Անուշ Մկրտչյանի բոլոր հրապարակումները

anushmkrtchyan

Կյանքն ապրելու համար է

Շնչե՛ք, մարդիկ: Զգո՞ւմ եք: Զգո՞ւմ  եք, թե կյանքն ինչ միապաղաղ է դարձել: Ասում են, կյանքը սահմաններ չունի, բայց մարդիկ են այն սահմանափակում: Մարդիկ ձգտում են ամեն ինչ «քառակուսի» դարձնել:

Իսկ  ինչո՞ւ: Եթե կարելի է լինել «ուղիղ»-ի նման անսահմանափակ, ապա ինչո՞ւ լինել «հատված», որն ունի թե՛սկիզբ, թե՛ վերջ:

Ուղղակի փորձե՛ք նոր շունչ տալ կյանքին: Փորձե՛ք ուրիշ օդ շնչել : Պետք չէ ամենուրեք թթվածին փնտրել: Ուրիշ շնչելու բան գտե՛ք, մարդիկ: Դա շատ հեշտ է: Ուղղակի նայեք ձեր շուրջը ուրիշ աչքերով: Պարզապես դուրս հանեք ձեզ կապանքներից: Թույլ մի՛ տվեք, որ կյանքն իր օրենքներով իշխի ձեզ, դուք ինքներդ նոր օրենքներ մտցրեք կյանքի օրենսգրքում ու ստիպեք, որ ինքը ենթարկվի ձեր օրենքներին: Պարզապես փորձեք ուրիշ լինել ու կզգաք ուրիշ լինելու քաղցրությունը: Մի ձգտեք լինել բոլորի նման: Նմանությունը ձանձրույթ է առաջացնում:

Ուղղակի շնչե՛ք կյանքը: Թողե՛ք, որ այն թափանցի ձեր հոգու ամենահեռու հատվածներն ու ողողի լույսով ձեր էությունը: Նոր գույներ վերցրե՛ք ու ներկե՛ք ինքներդ ձեզ՝ վառ ու լուսավոր գույներ: Ձգտե՛ք  բարուն, ու թու՛յլ տվեք , որ  այն ձեր մեջ հաղթի չարին:

Երբեմն պետք է ապրել կյանքը: Դա այն է, ինչ մենք մոռանում ենք անել: Մոռանում ենք, որ կյանքն ապրելու համար է: Ու առհասարակ, շատ ենք մոռանում ու շուտ-շուտ:

Մեկ-մեկ մեղր կերե՛ք ու հիշեք չմոռանալ ապրել…

 

 Հուլիս, 2016

anush mkrtchyan

Թեք աղջիկ

Միշտ էլ սիրել եմ կայարանները` իրենց խորհրդավոր լռությամբ: Ամեն ինչ մի պահ խառնվում է իրար, իսկ հետո մեռնելու աստիճան լռությունն ու կայարանի հսկիչի ծխախոտի քուլաները միախառնվում են իրար, ու ամեն ինչ դառնում է նույնը` մինչև հաջորդ գնացքը:
Առավել շատ սիրում եմ գլխարկս թեք դնել, այնպես, ինչպես սիրում եմ թեք ապրել, փողոցում քայլել խառը, օվալաձև, բայց ոչ երբեք ուղիղ` ինչպես տետրի լուսանցքը:
Մարդիկ անիմաստ ծխում են կայարանի դռան առջև, անզգա իրար կորցնում ծխի մեջ, իսկ ես, որ ամենից շատ «ուղիղ» բառից եմ վախենում, բարձրանում եմ գնացք ու փորձում պահել թեքությունս մինչև վերջին կանգառը:
Իմ բախտը միշտ չի բերել, ու ես հաճախ ստիպված եմ եղել նստել գնացքում կանաչի վաճառող տատիկի կողքին ու լսել` համեմը` 100, սոխը` 150:
Եթե գնացք էի բարձրացել գիրք կարդալու կամ պատուհանի կողքին լուռ մտածելու, ապա իզուր, որովհետև ես դառնում եմ գնացքի միակ գանձապահը.
-Էս «զդաչին» մի հատ կփոխանցես, ազիզ ջան:
-Հա, իհարկե:
Իսկ հետո էլ ասում եմ` թեք: Մարդիկ երբեք չեն նկատում քո թեք գլխարկը, իրենց զննող ուշադիր հայացքդ, նրանք արգելում են քեզ լինել թեք, քո կամքին հակառակ քեզ դարձնում առաքիչ ու մտցնում ուղիղ գծի մեջ` ինչպես տետրի լուսանցքը:
Դու իրավունք չունես ուրիշ, առավել ևս` թեք լինելու, քանի դեռ աշխարհում կան գնացքում կանաչի վաճառող կանայք, ովքեր քեզ թեքում են ու դարձնում ուղիղ:
…Գնացքը սուլում է, վերջին կանգառն է: Իսկ ես դեռ լսում եմ.
-Համեմը` 100, սոխը` 150…

anush mkrtchyan

Կետադրված կյանք

Բռնի՛ր ձեռքս ու արի: Արի՛, որ կետադրենք իրար, կետադրենք իրարով, կետադրենք կյանքը: Ես միշտ էլ սիրել եմ ստորակետ դնել քեզանից հետո ու առաջ, որ առանձնանաս, որ վերաբերականի նման միշտ էլ անկարևոր մեկը մնաս, որ նախադասության անդամ չդառնաս, որ այդպես էլ ողջ կյանքումդ եղանակավորես, իսկ դու ավելորդ մնաս:

Իսկ դու միշտ բութ ես դնում, որ ստորադասես մեզ, որ դու գերադաս դառնաս, իսկ ես կախվեմ քեզանից: Կամ էլ հեռացնում ես մեզ հատկացուցիչի ու հատկացյալի նման, մեր մեջ խցկելով ավելորդ բառեր, ավելորդ հեռավորություն:

Չհամարձակվես ինձ շեշտել, ու ոչ էլ անունս կբացականչես, քեզ պահիր ձևականություններդ, որ քեզ փակագծերի մեջ չառնեմ ու հարկ եղած դեպքում դուրս չշպրտեմ: Չեմ ուզում, որ ինձ մեծատառ գրես, ուզում եմ հասարակ լինել, չտարբերվել: Ոչ էլ կկրճատես կամ կուլ կտաս ինձ քո հապավումներում:

Ես քեզ չակերտների մեջ եմ առնում, որ ուղղակի կերպով մեջբերեմ, քեզնից հետո էլի ստորակետ դնեմ, հետո գծիկով նոր կյանք սկսեմ:

Ու բավական է այդ գրողի տարած բազմակետերով շարունակես պահել այն, ինչ չկա: Ատում եմ այդ անորոշությունը, ատում եմ այն բոլոր միջակետերը, որոնցով երբևէ հավասար ենք եղել:

Ջնջում եմ բոլոր նշանները, գրողի ծոցը թող գնա այդ հուզականությունը: Մի պահ դադար տուր ու դիր վերջակետ: Կյանքն ավարտվեց, իջեցրե՛ք վարագույրները:

anush mkrtchyan

Այսօր միայն ծաղիկ ստանալու օր չէ

Արդեն երրորդ անգամն եմ ջնջում ու քանի որ չգիտեմ ինչպես սկսել, արի այսպես էլ թողնենք: Չեմ եկել, որ պատմեմ, թե որքան զբաղված եմ դասերով ու պարապմունքներով, դե ձեռքի հետ էլ հասարակական աշխատանքները հանգիստ չեն թողնում: Հա, հա, ճիշտ ես, ֆուտբոլ էլ եմ հասցնում խաղալ, ուրեմն, հասկացար, թե ինչքան զբաղված եմ:

Եկել եմ, որ  ճանապարհներից խոսենք, իսկ վերջին 6 ամիսների ընթացքում այդ ճանապարհները դարձել են դեպի պարապմունք տանող ճամփաներ: Հա, փաստորեն պարապմունքներից ենք խոսելու:

Չեմ ուզում պատմել այն դժվարությունների մասին, որոնք սովորական են արդեն: Ասենք, շաբաթական 4 օր տաքսով կողքի գյուղ պարապմունքի գնալ ու գալ, մնացած երկու օրը քայլել գյուղի մի ծայրից մյուսը (խոսքը մեր մեջ, դա էդքան էլ ծանր գործ չի), ու միայն ուրբաթ օրերին կարողանալ ցերեկը քնել ու հասկանալ, որ մաման չի արթնացնելու ու ասելու.

-Ուշանալու ես  պարապմունքից:

Չեմ եկել, որ կրթական համակարգի բացերից խոսենք, որ  ես բողոքեմ ավագ դպրոցից, որովհետև միևնույնն է, կրկնուսույցի մոտ եմ գնալու: Չեմ եկել, որ ասեմ, թե  ինչքան եմ հոգնել, երբ ամեն անգամ այն հարցին, թե ինչ եմ ուզում դառնալ՝ «դիվանագետ» պատասխանը տալուց հետո քանի ժամ եմ բացատրում դրա իմաստը: Ու չեմ էլ ասի, թե քանի անգամ են ինձ ասել, որ դիպլոմը ձեռքիս նստելու եմ տանը:

Եկել եմ ասելու, որ ինձ համար միևնույնն են նմանատիպ խոսքերը, որ, հա, ես աղջիկ եմ, բայց բանասեր կամ թարգմանիչ չեմ դառնալու: Ինձ համար անընդունելի են «Հայաստանում գործ չկա, եթե կարող եք՝ ուրիշ երկրում ձեր ապագան փնտրեք» տողերը: Որովհետև Հայաստանում ավելի քան ուրիշ տեղ գործ կա, որովհետև լիքը անելու բան կա:

Արդեն կապ չունի՝ ինչի համար եմ եկել, բայց արի պայմանավորվենք, որ ես հաջորդ անգամ  իրոք ճամփաներից կխոսեմ, ու գլուխդ չեմ տանի ծեծված թեմաներով:

Հ.Գ.  Ձեռքի հետ էլ շնորհավոր էն բոլոր կանանց ու աղջիկների տոնը, ովքեր գիտեն, որ Մարտի 8 -ը ծաղիկ ստանալու օր չի միայն, այլ  իրենց իրավունքներն ու  արժեքները հասարակության մեջ  բարձրաձայնելու օր:

anush mkrtchyan

Կյանքը` ճռռացող փեղկերի արանքից

Երբ բոլոր ճռռացող պատուհանները փոխվեն, ու արևն առաջվա նման չծակի աչքերդ, դու կտեսնես կյանքը այլ գույներով:

Երբ քեզ հասնող կիսախավարը մշուշով ծածկի հոգիդ, դու կզգաս, որ մենակ ես:

Բայց երբ հույսդ կորցնես, բացի’ր վերջին ճռռացող փեղկն ու ապրի’ր…

***

Նրան այդ վիճակով տեսնելը վաղուց սովորական է: Տեսնում եմ ամեն կիրակի, ու հայացքս թաքցնում շարֆիս արանքում: Հայացքը միշտ գետնին հառած, սառած ձեռքերով փայտ է հավաքում իր պես միայնակ այգուց: Նրա մասին խոսում են բոլորը, ափսոսանքով ու խղճահարությամբ: Ժամանակին գյուղի փայլուն երիտասարդներից մեկը, ամեն կիրակի սառած ձեռքերով, հայացքը գետնին փայտ է հավաքում, իր պես լքված այգուց…

Անունը նշել անիմաստ եմ համարում, որովհետև նրա անունը վաղուց մոռացված է, երևի: Շենիկում առեղծվածային պատմություններ են պտտվում նրա պահած ոսկիների ու դժբախտ կյանքի մասին: Կյանքը ներքաշել է նրան իր հորձանուտը ու կորցրել բոլորի աչքից: Նրա մասին միայն քչփչում են պատերի տակ ու ցուցամատները պարզում դեպի նա:

***

Ես համարձակվում եմ գրել քո մասին: Դու, անգամ չես էլ նկատել, թե ինչպես եմ ես ամեն անգամ դանդաղեցնում ընթացքս քո այգու կողքին: Ես, գրում եմ, վստահ լինելով, որ երբեք չես էլ կարդալու այս տողերը, ու երբեք չես իմանալու, որ ես երբեք քեզ չեմ խղճացել: Ես խղճում եմ քեզ վրա ցուցամատ պարզող բոլորին, որովհետև նրանք երբեք չեն հասկանա քո թաքցված հայացքի իմաստը: Գրում եմ, որ չթուլանաս, որ որոշես նորից ապրել, որ կյանքը չհաղթի քեզ: Պարզապես, բացի’ր վերջին ճռռացող փեղկն ու ապրի’ր…

Հ. Գ. Հաճախ մարդիկ մեռնում են մեր անտարբերությունից ու անվերջ օդում կախված ցուցամատերից…

anush mkrtchyan

Անվերնագիր

Տոնածառը զարդարեցինք երեկ երեկոյան: Այն չի փոխվել քո գնալուց հետո, միայն ծայրի կտորն է պոկվել, բայց հանգիստ եղիր, արդեն ամրացրել ենք:

Առաջին խաղալիքը ես կախեցի, դե, սովորության համաձայն,  որպես տան փոքր: Հարցնում ես, թե Ձմեռ պապից ի՞նչ եմ ուզել, ոչինչ:

Զարմանալի պատահականությամբ քո գնալուց հետո Ձմեռ պապը որոշեց, որ ես արդեն մեծ եմ, կամ էլ համարեց, որ  ունեցածս աման-չամանը բավարար են ողջ կյանքիս համար: Մինչև մեկ տարի առաջ պահում էի դրանք, բայց 15-ում որոշեցի, որ արդեն հոգնել եմ դրանցից:

Գիտես, ես էլ հեքիաթի գրքեր էլ չեմ կարդում, վաղուց մեծ եմ դրանց համար: Լուրջ  գրականություն եմ ուսումնասիրում, դե այն գրքերը, որոնցից մի ժամանակ հոտ էի քաշում:

Կեսգիշերին շամպայնը Հայկն է բացում, արդեն վարպետ է այդ գործում, գիտի առանց ջրհեղեղի բացել:

12-ից առաջ էլի նախագահն ու կաթողիկոսն են խոսում: Չես հավատա, բայց նրանց խոսքերն էլ են նույնը:

Ամեն ինչ նույնն է, բայց առաջվանը չի: Առաջվանը չի, որովհետև ես շատ շուտ բացահայտեցի, որ 12-ին Ձմեռ պապը չէր թակում դուռը, այլ դու էիր երեք անգամ զգուշորեն թխկթխկացնում սեղանի տակ: Ամեն ինչ նույնը չի, որովհետև ես կարոտել եմ այդ ձեռքն ու երեք թխկթխկոցը…

Շնորհավոր Նոր տարի, պա՜ պ:

Լույսի ու հույսի Շենիկ

Լուսանկարը՝ Անուշ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Անուշ Մկրտչյանի

Եթե երբևէ եղել ես մեր գյուղում՝ Շենիկում, հատկապես՝ գիշերը, քեզ դիմավորել են մի շարք թափառական շները, ամեն փողոցի ծայրում վառվող մի փոքրիկ լույսն ու համատարած լռությունը:

Լույսերը վառվում են: Սա իմ գյուղն է, արդեն՝ լուսավոր: Մեկ շաբաթ առաջ գյուղում գիշերային լույսեր են տեղադրվել: Ոնց գյուղացիք են ասում. «Բա չհելնե՞նք Հյուսիսային պողոտա»:

Սա մեր Հյուսիսային պողոտան է: Իհարկե, այստեղ չկան բրենդային խանութներ (Սուսան տոտայի խանութը հաշիվ չի), ասեմ ավելին՝ չկան նաև ամենուր շրջող օտարերկրացիներ, և որ ամենակարևորն է՝ սա ամենևին էլ Հյուսիսային պողոտան չէ:

Դու չես հավատա, բայց այժմ գյուղում կարելի է ման գալ առանց հեռախոսի լույսի, կարելի է տեսնել 50 մետրից քեզ մոտեցող շներին (սա օգնում է արագ փախուստ կազմակերպելուն), կարելի է շատ ուշ ժամերի զբոսնել գյուղում (լավ, էս մեկը չափազանցրի):

Ինչևէ, ուրիշ բան էի ուզում ասել: Եթե քաղաքում ապրողները զարմանում են անլույս փողոցների վրա, մենք զամանում ենք հասարակ լույսի վրա: Էլ ի՞նչ է պետք գյուղացուն, եթե ոչ «լույս»:

Մենք էլ ենք ուզում ապրել լույսի մեջ, մենք էլ ենք ուզում, որ գյուղը չդատարկվի, մենք ուզում ենք, որ գյուղացին դեպի քաղաքի լույսը չվազի, որ տների լույսերը չմարեն, որ լույսը հույս դառնա ու ցրի խավարը, անվերջ ու անլույս խավարը:

 

Բացահայտելով մեր մեջ ապրող տաղանդներին

Կարենը խոսելուց մի փոքր լարվում է, արվեստագետին բնորոշ կերպով ավելի շատ զգում է, քան արտահայտվում:
Ասում է, որ իր համար երգը մարդկանց հետ շփվելու լավագույն միջոցն է: Զրուցակիցս իմ լավ ու տաղանդավոր
ընկեր Կարեն Կարապետյանն է (չշփոթել ՀՀ վարչապետի հետ):

-Ինչպե՞ս ստացվեց մուտքդ երաժշտության ասպարեզ:
-Պրոֆեսիոնալ երգով զբաղվում եմ 10 տարեկանից: Դրա համար շնորհակալ եմ պապիկիս, որը, իմ մեջ տեսնելով
երաժշտական տաղանդ, քաջալերեց և օգնեց ոտք դնել երաժշտական ասպարեզ:

-Դժվա՞ր է արդյոք գյուղի երեխաների համար զբաղվել արվեստով, և կա՞ն բավարար պայմաններ դրա համար:
-Մեր Քարակերտ գյուղում հնարավորությունները սուղ են, գրեթե չկան: Ես քայլերս սկսել եմ Արմավիրի արվեստի
պետական քոլեջից: Երևի պատկերացնում եք, թե որքան բարդ է համատեղել երաժշտությունը դասերի հետ,
հատկապես, երբ ստիպված ես տեղից տեղ գնալ:

-Ո՞ր իրադարձությունն է եղել բեկումնային քո կարիերայում:
-Ինձ համար նշանակալից է եղել «Դոից-դո» հաղորդումը, որի ամանորյա նկարահանումներից հետո սկսվեցին
երաժշտական առաջարկները: Իմ հաջողությունները շարունակվեցին «Խենթություն և ընկերներ» նախագծի
ընթացքում, որտեղ ձեռք բերեցի տաղանդավոր ընկերներ և հետագա նոր հնարավորություններ: Դրական արձագանք
ստացավ նաև մեր «Հայ զինվոր» խորագրով տեսահոլովակը:

-Ունե՞ս արդյոք սեփական երգ կամ տեսահոլովակ:
-Իմ առաջին երգը կոչվում է «Սերը հեքիաթ է», որի խոսքերի և երաժշտության հեղինակը իմ շատ սիրելի Օֆելյա
Մկրտչյանն է, իսկ գործիքավորման համար շնորհակալ եմ Վահան Նահապետյանին:

-Ովքե՞ր են աջակցում քեզ այս չափազանց աշխատատար գործում:
-Մշտապես իմ կողքին են ընտանիքս, ընկերներս, համադասարանցիներս և մի շարք այլ մարդիկ, ովքեր օգնում և
քաջալերում են ինձ ամեն հարցում:

-Ո՞րն է քո ոգեշնչման աղբյուրը:
-Իսկական արվեստագետին ոգեշնչման աղբյուր պետք չի: Ինձ համար ոգեշնչող է բնությունը, սերը, մարդիկ, ամեն
ինչ: Ես էությամբ փոփոխական մարդ եմ, և ամեն բան կախված է իմ տրամադրությունից:

-Ի՞նչ ծրագրեր ունես ապագայի հետ կապված:
-Առաջիկայում նախատեսվում է նոր երգ: Պլաններում կա նաև բարեգործական համերգ, որից ստացված հասույթը
ուղղվելու է զորամասերին: Շուտով կունենամ նաև նոր երգ հայտնի երգչի հետ:

-Որտե՞ղ ես տեսնում Կարենին 20 տարի հետո:
-20 տարի հետո Կարենը իր սեփական ատամնաբուժական կլինիկայում երգելով իր գործն է կատարում:

Արիանա Կաոլին ու շախմատային աշունը

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Հոկտեմբերի 21-ին Մասիս քաղաքում անցկացվում էր «Շախմատային աշուն» խորագիրը կրող միջոցառում, որի հատուկ հյուրն էր ՖԻԴԵ-ի կանանց միջազգային վարպետ Արիանա Կաոլին՝ Լևոն Արոնյանի կինը:

Զրուցակիցս Արմեն Նազարյանի անվան մարզադպրոցի շախմատի մարզիչ Անահիտ Վարդանյանն է:

-Պատմեք միջոցառման գաղափարի և ֆորմատի մասին: 

-Միջոցառումը, որը կրում է «Շախմատային աշուն» խորագիրը, այս տարի անցկացվում է առաջին անգամ, բայց նպատակ ունի դառնալու ամենամյա: Միջոցառման նպատակն է՝ պատանի շախմատիստներին հնարավորություն ընձեռել խաղալ փորձառու շախմատիստի հետ և նոր հմտություններ ձեռք բերել:

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

-Այսօր ձեր հյուրն է Արիանա Կաոլին: Ինչպե՞ս հաջողվեց նրան դարձնել օրվա հյուրը: 

-Երբ նպատակ կար միջոցառումն իրականացնելու, մենք փնտրում էինք հարմար թեկնածու, ով կհամաձայներ անցկացնել խաղի միաժամանակյա սեանս երեխաների հետ: Մի օր ես համացանցում տեսա, որ Արիանան շախմատային սեանս է անցկացրել բանտարկյալների հետ և որոշեցի, որ հենց նա կարող է դառնալ մեր հյուրը: Օգոստոս ամսվանից սկսած համագործակցում ենք նրա օգնականի հետ, և այսօր դուք տեսնում եք արդյունքը:

-Ըստ ձեզ՝ ի՞նչ կտա երեխաներին այս միջոցառումը:

-Կարծում եմ՝ երեխաները առաջին հերթին կունենան փորձի փոխանակում: Սա երեխաների համար կարևոր է, քանի որ նրանք կհասկանան, որ պարտությունը աշխարհի վերջը չէ, և որ յուրաքանչյուր կայացած շախմատիստ իր հաջողություններին է հասել պարտությունների գնով:

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Արիանան անցնում է ավելի քան 20 խաղատախտակների մոտով և խաղում տարբեր տարիքային խմբերի երեխաների հետ: 10-ամյա Լիլիան Արմավիրի մարզի Քարակերտ գյուղից է: Նրան հինգ տարեկանում խաղալ է սովորեցրել եղբայրը, որը 13 տարեկանում արդեն շախմատի առաջին կարգ ունի: Լիլիան, իր հաջորդ քայլը մտածած, սպասում է Արիանային:

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Աչքերում տեսնում եմ լարվածություն, հույս ու հավատ, որ մի օր ինքն էլ Արիանայի տեղում կանգնած կասի՝ շախ և մատ:

anush mkrtchyan

Նամակ թշնամի ընկերոջս. մաս 2

Բարև: Երկար ժամանակ է անցել նախորդ նամակիցս: Ես այն քեզ ուղարկել չկարողացա, որովհետև ես չգիտեմ մի փոստ, որը կապում է թշնամիներին: Դե, պարզ է, ա՜խր, ո՞վ է գժվել թշնամուն նամակ գրի, որ մի բան էլ փոստ լինի:

Մայրս շաբաթը մեկ անգամ վերընթերցում է նամակս: Ձևացնում եմ, թե չեմ տեսնում, իսկ նա իրոք հավատում է: Հավատում է ինձ ու քեզ, մեր ընկերությանը:
Արի՝ մի ամսից հանդիպենք Արաքսի մոտ: Արաքսը մեզ չի խանգարի, նա գիտի լռել: Նա մեզ կմիացնի, ինչպես բաժանել է:
Գիտեմ, որ քեզ կարգելեն գալ, ինձ էլ: Եթե հարցնեն, թե որ ընկերոջս հետ եմ հանդիպելու, ի՞նչ պատասխանեմ: Միգուցե ասեմ քո անունը, ներիր, բայց ես քո անունն էլ չգիտեմ:
Ես երկար եմ պատկերացրել մեր հանդիպումը, այնտեղ ես միայն լռում եմ:
Ա՜խր, ինչի՞ց խոսենք, իսկ եթե առաջին բառից վիճե՞նք, բայց մենք նոր ենք ընկերացել, չէ՞:
Իսկ միգուցե չհանդիպե՞նք: Իսկ ի՞նչ է փոխվելու դրանից: Միևնույնն է՝ մենք թշնամիներ ենք, թշնամի ընկերներ:
Ես ավարտում եմ նամակս ու անգամ անունս չեմ գրում: Թշնամին թշնամի է՝ առանց անունի, իսկ իսկական ընկերները առանց անունի են սիրում իրար: