Հոկտեմբերի 19-ը Հայաստանում նշվում է որպես հրետանավորի օր: Այդ օրվա կապակցությամբ բոլոր զորամասերում կազմակերպվում են միջոցառումներ՝ այդ թվում նաև Լուսակերտի զորամասում, որտեղից հրավեր էր ստացել մեր Արզականի դպրոցը: Եվ մեր ՆԶՊ-ի ուսուցչի՝ ընկեր Հարությունյանի գլխավորությամբ փոքրաթիվ աշակերտներով գնացինք զորամաս:
Երբ մտանք զորամաս, չորս կողմը զինվորներ էին, ովքեր մաքրություն էին անում իրենց զորամասի տարածքում: Հետո մեզ ուղեկցեցին դեպի շարահրապարակ, որտեղ արդեն շարված զինվորները զորահանդեսին էին սպասում: Մենք առավել անհամբերությամբ էինք ցանկանում տեսնել իրենց զորահանդեսը:
Հետո լսվեց ամբիոնից ՀՀ Զինված ՈՒժերի գեներալ- մայոր՝ Մովսես Հակոբյանի շնորհավորական ուղերձը զինվորներին և սպաներին, որից հետո զինվորների ձայնարկությունը՝ ուռ՜ա… ուռ՜ ա… ուռ՜ա…
Այնուհետև ցուցադրական ելույթ ունեցան հրետանավորները՝ իրենց հմտությունները ցուցադրելով մեզ, մի քանի պայթյուններ հնչեցնելով, ոչ իսկական, հետո փոքր ինչ դադար…
Իրենց ուժերը ցույց տվեցին մեր հատուկ ջոկատայինները: Նրանց դեմքերը ներկված էին, և ոչ-ոքի դեմքը չէի կարող հետագայում հիշել, սակայն դա չէ էականը այլ, որ իրենց ելույթը ուղղակի ապշեցրեց մեզ: Նրանք մի ձեռքով կոտրում էին քարեր, որոնց վրա կրակ էր բոցավառվում…
-Տեսնես` շա՞տ էին պարապել կամ իրենց ձեռքը չէ՞ր ցավում քարերին հարվածելիս…,- աղջկական անմիտ հարցեր:
Եվ այսպես իրենց ելույթի վերջում հատուկ ջոկատայինները հավաքվեցին իրար վրա, բարձրացրեցին մեր եռագույնը, և հնչեցին բարձր ծափեր, որը միգուցե ոգևորում էր իրենց:
Մենք՝ դպրոցականներս, ցրտի պատճառով ցանկանում էինք գնալ տուն և անգամ ասում էինք՝ վերջ, մենք արդեն հիվանդ ենք լինելու և հաջորդ օրը դասի չենք գնալու: Բայց մի րոպե…
Մենք ընդամենը 2 ժամ ենք կանգնել շարահրապարակում և մեր ուզածի պես շարժվում էինք, սակայն դա մեզ բավարար չէր: Մենք տաք թեյի մասին էինք երազում և արդեն մեր նվնվոցը գցել էինք …
Է…՜ Մենք բողոքելու իրավունք չունենք, բա զինվորներն ի՞նչ ասեն… Արդեն 3-4 ժամ կլիներ, շարվել էին շարահրապարակում և քայլերթի ժամանակ միայն շարժվեցին, իսկ մեզնից ոմանք անգամ հաջորդ օրն էինք տզտզում, չգիտակցելով, որ ախր, զինվորները ամեն օր են այդ ցրտին ծառայում: