Թո՞ւղթ, բարև՛: Երևի թանաքից ճանաչեցիր, չէ՞: Ես հաճախ մոռանում եմ քեզ, կներես, ուշ գրելուն էլ պատճառ կա, չեմ ուզում էջերդ վերջանան, ես ուրիշ թուղթ չեմ ուզում: Իմ մասին էլ այնքա՜ն բան գիտես, իսկ գիտե՞ս՝ ինչից եմ հոգնել. միայն իմ շողքը տեսնելուց, քեզ միայն լապտերի լույսի տակ եմ տեսել, թաքնվո՞ւմ ես: Ես դեռ չեմ համակերպվել, որ մի օր իմ համբերությունը կվերջանա, իսկ դու կհիշես իմ խոսքերը, բայց ոչինչ չես կարողանա անել: Միգուցե ուրի՞շը, ուրի՞շ գրիչ: Կընտրես գունավորները, թող էջերդ գեղեցկացնեն, միայն թե կապույտը չմոռանաս: Այն կապույտը, որն իր վերջին խոսքերով կիսվեց քեզ հետ, որի համար դժվար էր գրիչի ծայրը քո էջից կտրելը:
Գիտե՞ս՝ դու շատ ընկերներ ունես, ամեն մեկը՝ մի տեսակ: Քանոնը քեզնով հաճախ է հետաքրքրվում, կշփոթեցնի քեզ, եթե ծուռումուռ գծեր քաշի երեսիդ: Ռետինի հետ անկեղծ չլինես, կխաբի քեզ, մի բան կասի, հետո հետքերը կվերացնի, բայց մինչ ջնջելը՝ կհասցնես կարդալ, հասկանալ նրան:
Նկատել եմ, թե մկրատը ինչ ցավ է պատճառում քեզ, սակայն ինչքան էլ քեզ վրա գրեմ, սպիներդ չեն վերականգնվի: Մատիտն իմ ընկերն էր, մինչ կսկսեր ռետինի հետ ընկերություն անելը: Իսկ ինձնով բոլորն են գրում, բայց երբ թանաքս վերջանա, դեն կնետեն, կմոռանան, իսկ քեզ կպահեն, հաճախ կընթերցեն, բայց չեն հիշի՝ ինչով են գրել:
Ես անկեղծ եմ քեզ հետ, բայց մեկ թերթիկն էլ երկու էջ ունի, երկու երես: