Երեկո էր:
Անձրև էր մաղում:
Անձրևը երևում էր լապտերի լույսի տակ: Փողոցի միանման լապտերները իրար հետևից շարված վառվում էին իրենց սովորական լույսով, որովհետև իրենք միշտ նույնն են, իրենք մարդիկ չեն, որ ամեն օր ուրիշ տրամադրություն ունենան: Նրանց վրա էլ էր մելանխոլիա իջել, իջել էր աշնան թեթև, անձրևոտ, թաց երեկոն:
Թաց էին մայթերը, աստիճանները, ցուցափեղկերը, շենքերը, կտուրները, մարդկանց վերարկուները, ավտոմեքենաները, փողոցի մութ անկյունում անձրևից պատսպարված կատուն… Գորշագույն տերևների փշուրները լողում էին փոքրիկ ջրափոսերի մեջ:
Ես էլ բոլորի նման վազում եմ տուն, դե որովհետև արդեն երեկո է ու անձրև է, բայց տարբերությունը այն է, որ նրանք աշխատանքից են տուն վազում, ես էլ իմ պարապմունքից ու չեմ շտապում, որովհետև անձրևը դուրս գալիս է, աշունը առանց անձրևի չի լինում, դա աշնան սիմվոլն է: Տերյանական շունչն էլ ես զգում աշնան խոնավ օդի մեջ, զգում ես, որ արևն էլ է հիվանդանում: Թաց մայթերով վերև եմ բարձրանում թափանցիկ հովանոցիս տակ կծկված, ասես Ենգիբարյանի հովանոցը լինի՝ մի աղջիկ, որը ունի հովանոց ու թռչում է դրանով: Կաթիլները սահում են հովանոցի մակերևույթով, քսվում են նրան, կախվում դրա ծայրից ու ընկնելով մայթին` միախառնվում ջրափոսի ջրերին:
Հարևան փողոցում շրխկաց քաղցրավենիք վաճառողի խանութի դուռը, փեղկը շուռ եկավ, բանալին պտտվեց փականում ու կամաց-կամաց ջրերի մեջ չփչփացող ոտնաձայները մարեցին՝ ընկղմվելով գիշերվա հեռացող ձայների մեջ, ու խանութը մնաց մենակ իր լուսավորվող սրահով, թափանցիկ ապակիներով, որի վրա կար ցուցանակ՝ «Փակ է», մյուս կողմում՝ «Միայն լավ քաղցրավենիք մեզ մոտ», մյուսում՝ «Երեխաները սիրում են շաքարաքլորներ, ուրեմն՝ շաքարաքլորներ միայն երեխաների համար»…
Հովանոցը գլխավերևումս պտտելով ապակուց ներս էի նայում ու աջ գրպանումս պտտեցնում երկու հարյուր դրամանոցը: «Ափսոս փակ է, դեհ ինչ, պարոն, գուդ նայթ»: Դե նոյեմբեր ամսին ի՞նչ երեկո ու գիշեր, իրարից չեն էլ տարբերվում: Շարունակեցի բարձրանալ վերև, բայց … «Շաքարաքլորներ միայն երեխաների համար», ը~մ, ուզում եմ հասկանալ, դա դեռ ինձ կարելի° է գնել, թե° այդ տարիքից դուրս եմ եկել:
Հիմա զգում եմ քեզ շորերիս մակերևույթով սահելիս, հովանոցն էլ չի օգնում, դու կաթիլների ամբողջությունն ես, որ քայլում ես հետս, դա քո ստվերն է, որը էսքան թաց է… Քայլում ես ինձ հետ, հետևում թողնելով լայն ու նեղլիկ թաց փողոցները, թափանցիկ ապակիները, որոնց վրա լավ գովազդներ կան, որոնց վրա գրված չի եղել ու չի լինի՝ «Քայլիր թաց ու առողջ անձրևի ստվերով ինձ հետ, դա հաջորդ գարնան համար շատ կարևոր է, սիրելիս»: