Քաղաքն այսօր տխուր է: Լուսաբացի վրա կարմիրով իր հետքն է թողել նախորդ օրվա մայրամուտը:
Ես գիտեմ, որ աշխարհի վրա ոչինչ հաստատ չէ…
Բացում եմ պատուհանը. դրսում շշուկներ են աշնան գալու մասին:
Ասում են` եկել է, բայց ինչու՞ այսքան ուրիշ, ինչու՞ այսքան կիսատված…
Այս աշնան գլխին կարոտներ են կախված, այս աշունը ծանր է շնչում, ու արտաշնչի պահը կարծես չի գալիս:
Շուտով, երբ քամիները դադարեն, աշունը կներկի քաղաքն իր գույներով, և այս լռությունը, որի մեջ ճիչերը խլացել են համատարած, կձուլվի աշնանը:
Շուտով, երբ վերջապես կլռի այս աղմուկը, ուզում եմ դուրս պրծնել խոսքերից այս սին և խաղաղվել:
Արկերի ձայները խլացնում են միտքը, բայց ոչ երբեք սիրտը…
Այս աշունը քայլում է ինձ հետ` բերելով երեկը…
Կտավն անավարտ է. նկարիչը չի շարունակել.
շարունակելու համար հոգի է պետք,
իսկ հոգուն` ապրեցնող մի որևէ բան:
Փողոցում այսօր վառվեց վերջին լապտերի լույսը…
Անկյունի սրճարանը, խանութում կուտակված հերթը, ծաղկավաճառը, շարժասանդուղքը, այս խարխուլ պատերը…
Թվում է` ամեն բան նույնն է, բայց ոչինչ էլ նույնը չէ. ոչինչ այլևս առաջվանը չէ…
Քաղաքն այսօր տխուր է:
Լուսաբացի վրա կարմիրով իր հետքն է թողել նախօրդ օրվա մայրամուտը…