Պապիկս հաճախ  էր պատմում իր գյուղի՝ Բաղանիսի մասին, ուր  մեծացել էր բազմանդամ ընտանիքում: Մի հետաքրքիր պատմություն, որ պատմել էր պապիկս իր եղբոր մասին, գրավեց իմ ուշադրությունը:

Ուսուցիչների ավանդական օրվա կապակցությամբ Կոթիի միջնակարգ դպրոցում հանդիսավոր նիստ է անցկացվում, որին մասնակցում են ուսուցիչներ, ծնողներ, աշակերտներ, հյուրեր: Ըստ ավանդույթի,  կազմակերպվում է ճաշկերույթ, թամադա է նշանակվում տարիքով ավագ ուսուցիչ Հայկազ Բայրամյանը, ով բաղանսեցի է, երկար ժամանակ  ապրում ու աշխատում է Կոթիում:

Հնչում են բաժակաճառեր, ջերմ խոսքեր և բարեմաղթանքներ: Վերջում տեղացի ուսուցիչներից մեկը, կատակով թե լուրջ, հանդիմանում է.

-Ինչո՞ւ է խնջույքը ղեկավարում բաղանսեցին:

Նրան արձագանքեցին և իրենց տրտունջը հայտնեցին որոշ տեղացիներ: Սեղանապետ Հայկազը դիմում է սեղանակիցներին:

-Դուք ինձ ընտրեցիք և տրտնջում եք, ըմբոստանում: Մի՞թե մի քանի ժամով սեղան ղեկավարելը այդքան մեծ բան է:

-Այո՛, շատ մեծ բան է, անգամ ամոթ է, որ կոթեցին չի ղեկավարում,- վրդովված ասում են մի քանի հոգի:

-Բայց դուք գիտեք, որ բաղանսեցին Կոթիում քյոխվա է եղել (տանուտեր): Ինչպե՞ս եք հանդուրժել,- ասում է Հայկազը:

-Չի կարող պատահել, հորինված բան է,- գոռում են շատերը:

Հայկազն ասում է, որ դա իրական փաստ է: Գրազ են գալիս և գնում ակումբի մոտ զրուցող  ծերունիներից իմանալու:

-Այ հալիվորներ, մեր գյուղում բաղանսեցին քյոխվա եղե՞լ է,- հարցրեց տեղացի ուսուցիչներից մեկը:

-Եղել է,- ասում են ծերունիները:

-Ապա՛, ինչո՞վ կապացուցեք,-ըմբոստանում են ուսուցիչները:

-Եթե մեջքներս բացեք` կերևա քյոխվայի պլետի (մտրակի) հետքեր:

Մեկնաբանություններն ավելորդ են: Գրազը տարվում են տեղացի ուսուցիչները և  հաջորդ օրը ըստ պայմանավորվածության խնջույք կազմակերպում:

Չգիտեմ, թե այս պատմությունը հնարած է թե չէ, և ինչ կտա մեր ընթերցողին, բայց եթե պապս հիշում ու պատմում է, ուրեմն մի բան կա: