ԼԻՆՈՒՄ Է
Լինում է, երբ ինքս ինձնից խռով մնամ,
Ամիսներով ես-իս ատեմ, չհիանամ,
Չհասկանամ, չհասկանա սիրտս` մտքիս
Ու փոթորկվի ու չարանա անդեմ հոգիս։
Լինում է, երբ իմ անցյալից փախչել ուզեմ,
Էնտեղ թողած խուլ ցավեր թաղել ուզեմ,
Բայց չարախինդ ուրվականը նրանց հանկարծ
Հայտնվում է անհրավեր, անժամ, անդարձ։
Լինում է, երբ հոգնում եմ ես մարդ լինելուց,
Իմ դատավորն ու դահիճը չ՛լինելուց,
Իմ` ձեր սիրած դիմակներին զոհ լինելուց,
Իմ հրեշին ու հրեշտակին կալանելուց,
Ինքս ինձնից ու ուրիշից թալանելուց…
Լինում է, երբ մրսում եմ իմ չլինելուց,
Ինչ որ մեկի մի ժամանակ հայտնվելուց,
Անժամանակ ու անողոք չքանալուց.
Լինում է, երբ ինքս ինձ հետ ես հաշտ մնամ
Ու ամեն ինչ, ու ամենքին ներեմ… Մնամ…
Թվում էր միայն…
Ամեն ինչ այնքան հեշտ էր ու սիրուն,
Ամեն ինչ այնպես երազ էր թվում,
Թվում էր միայն…
Ամեն ինչ այնքան հավերժ էր թվում,
Ամեն բան այնպես սիրով էր տրվում,
Խլվում էր միայն…
Ամեն ինչ այնքան անմեղ էր հնչում,
Ու նման էինք մենք ամեն ինչում,
Հնչում էր միայն…
Իսկ իրականում…
Իսկ իրականում ես նոր խաղ էի,
Քո սրտի համար ես դեռ վաղ էի…
Իսկ իրականում ես դեռ խակ էի,
Քո ջերմ խոսքերից, սիրուց տաք էի,
Ինքս իմ հորինած սիրով փակ էի,
Երազ էր միայն…
Իսկ իրականում դու մեղավոր չես,
Իմ երազները թագադրեցին քեզ.
Դու հիմա ուրիշ թագերս ես կրում,
Իսկ ես սրտիս դեմ դանակ եմ սրում,
Որ հիշի միայն` թվում էր միայն…