Հորաքույրս իր ընտանիքի հետ բնակվում է ԱՄՆ-ում: Վերջին անգամ նրան տեսել էի հինգ տարի առաջ: Չնայած ամեն օր շփվում էինք համացանցով, բայց շատ անգամ երազել եմ նրան կրկին տեսնել համակարգչի էկրանից այս կողմ:
Սեպտեմբերի 26-ն էր: Օրս սկսվեց սովորականի նման՝ դպրոց, տուն, դասեր: Բավականին ուշ էր, պատրաստվում էի քնելու: Դուռը թակեցին: Հայրիկս բացեց, և այնպես բղավեց, որ բոլորս վազեցինք դռան մոտ:
Հորաքույրս էր եկել: Լինում է, չէ՞, որ չես կարողանում տարբերել երազն իրականությունից: Ուզում էի հասկանալ, արդյոք ես քնա՞ծ եմ, թե՞ հենց նոր կատարվեց իմ երազանքներից մեկը: Բայց երբ փոքր քույրս ճիչեր արձակելով մոտեցավ հորաքրոջս, գրկեց նրան, ամեն ինչ հաստատվեց:
Բոլորս ապշել էինք, որովհետև ընդհանրապես չէիք սպասում այսպիսի անակնկալի: Այժմ մենք վայելում ենք այս հրաշալի օրերը միասին, անում այն ամենը, ինչ պլանավորել էինք դեռևս համացանցով՝ հետագայի համար: Ավաղ, մեկ ամսից նա հետ է գնալու: Միանշանակ կարոտն ավելի է ուժեղ է լինելու, որովհետև հիշելու ավելի շատ բան է լինելու: Բայց մինչ այդ մենք փորձում ենք ինչքան հնարավոր է շատ ժամանակ անցկացնել միասին: