Ես Լուիզան եմ: Սովորում եմ ութերորդ դասարանում: Երբ մեր ուսուցչուհին մեզ հայտնեց, որ պետք է գրենք նամակ մեր հերոսին, ես անմիջապես Ձեր մասին մտածեցի՝ որոշելով իմ ողջ հույզերն ու մտորումներն արտահայտել այս նամակում…
Գիտեմ, որ Դուք որպես տնօրեն և ուսուցիչ աշխատել եք այն դպրոցում, որտեղ հիմա սովորում եմ ես: Մինչ օրս էլ խոսում են Ձեր մասին, գովաբանում Ձեզ: Երբ յուրաքանչյուր գագարինցու հարցնում են` ո՞վ է այսպես ծաղկեցրել այս դպրոցը, բոլորն առանց վարանելու պատասխանում են.
-Իհա՛րկե, ընկեր Եղիազարյանը…
Դուք դեռ տասնյոթ տարեկան էիք, երբ սկսվեց Հայրենական մեծ պատերազմը: Դուք մարտի դաշտում պայքարեցիք անձնազոհաբար, ինչի արդյունքում կորցրեցիք Ձեր բազուկը… Չեմ համարձակվում երևակայել անգամ, թե ի՜նչ փորձություններ եք հաղթահարել ու պատվով՝ որպես հերոս վերադարձել: Սրա մասին են վկայում Ձեր բազմաթիվ շքանշանները… Ձեզ վիճակվել է անցնել պատերազմի սարսափների միջով, բայց Ձեր աչքերում այնքա՜ն լուսավոր բարություն կա:
Սիրելի՛ ընկեր Եղիազարյան, Դուք իմ հերոսն եք: Եվ ուզում եմ հաստատել, որ այժմ էլ հպարտանալու շատ առիթներ ունեք: Ձեր չորս զավակներից երկուսն այժմ աշխատում են Ձեր հիմնած դպրոցում՝ շարունակելով Ձեր գործը, է՛լ ավելի շենացնելով մեր դպրոցը:
Դուք հիմա իննսունչորս տարեկան եք, ունեք Ձեր սեփական այգիները, որոնք մեծ հաճույքով եք մշակում: Հաճախ եմ տեսնում, թե ինչպես եք քայլում ծառաշարքերի միջով և հոգատարությամբ զննում ամեն ճյուղն ու ոստը, էտում ու պատվաստում ծառերը, զգուշորեն շտկում փեթակները:
Շատ գագարինցիների եք բաժին հանում Ձեր այգիների բերքից: Եվ երբ աշակերտներն անցնում են Ձեր այգիների կողքով, առանց հյուրասիրվելու չեն շարունակում ճանապարհը:
Քանի՜ անգամ եմ լսել, որ ասում եք.
-Նա՛ն ջան, տե՛ս, թե ի՜նչ լավ խնձորներ կան, եկե՛ք, վերցրե՛ք…
Ու սիրառատ, բարի-բարի՜ ժպտում եք՝ որպես հարազատ պապիկ…