Հունիսի 27-ին Ֆրանսիայից Հայաստան եկան 6 ուսանող-օսթեոպատ` Ռոման Բուղոն (Romain Bourreau), Քսավյե Խրիմյանը (Xavier Khrimian), Ժան-Գյաել Բղանելը (Jane-Glaё Branel), Գյաղանս Ժեղվեն (Garance Gervais), Թոմա Դելաժուն (Thomas Delajoux), Մաղի Դեբյուսին (Marie Debussy)` Աղնո Կղեպընին (Arnaud Crepin)՝ Սամուել Հաղիակյանի կողմից 2014 թվականին Փարիզում հիմնադրված օսթեոպատիայի ոլորտում մարդասիրական ծրագրեր իրականացնող «Էկոստեո» կազմակերպության ծրագրի շրջանակներում։ Օսթեոպատիան այլընտրանքային բուժման համակարգ է, որը առաջին հերթին փորձում է գտնել ցավի սկզբնաղբյուրը և մարմնի տարբեր մասերի ու օրգանների միջև հավասարակշռության խախտումը: Ֆրանսիացի օսթեոպատները այս ծրագրի շրջանակներում համագործակցում են Երևանի և Գյումրու տարբեր բժշկական հաստատությունների հետ և առաջարկում են անվճար խորհրդատվություններ և թերապիա հայ հիվանդներին:

Հարցազրույց օսթեոպատ Թոմա Դելաժուի հետ. 

-Ներկայացեք, ներկայացրեք Ձեր մասնավոր դպրոցը, ի՞նչ եք դուք այնտեղ սովորում:

-Ես Թոմա Դելաժուն եմ, Ֆրանսիայի Կաշան քաղաքում գտնվող «Օստեոբիո» դպրոցում օսթեոպատիայի ֆակուլտետի չորրորդ կուրսի ուսանող եմ։ Եվ հիմա Հայաստանում եմ «Էկոստեո» կազմակերպության շրջանակներում, որն էլ Հայաստանում իրականացնում է անվճար օսթեոպատիկ բուժումներ։

-Ներկայացրեք Ձեր փորձը Հայաստանում: Ինչո՞ւ եք եկել հենց Հայաստան:

a-Եկել եմ, որովհետև Հայաստանում օսթեոպատիան բավականին քիչ է զարգացած, ինչը մեզ, որպես ուսանողների, թույլ է տալիս հանդիպել մարդկանց, ովքեր ծանոթ չեն մեր մասնագիտության հետ, և ցանկանում են այն բացահայտել։ Այս ամենը մեզ թույլ է տալիս զննել շատ հիվանդների և թեթևացնել նրանց ցավերը, քանի որ օսթեոպատի աշխատանքը հետևյալն է՝ աշխատել հիվանդի ցավի և դիսկոմֆորտի վրա, լինի դա հոդային ցավ, մարսելու ունակության խնդիրներ, թե նույնիսկ կոնքոսկրային մակարդակի ցավեր։

-Ձեր թիմը Հայաստան է գալիս որպես կամավո՞ր, թե՞ սա Ձեզ համար կազմակերպված պրակտիկա է:

-Մենք ենք գնել մեր ինքնաթիռի տոմսերը, եկել ենք լրիվ կամավորության սկզբունքով: Մեր հիմադիրը ֆրանսահայ օսթեոպատ Սամուել Հաղիակյանն է, և հենց նա է մեզ առաջարկել գալ այստեղ։ Շատ եմ հավանում այս երկիրը, արդեն երկրորդ անգամն է, ինչ գալիս եմ Հայաստան, և չնայած անտանելի շոգին` սա շատ գեղեցիկ երկիր է, գեղեցիկ մշակույթով։

-Ինչպե՞ս է Ձեր կազմակերպությունն ընտրում այն երկրները, ուր գնում եք:

-Հայաստան եկել ենք մեր հիմնադրի որոշմամբ, քանի որ նա ցանկանում էր օսթեոպատիան բերել Հայաստան և այն այստեղ զարգացնել։ Որպես ասոցիացիա` մեր նպատակն է՝ զարգացնել օսթեոպատիայի պրակտիկան աշխարհում, քանի որ միայն Հյուսիսային Ամերիկայում, մի քիչ Ավստրալիայում և Եվրոպայի մի մասում կան օսթեոպատներ, և այսպիսով, մեր նպատակն է՝ քիչ-քիչ օսթեոպատներ ուղարկել աշխարհի մնացած երկրներ օգնելու և բուժելու նպատակով, և ավելի հասանելի դարձնել օսթեոպատիան բոլորի համար։

-Ինչպե՞ս եք համագործակցում և կապեր հաստատում Հայաստանի հիվանդանոցների հետ:

-Մենք նախապես կապվում ենք Հայաստանի որոշ հիվանդանոցների հետ` նրանց բացատրելով այն, ինչով զբաղվում ենք, ինչ առավելություններ իրենք կունենան մեզ հյուրընկալելով։ Այսպիսով, հիվանդանոցների մեծամասնությունում, որոնց հետ մենք համագործակցել ենք, բուժումը եղել է անվճար։ Մենք չենք վարձատրվում, և իրենք էլ կարիք չունեն վճարելու, և սա այն է, ինչ ամենակարևորն է մեզ համար։

-Ի՞նչ տվեց Ձեզ այս տիպի աշխատանքը:

- Արդեն հայերեն հինգ կամ վեց բառ գիտեմ, բազմաթիվ ծանոթություններ եմ հաստատել, ստացել եմ հնարավորություն՝ տեսնելու այն, ինչ մենք չունենք մեզ մոտ՝ Ֆրանսիայում։

Մի պատմություն եմ հիշում. ընկերներիցս մեկը հիվանդացել էր և որոշել էր «Դոլիպրան» դեղը օգտագործել, որը Ֆրանսիայում կա միայն դեղահաբի տեսքով։ Հայաստանում դոլիպրանը միայն սրսկումների համար են վաճառում։ Այսպիսով, սա մեզ զարմացնում է և թույլ է տալիս տեսնելու, որ ահա, կա Ֆրանսիա և կա Հայաստան, որտեղ կան տարբեր մտածելակերպեր: Մենք մեկս մյուսին կարող ենք գիտելիք փոխանցել և զարգացնել։ Հայաստանը իր քրիստոնեական կրոնին շատ մոտ մի մշակույթ է, որը դրա հետ մեկտեղ հաջողացնում է լինել, ըստ իս, շատ բաց մշակույթ, պատրաստ բացահայտելու նորը` պահպանելով իր ավանդույթները: Սա այն է, ինչ ես իսկապես հավանում եմ այս երկրում։

-Ի՞նչն է ամենակարևորը Ձեր աշխատանքում:

-Ամենակարևորը՝ ծիծաղեցնել հիվանդին, որ մեզ մոտ ցավերով եկող հիվանդը հեռանալիս իրեն ավելի լավ զգա, լրիվ ապաքինված լինի։

-Ի՞նչն է Ձեզ դուր գալիս Հայաստանում, իսկ ինչը` ոչ:

-Չեմ սիրում շոգը։ Շատ եմ սիրում մշակութային, ճարտարապետական մասը, բնությունը։ Համեմատելով Ֆրանսիան և Հայաստանը` կարող եմ ասել, որ երևի թե այն մեծ տարբերությունը, որ կա, ֆեմինիզմն է: Այն երևի թե ավելի շատ կա Ֆրանսիայում, քան Հայաստանում, սակայն դժվարանում եմ որևէ կերպ քննադատել, քանի որ դա ձեր մշակույթի մի մասն է:

-Ինչպե՞ս եք անցկացնում Ձեր ազատ ժամանակը Հայաստանում:

-Մեր շաբաթը բաժանված է 3 և 4 օրի: Չորս օր շարունակ մենք արթնանում ենք, տաքսի ենք նստում, գալիս հիվանդանոց, հետո էլի նստում տաքսի և քնում։ Այնուհետև մենք ունենք երեք օր հանգստանալու համար, չունենք հիվանդներ, չունենք պարտականություններ։ Ես այցելեցի Մատենադարան, որը շատ եմ հավանել, և հատկապես նրանք, ովքեր առաջին անգամն են գալիս Երևան, պետք է անպայման այցելեն այնտեղ։ Տուրիզմից բացի` նաև շատ ենք հավանել Ձեր խոհանոցը, քանի որ լինելով ուսանող և հաշվի առնելով այստեղի փոխարժեքը` մենք կարող ենք մեզ թույլ տալ օգտվել ձեր սրճարաններից և ռեստորաններից։ Այսպիսով, սա նաև մեզ համար փոքրիկ արձակուրդ է, երբ մենք բացահայտում ենք երկիրը, նրա մշակույթը և խոհանոցը։

-Եթե ևս մեկ այսպիսի հնարավորություն ունենայիք, կվերադառնայի՞ք արդյոք Հայաստան:

-Այո։ Ես գիտեմ, որ հաջորդ տարի էլ եմ գալու այստեղ «Էկոստեոյի» հետ, միանշանակ։ Կարծում եմ` Հայաստանը երկիր է, ուր ես կվերադառնամ նաև ուսումս ավարտելուց հետո, նույնիսկ «Էկոստեոյից» դուրս՝ երկիրն ավելի լավ բացահայտելու։ Հայաստանը ինձ համար շատ շոգ երկիր է, բայց սա այն երկիրն է, որն ինձ հետ խոսում է, որը հուզում է ինձ։

Քսավյե Խրիմյան

-Ներկայացեք և ներկայացրեք Ձեր փորձն այստեղ:

-Ես Քսավյե Խրիմյանն եմ։ Եկել եմ այստեղ մեր կազմակերպության հետ, որը հումանիտար օգնություն է առաջարկում։ Շատ մեծ փորձ էր ինձ համար, ես ծանոթացա հաճելի մարդկանց հետ, ինչպես նաև այցելեցի իմ հայրենիքը։

-Ի՞նչ տվեց Ձեզ այս տիպի փորձը Հայաստանում:

-Առաջին հերթին` ձեռք եմ բերում մեծ փորձ, կատարելագործվում եմ որպես մասնագետ, ինչպես նաև` հանդիպում հետաքրքիր մարդկանց։

-Ի՞նչն է ամենակարևորը Ձեր աշխատանքում:

-Հիվանդների հետ հարաբերությունները։

-Ի՞նչն է Ձեզ դուր գալիս Հայաստանում, իսկ ինչը` ոչ:

-Դժվարանում եմ ասել, քանի որ առաջին անգամ եմ Հայաստանում: Ընդամենը 4 օր է, ինչ այստեղ եմ և դեռ այդքան լավ չեմ ծանոթացել Հայաստանին։ Դեռևս ամեն ինչ ինձ դուր է գալիս։

-Եթե ևս մեկ այսպիսի հնարավորություն ունենայիք, կվերադառնայի՞ք արդյոք Հայաստան:

-Միանշանակ, նույնիսկ եթե հաջորդ անգամ կազմակերպության շրջանակներում չգամ, կցանկանայի գալ Հայաստան ծնողներիս հետ։

Գյաղանս Ժեղվե

-Ներկայացեք և ներկայացրեք Ձեր փորձն այստեղ:

-Ես Գյաղանս Ժեղվեն եմ, արդեն երրորդ ամառն է, որ ես գալիս եմ այստեղ։ Առաջին անգամ բոլոր ուսանողների նման շատ հարցեր ունեի, թե ինչպես է այս ամենն անցնում, ինչպես եմ անցկացնելու կոնսուլտացիան և նմանատիպ այլ խնդիրներ, բայց կամաց-կամաց մեզ հաջողվեց գտնել աշխատելու այս ռիթմը, մասնագիտանալ մեր աշխատանքի մեջ, դառնալ ավելի վստահ, ինչպես նաև կարողանալ շփվել թիմի անդամների հետ։

-Ի՞նչն է ամենակարևորը Ձեր աշխատանքում:

-Օսթեոպատի աշխատանքում ամենակարևորը, իր մասնագիտությանը լավ տիրապետելուց բացի, հիվանդին լսելու ունակությունն է, երկու կողմերի առողջ փոխհարաբերությունը, որն իր հերթին կբերի վերջնական արդյունքի և մեկի, և մյուսի համար։

-Ի՞նչն է Ձեզ դուր գալիս Հայաստանում, իսկ ինչը` ոչ:

-Իհարկե, հավանում եմ Հայաստանի մշակույթը, որը բավականին տարբերվում է մեր մշակույթից, մարդկանց մտածելակերպը, թե ինչքան շնորհակալ և երախտապարտ են նրանք, սա իսկապես հաճելի և միաժամանակ շոկային է ինձ համար։

-Եթե ևս մեկ այսպիսի հնարավորություն ունենայիք, կվերադառնայի՞ք արդյոք Հայաստան:

-Մի քիչ բարդ կլինի իմ վերադարձը, քանի որ մյուս տարի ես ավարտում եմ և այդ ժամանակ ցանկանում եմ ավելի կենտրոնանալ սեփական կենտրոնը բացելու վրա։ Ես, իհարկե, մյուս ուսանողներին խորհուրդ կտամ գալ այստեղ, մասնակցել, քանի որ այս ամենը միայն լավ ազդեցություն ունեցավ բոլորիս վրա։