Դե, հա, գիտեմ՝ դժվար է: Հաստատ իմ երազածը չէր ամբողջ օրը 4 պատ, մի իրեն կորցրած համակարգիչ, բարձրակրունկներ ու անհասկանալի թղթերի գզվռտոց: Կրունկները՝ կըտ-կըտ-կըտ, բանալիները՝ չըխկ-չըխկ-չըխկ, ու համ սենյակն է իմը, համ էլ «պաշտոնը»:

Աստված իմ, մի՞թե ես իսկապես ուսանող եմ, ով գոնե մեկ օրով իր անձնական աշխատասենյակն ունի: Այո, այդպես է:

Նոյեմբերի 17, առավոտյան 9:30:

-Երեխեք ջան,- տիկին Մենեմշյանն էր,- բա ինչի՞ դասի չեք նստում:

Անկեղծ որ լինեմ՝ ամաչեցի: Դե, ոնց ասես, էն էլ փոխդեկանին՝ էսօր մեր օրն է, ու ոչ միայն օրն է մերը, այլ մի ամբողջ ֆակուլտետ:

Ինչևէ, ասացինք, ու կարծես թե ես հիմա ողջ-առողջ գրում եմ այս տողերը:

Չգիտեմ՝ պարոն Պետրոսյանի իրավունքների մեջ մտնում է, թե ոչ, բայց փաստն այն է, որ ծընգ-ծընգ 5566 համարին, ասացի.

-Օրիորդ Յոլչինյան, ինձ մոտ եկեք:

-Հենց հիմա, օրիորդ Մամյան,- սա էլ պատասխանը:

Այսպես ասում եմ, ինձ լավ զգում, բայց չեմ մոռանում, որ նրա «պաշտոն»-ը ուղիղ համեմատական է Դուբայի շենքերին:

Էս ամենի մեջ ամենասիրունը մեր՝ պաշտոնյաներիս ֆեյսբուքի նկարն է լինելու:

Բարի գալուստ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ: