Հարցազրույց 17.am-ի թղթակից Օֆելյա Հովհաննիսյանի հետ, ում հետ ծանոթացել եմ Գավառում կայացած 3-օրյա դասընթացների ժամանակ:
-Ի՞նչ զգացումներ ունեիր, երբ «Մանանա» կենտրոնի ներկայացուցիչները եկան ձեր դպրոց:
-Երբ «Մանանա» կենտրոնի ներկայացուցիչները եկան մեր դպրոց, ես չէի ուզում ներկայանալ սեմինարին, քանի որ չգիտեի, թե ինչի մասին են նրանք պատմելու մեզ: Բայց դեռ շատ չանցած՝ իմ և նրանց մեջ ինչ-որ հարազատ կապող օղակ նկատեցի:
-Ինչո՞ւ որոշեցիր, որ հայտ պիտի ուղարկես։
-Այնքան էի ոգևորվել նրանց պատմություններից, որ որոշեցի սեմինարից անմիջապես հետո հայտ ուղարկել: Եվ չեմ փոշմանել, քանի որ «Մանանան» ինձ ինքնահաստատվելու և իմ մտքերը արտահայտելու հնարավորություն տվեց:
-Ձեր դպրոցից էլի երեխաներ կայի՞ն, որ հայտ ուղարկեցին։
-Այո՛, ընկերուհիս նույնպես ուղարկեց։ Մենք երկուսս էլ նույն օրը հայտ ուղարկեցինք, բայց ցավոք ընկերուհիս չկարողացավ անցնել: Սակայն նա կրկին հայտ է ուղարկել, և ես հուսով եմ, որ այս անգամ կանցնի:
-«Մանանայի» կազմակերպած դասընթացից հատկապես ո՞ր օրն էր հիշարժան քեզ համար։
-Ոչ մի օր չեմ կարող հատուկ առանձնացնել, քանի որ այդ երեք օրերն էլ շատ հետաքրքիր անցան: Յուրաքանչյուր օր նոր բան էինք սովորում: Կային բաներ, որոնց ես ծանոթ չէի, բայց այդ երեք օրվա ընթացքում ես շատ բան հասկացա և սովորեցի:
-17-ի թղթակից լինելը կազդի՞ քո մասնագիտական կողմնորոշման վրա։
-Դեռ չեմ որոշել ինչ մասնագիտություն եմ ընտրելու, բայց կարծում եմ, որ շատ հարցերում լրագրության հետ առնչություն հաստատ կունենամ: Ամեն դեպքում՝ լրագրության բաժինը ինձ համար շատ կարևոր է:
-Իմ կարծիքով 17-ի թղթակից լինելը շատ մեծ հաջողություն է: Երբ դպրոցում իմացան քո այդ մեծ հաջողության մասին ինչպե՞ս արձագանքեցին։
-Երբ արդեն պարզ էր, որ ընտրվել եմ և պետք է դասընթացի մասնակցեմ, դասընկերներս շատ էին ուրախացել, ուսուցիչներս ևս շատ լավ արձագանքեցին, իսկ իմ ուրախությանն ու անհամբերությանը չափ չկար:
-Ի՞նչ փոխվեց քո կյանքում 17-ի թղթակից դառնալուց հետո։
-Իմ կյանքում դրական փոփոխություններ եղան, և խոսքերս կհասկանան նրանք, ովքեր ևս թղթակից են: Ես հիմա կարողանում եմ և հարցազրույց վերցնել, և ճիշտ լուսանկարել, ինչպես նաև տարբեր թեմաներով նյութեր գրել:
Այսօր առաջին անգամ ձմեռը իր մասին հիշեցրեց…
Աշունն ու ձմեռը մեր` Գեղարքունիքի մարզում, տարվա այն եղանակներից են, երբ բոլոր տներում վառարանի շուրջ հավաքվում են երեխաներն ու մեծահասակները,սկսում հիշել հին ու հետաքրքիր պատմություններ և պատմում: Կար ժամանակ, երբ տներում վառարանների վրա կարողանում էին կարտոֆիլ տապակել (մենք դրան «տալաշ» ենք ասում): Հիմա արդեն ժամանակները փոխվել են, էլ էն վառարանները չեն, որոնք հնարավորություն են տալիս կարտոֆիլ տապակելու: Չնայած կան տներ, որոնք ունեն էդպիսի վառարաններ, ու կարողանում են ընտանիքով գոնե մեկ-մեկ հավաքվել իրար գլուխ: