Տուն դարձեք, տղերք

Մեր հերոսները հայր դառնալ էդպես էլ չհասցրին …

Շատ փոքրիկներ էդպես էլ հերոս հայրեր չունեցան,

Աղջիկները մնացին անվերջ սպասելով,

Ու ոչ ոք չգիտի, կհավատա՞ն սիրուն կրկին …

Պատերազմը կավարտվի,

Կհաղթենք, անպայման կհաղթենք,

Ու երջանկությունից բարձր կգոռանք, ոռնալու աստիճան:

Բայց կորուստները հավերժ կսգանք,

Որովհետև բոլորս կորցրինք ամենաթանկը:

Ու երևի, թե էլ լիաթոք երբեք չենք ուրախանա:

Նրանց տեղը ոչ ոք չի լրացնելու:

Նրանց տեղը տան դուռը բացող չի լինելու:

Նրանց տեղը ոչ ոք հետ չի գալու:

Նրանց տեղը սիրող չի լինելու:

Էլ երբեք,

Ոչ մի ժամանակ,

Ոչ մեկը …

Սիրտներս արնաքամ է լինում:

Հերիք ա տղերք, տուն դարձեք: