2018թ. ապրիլի 16-ն էր՝ աշխատանքային շաբաթվա առաջին օրը: Պատմության դասախոսը մտավ լսարան: Ուսանողները, ովքեր ուղիղ եթերով հետևում էին քաղաքում տիրող իրավիճակին, անջատեցին հեռախոսները: Բոլորը պատրաստ էին լսելու Հայաստանի առաջին հանրապետությանը վերաբերող դասը: Բայց դասախոսը եկել էր արտահայտելու իր մտքերը՝ կապված անցկացվող ցույցերի հետ: Նա եկել էր հավաստելու, որ դա ապարդյուն է, որ պատմությունը ցույց է տալիս՝ նման դեպքերի հանգուցալուծումն ինչպիսին է լինում, որ պետք է հիշել փաստերը, ունենալ հստակ ծրագիր՝ հեղափոխության հասնելու համար: Կարճ ասած, պետք չէ միանալ ցույցին: Իսկ մինչ դասի սկսվելը ուսանողների հեռախոսները թնդում էին հակառակ ուժերի հնչեցրած պայքարի խոսքերով:
Պատահական չէ, որ կոչերն ու հորդորները առաջին հերթին հենց ուսանողությանն է ուղղվում. թվում է՝ ղեկավարները կարող են օգտագործել վերջիններիս, ինչպես շախմատի տախտակին հակառակորդի դեմ զինվոր ուղարկելիս, կարող են «շտկել» մեր մտածելակերպն ու կարծրատիպերը, մի խոսքով, ոտքի կանգնեցնել կամ հանգստացնել նրանց:
Դասախոսին ուսանողները ուշադիր էին լսում, բայց հաջորդ օրը ողջ կուրսը դասադուլ հայտարարեց, և շատերը դուրս եկան փողոց: Մի՞թե գաղտնիք է մնացել, որ ուսանողն այսօր ավելի կայացած է ու խելացի: Առանց որևէ մեկի օգնության նա կարող է հասկանալ՝ ինչ է կատարվում իր շուրջը, կարող է տեսնել, նկատել ու ճիշտ եզրահանգում անել՝ քաջ գիտակցելով ինչու է դուրս գալիս փողոց, բացակայում դասերից ու ընկերների հետ ձեռք ձեռքի բռնած դադարեցնում երթևեկությունը: