tigran davtyan

Կյանքը՝ վիրտուալ ցուցամոլություն

Մինչ Քովիդ-19-ը մեր առօրյան զերծ չէր վիրտուալ տիրույթից, ավելին՝ մասամբ անցնում էր հենց այդ տիրույթում, ոմանց մոտ՝ նկարներ տեղադրելով ու ակտիվ նամակագրությամբ, ոմանց մոտ՝ խմբերի ղեկավարմամբ կամ այլ հրապարակումներով, մյուս մասի մոտ՝ զուտ գործնական մասով։ Քովիդով պայմանավորված՝ ամբողջովին անցանք օնլայն համակարգին, այդ թվում նաև մեծահասակների որոշակի մասը, ինչը «կորոնակալանքային» և «կորոնաշփոթ» շրջանը դարձրեց անխուսափելի և օրհասական, միևնույն ժամանակ սրելով ցուցամոլության ու անհանդուրժողականության առկայծումը՝ իր վանող ու բացասական էներգիայով։ Երբ թեկուզ հինգ րոպեով փորձում ես լրահոսը նայել, թերթել էջիդ նորությունները, հասկանում ես, որ անելիք չունես էդտեղ։

Լրահոսի վերնագրերի ճնշող մեծամասնությունը հունից հանող, էժանագին ու անորակ աղբ է, որն իհարկե վնասում է նաև նյութը, էլ չասած՝ հաճախ նաև նյութի խայտառակ բովանդակությունը։ Տպավորություն է, որ մենք չունենք լրագրողական դպրոց, չունենք էթիկա, չունենք տարրական տրամաբանություն, չունենք ղեկավարման հմտություն և այլ մի շարք բացեր։

Հաճախ նաև կարդալով մեր հայկական մեկնաբանությունները, արդեն էլ ոչինչ չի մնում անել՝ բացի հիասթափվելուց։ Եթե նայենք հումորով, ապա կարող ենք հումորային ֆիլմ նկարահանել, իսկ եթե ռեալ՝ դա սարսափելի իրողություն է, որը ցույց է տալիս մեր հասարակության որոշ մասի գիտակցական դաշտի խնդրահարույց առկայությունը, ինչը, մեղմ ասած, ցավալի է։ Չգիտես՝ ծիծաղես, լաս, թե ինչ անես։ Իրականում, ինձ համար նաև մտահոգիչ փաստ է։ Երբեմն փորձում եմ թեթև նայել, գրելով. «Եկել եմ քոմենթ կարդալու»։ Բայց մինչև ե՞րբ և մինչև ո՞ւր։

Լրահոսից անցնում ենք ընկերների ընթացիկ հրապարակումներին, որոնք շատ հաճախ ստիպում են կարծել, թե կյանքը մեզ տրված է ցուցամոլության մրցույթի դուրս գալու համար, թե ով ինչքան տեսարժան, ժամանցի վայրեր, հավաստագրեր, դիպլոմ/դիպլոմի գույներ, սելֆիներ կներկայացնի։ Կներեք, իսկ ո՞ւմ է դա հետաքրքիր և գլխավորը՝ ի՞նչ է տալիս Ձեզ այդ ամենը՝ բացի էգոյի բավարարումից։ Դրանից հետո քանի՞ առաջարկ եք ստանում աշխատանքային կամ հանգստյան կամ այլ ուղղությամբ։ Իհարկե, ոչ մի, ուղղակի դա նման է հայկական ավանդական Նոր Տարվան, երբ բոլորն ասում են, որ գումար չունեն, բայց մրցակցային ցուցամոլ սեղանները ծփում են ու ծփում։ Եկեք ապրենք հանգիստ, ամենքս մեր կյանքով, առանց դիմացինին ինչ-որ բան ապացուցելու և ցուցադրելու, առանց մեր անձնականը սոց. ցանցերում չափազանց շաղ տալու, առանց մեր ապրումները հանրայնացնելու և զոհի դեր ստանձնելու, մեր ստացած դիպլոմ/հավաստագրերում ոչ թե նշանակություն տանք քանակին, այլ այն որակին, որը մեզ գոնե մեկ քայլով կմղի առաջ, ժամանցի վայրեր գնանք ոչ թե այն մտքով, թե երբ ենք մի հատ ուղիղ եթեր անելու կամ նկարվելու, էջում դնելու, այլ գնանք մեր հայրենաճանաչման ու լիարժեք հանգստի համար, ոչ թե մեր բազմաքանակ սելֆիներով նյարդայնացնենք ընկերներին, այլ գոնե զուսպ ու օրինակելի հրապարակումներ անենք, որից նախ և առաջ ինքներս կսովորենք։ Մեր կյանքը դարձնենք ոչ թե վիրտուալ ցուցամոլություն, այլ ինքնաբավ հարստություն, և ամենակարևորը՝ հետևենք մեր առողջությանը։ Իսկ եթե ուզում ենք լինել ավելի հետաքրքիր և պահանջված, ուրեմն պետք է լինենք ավելի զուսպ և ինքնակրթված։ Եկեք կերտենք ավելի առողջ ապագա։