցինք եղանակի նպաստավոր լինելուն, քանի որ դրսում տաք էր և տեղումներ էլ չէր լինելու: Մեր արշավախումբը այդքան էլ մեծ չէր. դասընկերներից մի քանիսը բացակայում էին: Երբ հեռվից նայում էինք սարին, մտածում էինք, թե ինչպես պետք է բարձրանանք: Սակայն ճանապարհին զրուցելով, տարվելով մոտակա դաշտերի գեղեցկությամբ, չնկատեցինք, թե ինչպես հասանք սարի մոտ:

Դասընկերս` Գարիկը, մեզ երբեմն վախեցնում էր, երբեմն ուրախացնում: Ամեն քայլափոխի մողեսի հանդիպելիս բռնում էր և ցույց տալիս: Մեզնից շատերը (այդ թվում նաև ես) մողես տեսնելուն պես իսկույն գոռալով փախչում էինք, իսկ Գարիկը մողեսը բռնած վազում էր, նկարվում և հետո էլ տարածքը ուշադիր զննում, որպեսզի ոչ մի մողես բաց չթողնի: Վերելքն ավելի բարդ էր: Ոմանք արագ բարձրացան, իսկ շատերս դեռ պայքարում էինք փշերի դեմ, այդ թվում նաև պատմությանս ուսուցչուհին:

Երբ արդեն սարի գագաթին էինք, նայում էինք հեռուները, անգամ Սևանա լիճն էր երևում, մեր ավանի կողքին գտնվող, գյուղերը: Մեր առաջ բացվել էին անծայրածիր դաշտերը, որոնք կանաչել էին, ծաղկել:

Հանգստանալուց հետո արդեն պետք է իջնեինք, և բացի այդ ծարավել էինք, իսկ ջուրը սպառվել էր: Գիտեինք, որ մոտակայքում ջրի աղբյուր կգտնենք, դրա պատճառով անընդհատ ականջ էինք դնում, միմյանց նկատողություն անում.

-Հըլը սուս, տեսնենք՝ որտեղից ա գալիս ջրի ձենը:

Ի վերջո գտանք աղբյուրը, որի ջուրը շատ սառն էր: Ծարավներս հագեցնելուն պես շարունակեցինք ճանապարհը: Տղաները սունկ հավաքեցի, իսկ աղջիկները՝ ծաղիկ: Ամենազվարճալին այն էր, որ դաշտում այդքան ծաղիկներ կային, սակայն մենք բոլորս վազում էինք նույն ծաղկի հետևից: Մենք գեղեցիկ Ջանգյուլումի փունջ կազմեցինք: