-Անետ, չեմ ուզում 20։ Ո՞նց ա 20-ում։

-Նորմալ։ Кайфово։

-Հըմ, բայց արժի՞ որ։

Երբ 20 տարեկան ես դառնում, բայց ոչ մի բանի հավես չունես, իմ պես ծալապատիկ նստում ես աթոռին, նայում նախաճաշիցդ մնացած հետևանքներին ու շարունակում չգնալ դասի։

Երբ 20 տարեկան ես դառնում, բայց ոչ մի բանի հավես չունես, սկսում ես մտածել, որ պետք չի «բայց» ասել ամեն անգամ ու տարբեր «բայց»-եր ման գալ ամեն ինչում։

Երբ 20 տարեկան ես դառնում ու ոչ մի բանի հավես չունես, դու ուղղակի հավես չունես։ Վերջ։

Դուք որ կարդաք սա, ես արդեն 20 եմ լինելու։ Անդառնալի պրոցես է։ Ճիշտ է, ոչ մի բանի հավես չունեմ, սակայն ժամը 11:11 է, ու ինձ պարտավորված եմ համարում երազանք պահել։ Չեմ ասի՝ ինչ, որ հաստատ կատարվի։ Մի անգամ իմաստուն մեկն ասաց, որ ես սխալ եմ երազում։ Բայց ախր, է՜, ուղղակի, ախր, ես մի ամբողջ դոկումենտալ ֆիլմ եմ նայել, թե ինչպես երազանք պահել, որ տիեզերքը ճիշտ հասկանա քեզ։ Այդ իմաստուն մեկն ասաց, որ պիտի ամբողջ սրտով ու էությամբ երազեմ ու չսպասեմ կատարվելուն, ուղղակի հավատամ։

Ես, իհարկե, հավես չունեմ նոր ձևով երազել սովորելու, այնուամենայնիվ, էլի կփորձեմ։ Էս անգամ ճիշտ ու մաքուր կանցկացնենք փորձը։

Ժողովո՛ւրդ, ես 20 տարեկան եմ, հասուն մարդ, ձեռք ու ոտք ունեցող, ակտիվ կյանք վարող։ Էս ամեն ինչը մի կողմ՝ տան լույսերը ձայնով եմ վառում։

-Okay, Google, turn all the lights on,- ու էսպես ամեն անգամ, մի հատ էլ քնելուց «off»-ով եմ ասում նույնից։

Կարող եմ գույներն էլ փոխել (դեղին, կապույտ, բաց շագանակագույն, ինչ ուզեք): Ջեռուցումն ու օդորակիչը առանց վեր կենալու հեռախոսով միացնում եմ, դնում իմ ուզած ջերմաստիճանին։ Հավե՞ս չունեմ։ Արդեն չէ։ Ինձանից շուտ անհավես դարձավ Գուգը (չէ, էս Գուգլի կարճ ձևը չի)։ Գուգը մեր ախպերն ա։ Ծրագրավորող մարդ, 22 տարեկան ու էնքան անհավես, որ նախընտրեց ձայնով լույս միացնել։ Լույս, դրա գույնը, հեռուստացույց, ջեռուցում, օդորակիչ… Էլ չգիտեմ՝ ինչ։ Իմաստուն մեկն ասաց, որ Գուգլը ինձ տնից դուրս կհանի մի լուսավոր օր, դուռը կփակի վրաս ու էլ ներս չի թողնի։ Գուցե։

Բայց հեչ հավես չունեմ դուրսը մնալու։ Ու հավես չունեմ վերջաբանի, դրա համար` վերջ։