Տարվա եղանակներից ինձ ամենից շատ դուր է գալիս ձմեռը։ Ինչպես ուրիշները՝ ես ձմեռը չեմ տեսնում ձյան, ամանորի, ցուրտ եղանակի մեջ, այլ ընդամենը մեկ փաթիլի մեջ։ Այդ մեկ փաթիլում ես տեսնում եմ ամեն ինչ, և՛ ձյունը, և՛ ամանորը, և՛ ձմռան զանազան այլ հիանալի երևույթներ։ Բնությունն ունի հեքիաթային  երևույթներ, որոնք ապշեցնում են բոլորին։ Ձմռանը ես մեծ մասն անցկացնում եմ տանը, վառարանի կողքին նստած։ 

Ինչո՞ւ հենց մեկ փաթիլ ձյան մեջ, պատասխանը պարզ է, որովհետև հենց այդ փաթիլով է սկսվում ձմեռը։ Այդ փոքրիկ փաթիլները նման են մարդկանց, թե ինչո՞ւ, հիմա կասեմ։ Եթե մի քանի փաթիլ ընկնեն գետնին, միանգամից կհալվեն, իսկ եթե միլիոնավոր, միլիարդավոր փաթիլներ ընկնեն գետնին, ապա կծածկեն ողջ տարածությունը։ Այդպես էլ մարդիկ։ Եթե մարդը միայնակ է, ապա նրա մոտ դժվար թե ինչ որ բան ստացվի: Իսկ եթե միասնական լինեն, նրանց առջև կբացվեն համարյա բոլոր դռները։
Այդ մեկ փաթիլում ես տեսնում եմ ամեն ինչ։ Դժվար թե մարդիկ ինձ հասկանան։ Ամեն մարդ իր մտածելակերպն ունի և առաջնորդվում է դրանով։ Մեկը՝ ռոմանտիկ է, մեկը՝ ռեալիստ և այդպես շարունակ։
Ձմռանը շատ հաճախ ընկերներով, այսպես ասած «տղերքով» դուրս ենք գալիս փողոց և խաղում ձմեռվա ամենատարածված խաղը՝ ձնագնդիկ։ 
Հիմնականում ընկերներս ինձ կանչում են.
-Սերոժը տանն ա՞․․․
Թե ասա` ո՞ւր պիտի լինեմ էս ցուրտ ձմռանը։ Ինչպես միշտ, վառարանի կողքին նստած։