Յուրաքանչյուրիս կյանքում էլ լինում են պահեր, երբ թվում է, թե ամեն ինչ շատ վատ է, և կանգնած ենք անդունդի եզրին: Եվ իրականում շատ հաճախ դա միայն թվում է մեզ: Անցնում է ժամանակ, և հետ նայելով հասկանում ես՝ դա այնքան փոքր խնդիր է եղել, որ անգամ անիմաստ և ծիծաղելի է թվում այն ժամանակը, որը կորցրել ես անհիմն մտորումների, կասկածների և վախերի վրա: Շատ հաճախ հենց մենք ենք մեր խնդիրները, հոգսերն ու վախերը բարդացնում և վերածում կատարյալ քաոսի: Բայց ինչո՞ւ: Երևի թե պատճառը այն է, որ հաճախ բախվելով որևէ խոչընդոտի՝ մոռանում ենք խնդիրները ռեալ դատելու և վերլուծելու մեր կարողության մասին, սակայն դա հենց այն է, ինչը մեզ պետք է ցանկացած պարագայում: Մենք սովոր ենք ինքներս բարդացնել մեր խնդիրները (իհարկե, ոչ բոլոր) և հետո դժգոհել ամեն ինչից՝ կյանքից, ճակատագրից, մարդկանցից, հանգամանքներից: Ըստ իս՝ ավելի հեշտ և ճիշտ ապրելու համար մենք պետք է հասնենք գիտակցության այն մակարդակին, երբ մեր կյանքում կատարվող բոլոր իրադարձությունները կհամարենք բնական և կմտածենք, որ հենց այդպես էլ պետք է լիներ, չէ՞ որ այսօրվա շատ խնդիրներ մեզ կօգնեն վաղվա խնդիրները ավելի հեշտ հաղթահարել: Կարելի է ասել, որ իմունիտետ ենք ձեռք բերում և սկսում այլ կերպ մոտենալ մեր խնդիրներին:
Եթե չենք կարողանում փոխել իրավիճակը, ապա պետք է փոխենք իրավիճակի նկատմամբ ունեցած մեր վերաբերմունքը: Կյանքն իրականում այնպիսին է, ինչպիսին մենք ենք ընդունում այն: Այդպիսին են նաև մեր խնդիրները: Եթե կարողանանք ինքներս մեզ պարտադրել, որ այդ խնդիրը պետք է բաց թողնենք և պարզապես ազատվենք դրանից, ապա այդ խնդիրը կդադարի մեզ անհանգստացնել: Իհարկե, կան այնպիսի դեպքեր, երբ իսկապես հայտնվում ենք անելանելի դրության մեջ և հետդարձի ճանապարհ չկա: Պետք է սովորենք միշտ առաջ քայլել, ժպիտով հաղթարել բոլոր խոչընդոտները և գլուխը միշտ բարձր պահել: Մենք երկու տարբերակ ունենք. կա՛մ թույլ տալ, որ կյանքը մեզ փոխի, կա՛մ ինքներս փոխել մեր կյանքը: Ընտրությունը մերն է: