Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Անձրև է: Հաստ ծածկոցը` ուսիս, թեյի բաժակը` ձեռքիս նստած եմ հեռավոր այդ տեղում: Սառած ձեռքերիս մեջ` գրիչը արագ վազում է թղթի վրայով, ասես ուր որ է շունչը կփչի:

Քամին անվերջ ծեծում է խրճիթի կիսախարխուլ դուռն ու հիշեցնում իր գոյության մասին: Բաժակս դատարկվում է: Մոմի լույսն ընկնում է աչքերիս մեջ ու է՛լ ավելի վառում եղած կայծը:

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Ոչ ոք չկա. ես եմ ու թեյիս դատարկ բաժակը: Լռությունը կաթիլ-կաթիլ նստում է պատուհանի ճռճռան ապակուն ու խառնվում անձրևի հետ:

Ու նորից ուժեղ ձայն: Էլի քամին է, ուզում է, որ դուռը բացեմ: Բայց, սպասի՛ր, հիմա վերջացնում եմ: Մոմը մարում է, շտապել է պետք: Ավարտում եմ՝ դնելով անավարտ բազմակետեր…

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Աչքերս քիչ-քիչ փակվում են, ու ես, իմ անկյունը գրկած, քնում եմ այս մեծ աշխարհում: