Լուսանկարը՝ Օֆելյա Հովհաննիսյանի
Վերջերս մայրաքաղաքում և մարզերում այնքան լարված իրավիճակ է ստեղծվել: Ամբողջ օրը ուղիղ եթերի առաջ նստած հետևում եմ, թե ինչ է կատարվում մայրաքաղաքում: Սակայն ինչպես ես, այնպես էլ Գագարին ավանի բնակչությունը հոգնեց ամբողջ օրը ուղիղ եթերի առաջ անցկացնելուց, և որոշեցին, որ պետք է փակեն Սևան-Երևան մայրուղին (քանի որ Գագարին ավանը գտնվում է մայրուղու ճամփեզրին): Ավանի բնակչության մեծ մասը միահամուռ ուժերով կարողացավ փակել միջպետական նշանակություն ունեցող մայրուղին: Սկզբից դա շատ դժվար էր, քանի որ ոստիկանության հետ բախումը անխուսափելի էր, բայց ժողովո ւրդը վճռական էր տրամադրված և չէր պատրաստվում նահանջել:
Ժամը 10:00-ին մայրուղին արդեն փակ էր, մենք դպրոցում էինք և ուզում էինք րոպե առաջ գնալ միանալ շարժմանը՝ կանգնելով մեր ծնողների կողքին: Դասերն ավարտելուն պես մենք միացանք շարժմանը: Մեզ տեսնելով բոլորը ոգևորվեցին և միանալով նրանց, մենք սկսեցինք մեր պայքարը: Մենք շատ լավ գիտեինք և հասկանում էինք, թե ում դեմ և ինչու ենք պայքարում: Հատկապես մեծերը բողոքում և դժգոհելով որոշ պատմություններ էին պատմում: Մեր ականջին մոտավոր այսպիսի խոսակցություններ էին հասնում.
-Ինչի՞ պիտի մեր երեխեքը տնից տեղից կտրված գնան էդ Ռուսաստանը: Ոչ տենում են՝ ոնց են իրանց երեխեքը մեծանում, ոնց են դպրոց գնում: Սառում են, հետո մի 10 տարի հետո հայտնվում ասում են՝ ես քո պապան եմ: Կեսը գնում՝ էլ հետ չեն գալիս: Բա սենց կարելի՞ ա ապրել: Էս ապրել չի համարվում, ուղղակի գոյատևում ենք:
Երբ մենք տեղ հասանք, մայրիկս պատմեց, որ Նիկոլ Փաշինյանի հայրը և մայրը այդտեղ են եղել: Շատ ափսոսեցինք, որ չհասցրինք տեսնել նրանց: Մինչև ժամը 4-ը մեզ միացան մոտակա գյուղերից, իսկ հետո նաև Սևանից ոտքով եկան մի շարք ցուցարարներ: Այդ պահը բոլորիս համար այնքան տպավորիչ էր: Մենք շատ ուրախացանք և դիմավորելով նրանց, որոշեցինք, որ ոչ ոք տուն չի գնա մինչև Սերժ Սարգսյանը հրաժարական չտա:
Լուսանկարը՝ Օֆելյա Հովհաննիսյանի
Եվ այդպես էլ եղավ. մենք կանգնեցինք այնքան, մինչև լսեցինք, որ Սերժ Սարգսյանը հրաժարական տվեց: Սկզբից ոչ ոք չէր հավատում, և լսում էինք, թե ինչպես են գոռում.
-Չբացեք ճանապարհը, միգուցե խաբում են, էսքան մեր արածը ջուրը կընկնի:
Այդպես մի 10 րոպե կանգնած քննարկում էինք. լուրը ճիշտ է, թե ոչ: Անգամ վախենում էինք ուրախանալ՝ հուսախաբ չլինելու համար: Երբ իմացանք, որ լուրը ճիշտ է, մեր ուրախությանը չափ ու սահման չկար: Մենք բացեցինք ճանապարհը, խցանման մեջ հայտնված ավտոմեքենաները սկսեցին երթևեկել, շնորհակալություն հայտնել մեզ: Երբեք չեմ մոռանա այդ հիանալի պահը:
Պայքարը դեռ շարունակվում է, սակայն այս անգամ արդեն ոչ թե մեկի, այլ ամբողջ համակարգի դեմ: