Մեր հերոսները հայր դառնալ էդպես էլ չհասցրին …
Շատ փոքրիկներ էդպես էլ հերոս հայրեր չունեցան,
Աղջիկները մնացին անվերջ սպասելով,
Ու ոչ ոք չգիտի, կհավատա՞ն սիրուն կրկին …
Պատերազմը կավարտվի,
Կհաղթենք, անպայման կհաղթենք,
Ու երջանկությունից բարձր կգոռանք, ոռնալու աստիճան:
Բայց կորուստները հավերժ կսգանք,
Որովհետև բոլորս կորցրինք ամենաթանկը:
Ու երևի, թե էլ լիաթոք երբեք չենք ուրախանա:
Նրանց տեղը ոչ ոք չի լրացնելու:
Նրանց տեղը տան դուռը բացող չի լինելու:
Նրանց տեղը ոչ ոք հետ չի գալու:
Նրանց տեղը սիրող չի լինելու:
Էլ երբեք,
Ոչ մի ժամանակ,
Ոչ մեկը …
Սիրտներս արնաքամ է լինում:
Հերիք ա տղերք, տուն դարձեք: