Զգացե՞լ ես՝ մենք չգիտենք՝ որոնք են մեր վերջին անգամները։ Մաման ասաց.
-Վերջին անգամ ուսանողական տարիներին եմ եղել Մանկական երկաթուղում։
Քեզ էլ թվում է՝ մաման գիտե՞ր, որ այդ օրը ինքը վերջին անգամ էր այնտեղ։ Չէ, երևի չէր էլ պատկերացնի։ Իրեն թվում էր՝ վաղը նորից կգնա, կամ մյուս օրը՝ համակուրսեցիների հետ, բայց պարզվում է, որ դա վերջին անգամն էր։
Երևի մոտը կարոտ կա երկաթուղու հանդեպ, չէ՞, երևի որ իմանար վերջին անգամն է այնտեղ լինելու, մի քիչ ավելի ուրիշ աչքերով կնայեր ամեն ինչին։
Հիմա գնում եմ, մտածում՝ գուցե վերջին անգամ եմ այսքան մարդկանց հայացքները տեսնում, գուցե իրենք էլ վերջին անգամ ինձ են տեսնում, կամ էլ իրար, էական չէ։ Կարևորը վերջին անգամներն են, որոնց մասին մենք անգամ գաղափար չունենք։
Դիմացիս տղամարդուն եմ նայում։ Էնքան մաքրասեր է երևում։ Սպիտակ վերնաշապիկ, սափրված դեմք։ Երևի հենց նոր նախաճաշել է, համբուրել կնոջը ու դուրս եկել տանից։ Չգիտի, որ գուցե վերջին անգամ է համբուրել կնոջը կամ վերջին անգամ է նայում փոշոտված ապակիներից դուրս՝ անցնող մեքենաներին։
Այսօր ապրիր՝ մաքուր, սիրուն։ Միգուցե քո վերջին անգամն է այս քաղաքում, այս երկրում կամ էլ այս մոլորակում։ Արա՝ ինչ ուզում ես։ Նայիր նրան, ում վախեցել ես նայել, հայացքը քեզ չի սպանի։ Մեկ էլ տեսար՝ էլ ժամանակ չես ունենա։