Երբ նայում եմ տատիկիս, նա միշտ ժպտում է ինձ: Դրանով նա ցույց է տալիս, որ ուրախ է և ոչ մի բանի կարիք չունի: Սակայն վերջին ժամանակներս տատիկս այլևս այն ժպիտով չի նայում ինձ: Հասկանում եմ, որ եթե կար ժամանակ, որ տատիկս թաքցնում էր իր տխրությունը, հիմա դա շատ դժվար է դարձել: Արդեն 20 տարի է, ինչ տատիկս կորցրել է քեռուս: Նա այնքան է պատմում քեռուս նախասիրությունների, ունակությունների մասին, որ ինձ միշտ թվացել է, թե ես տեսել եմ նրան: Քեռուս մահից 3 տարի անց ծնվեցի ես Ոուսաստանի Դաշնության Կիսլովոդսկ քաղաքում: Տատիկս, մենակ մնալով, որոշում է գալ մեզ մոտ, սակայն 6 ամիս հետո ինձ հետ վերադառնում է Հայաստան: Արդեն 16 տարի է, ինչ ես ապրում եմ տատիկիս մոտ: Ամեն անգամ, երբ հաջողությունների եմ հասնում, տատս ինձ ասում է.

-Ռուսլանս էլ էր քո նման սովորում դպրոցում, բայց ինքը քո նման միամիտ ու խելոք չէր, աշխույժ, ճարպիկ ու կատակասեր էր Ռուսլանս:

Տատս պատմել է, որ մի անգամ ուշ երեկո էր, քեռիս դեռ տուն չէր եկել և չէր էլ տեղեկացրել, թե ուր է գնացել: Տատիկս որոշում է դուրս գալ և դրսում փնտրել, սակայն ոչ մի տեղ չի գտնում: Հիշում է, որ երկու օր առաջ քեռիս ինչ-որ խնջույքի մասին է խոսել: Տատիս մտքով անցնում է գնալ քեռուս մտերիմ ընկերոջ տուն: Հասնելով նրանց տան մոտ՝ տատս լսում է քեռուս ձայնը, թե ինչպես է երգում, իսկ իր երգի տակ բոլորը պարում և ուրախանում են: Տատիկս, չուզենալով խանգարել նրանց, հետ է վերադառնում տուն և մտնում անկողին: Քեռիս, տուն վերադառնալով, մոտենում է տատիկիս անկողնուն և բարձր ծիծաղելով ասում է.

-Անուշիկ ջան, գիտեմ, որ քնած չես: Ես գիտեի, որ կանհանգստանաս, կգաս հետևիցս, դրա համար էլ շատ բարձր էի երգում, որ լսես տղայիդ ձենը, հանգիստ լինես ու չանհանգստանաս:

Այս պատմությունը, որը շատ հետաքրքիր է ինձ համար, տատս մեծ դժվարությամբ պատմեց: Չեմ կարողանում քեռուս մասին շատ հարցեր տալ: Ամեն մի բառից, որը արտասանում եմ նրա մասին, տատս հուզվում է:

Մեր բակում կա մի ցայտաղբյուր, որը նվիրված է քեռուս հիշատակին: Քեռիս մահացել է բանակում: Երեկ նայում էի քեռուս հուշատետրը: Նկատեցի մի քանի բանաստեղծություններ, որոնք նա գրել էր բանակում: Ինձ դուր եկած բանաստեղծություններն արագ վերցրի և դրեցի իմ հուշատետրում:

Գիշերով նստած խավար լույսի տակ՝

Գրում եմ մի փոքրիկ նամակ,

Չգիտեմ՝ ինչպես սկսեմ երկտողս,

Ինչ նամակ գրեմ արտասվող մորս:

Արցունքս լցված կոկորդս է խեղդում,

Ձեռքերս դողում են, էլ չեմ գրում,

Հուշերով մի պահ ընկա ես մեր տուն

Դրսից ձայն տվի, ներսից բաց արին,

Տեսա իմ դիմաց հյուսերով մորս:

Սիրելի մայրս՝ որդուն կարոտած,

Քարացանք մի պահ իրար դեմ կանգնած:

Դանդաղ արցունքներ գլորվեցին ցած,

Սթափվեցի, տեսա՝ նստած եմ հուզված,

Կիսատ նամակս՝ առաջս դրած…

Երբեմն կարդում եմ քեռուս գրածները: Անհնար է դրանք կարդալ առանց հուզվելու: Թեև ես չեմ զգա այն ցավը, որը գրելու ընթացքում նա է զգացել, բայց միևնույնն է՝ սիրով եմ կարդում նրա բոլոր գրածները:

Ոսկորս կանեմ գրիչ,

Արյունս կանեմ թանաք,

Մայրիկ ջան, քեզ համար

Կգրեմ մի լավ նամակ:

Քեռուս մահից հետո տատիկս տառապում է շաքարային դիաբետով: Գնալով նոր բարդություններ են առաջանում, սակայն անգամ այդ ժամանակ տատս չի դադարում պատմել քեռուս մասին, ինձ մեծացնելու դժվարությունների մասին, և այլևս չի կարողանում թաքցնել արցունքները:

«Եկանք բանակ նոր զգացինք

Քաղցրությունը ծնողի,

Շատ դժվար է մարդու համար

Երբ ծնողը կողքին չի»,- գրել է քեռիս: