Ani Harutyunyan Yerevan new

Աշունն իմ պատուհանից

Քաղաքն այսօր տխուր է: Լուսաբացի վրա կարմիրով իր հետքն է թողել նախորդ օրվա մայրամուտը:

Ես գիտեմ, որ աշխարհի վրա ոչինչ հաստատ չէ…

Բացում եմ պատուհանը. դրսում շշուկներ են աշնան գալու մասին:

Ասում են` եկել է, բայց ինչու՞ այսքան ուրիշ, ինչու՞ այսքան կիսատված…

Այս աշնան գլխին կարոտներ են կախված, այս աշունը ծանր է շնչում, ու արտաշնչի պահը կարծես չի գալիս:

Շուտով, երբ քամիները դադարեն, աշունը կներկի քաղաքն իր գույներով, և այս լռությունը, որի մեջ ճիչերը խլացել են համատարած, կձուլվի աշնանը:

Շուտով, երբ վերջապես կլռի այս աղմուկը, ուզում եմ դուրս պրծնել խոսքերից այս սին և խաղաղվել:

Արկերի ձայները խլացնում են միտքը, բայց ոչ երբեք սիրտը…

Այս աշունը քայլում է ինձ հետ` բերելով երեկը…

Կտավն անավարտ է. նկարիչը չի շարունակել.

շարունակելու համար հոգի է պետք,

իսկ հոգուն` ապրեցնող մի որևէ բան:

Փողոցում այսօր վառվեց վերջին լապտերի լույսը…

Անկյունի սրճարանը, խանութում կուտակված հերթը, ծաղկավաճառը, շարժասանդուղքը, այս խարխուլ պատերը…

Թվում է` ամեն բան նույնն է, բայց ոչինչ էլ նույնը չէ. ոչինչ այլևս առաջվանը չէ…

Քաղաքն այսօր տխուր է:

Լուսաբացի վրա կարմիրով իր հետքն է թողել նախօրդ օրվա մայրամուտը…