-Էս բաժակով ուզում եմ մաղթել քեզ բարի ճանապարհ, տղես, բարով գնաս ու բարով գաս: Դուխդ ոչ մի րոպե չգցես, մենք միշտ քեզ հետ ենք։
Ու սա այն օրն էր, երբ ես, մորաքույրս, իր ամուսինը և իրենց աղջիկը, բարեկամների մի մեծ կազմով ճանապարհեցինք եղբորս բանակ։ Այս օրը միշտ աչքիս առջև է, հիշվում է իր կենացներով, արցունքներով և ժպիտներով։

Դա մոտ մեկ ամիս առաջ էր, բայց դեռ հիշում եմ այդ օրվա ամեն րոպեն։ Թե ինչպես էինք որոշում՝ որտեղ նշել, ինչպես հասանք, ինչպես նոր ծանոթություններ ձեռք բերեցի։
-Եկեք հաց ուտելուց հետո գնանք ֆոտոարշավի, Էլիզան ապարատով կնկարի, իսկ մենք՝ հեռախոսով։ Ես հաստատ գիտեմ, Էլիզա, որ քեզանից լավ կնկարեմ, թեկուզ հեռախոսով։
-Ա՜խ, էդպե՞ս, լավ, ես համաձայն եմ։
-Սաքու՜լ, մի հատ ժպտա՛։
-Սաքուլ չի, Սարգիս, բանակ ենք ուղարկում, ի՞նչ Սաքուլ,- Իմ սխալը էլի ու էլի ուղղեց մորաքույրս։
Օրվա մեջ մոռացվեց պատճառը հավաքույթի, իսկ արդեն վերջում…
-Էլի՜զ, կսպասենք ֆոտոներին։
Չէ՛, իրականում բոլորը լավ հիշում էին հավաքույթի պատճառը, բայց բարձրաձայնելու կարիքը էլ չկար…