Ամառային ամենաշոգ երեկոներից մեկն էր, երբ տնային հերթական մարզումս ավարտելուց հետո դուրս եկա պատշգամբ մի քիչ «հովանալու»: Հաճելի քամին մազերս անընդհատ հետ էր տանում, կարծես հասկանալով, որ դրանք էլ են ինձ շոգացնում: Նայում էի դիմացի շենքերի լույսերին ու մտածում, որ երևի ոչ ոք այդ պահին չի մտածում, որ ես մտածում եմ իրենց մասին: Հեռվից լսվում էին ուրախ ձայներ, հավանաբար նրանց, ովքեր այս հաճելի քամին վայելում էին ընկերների հետ զբոսնելով: Ես նախանձոտ հայացքով նայեցի ձայների ուղղությամբ` փորձելով տեսնել երջանիկներին, բայց նրանք այդպես էլ չերևացին: Աննկարագրելի մենակ զգացի ինձ և մտքումս նրանց երանի տվեցի:
Դեռ չէի կտրվել դառը մտքերիցս, երբ պատշգամբից ներքև ինչ-որ շարժ զգացի: Առաջ գնացի և նայեցի ներքև, սակայն մթի մեջ անկարելի էր նշմարել աղմուկի աղբյուրը: Շուտով շարժը զգացի հենց մեր պատշգամբի վրա և մեկ վայրկյան անց վախեցած հետ ցատկեցի: Իմ առջև բարձրացավ ինձ շատ-շատ ծանոթ մի դեմք:
-Դո՞ւ,- զարմացած համարյա գոռացի ես:
-Կարելի ա մտածել, որ ուրախ չես,- ասաց դասարանցիս իրեն բնորոշ ծաղրական տոնով:
Ես շարունակում էի զարմացած նայել նրան:
-Որտեղի՞ց հայտնվեցիր,- շարունակում էի հարցեր տալ ես:
-Ներքևից բարձրացա, երկրորդ հարկ բարձրանալը առանձնապես դժվար չի,- շարունակում էր դասարանցիս: Նրա սև աչքերը փայլում էին մթության մեջ: -Եթե երկար ես հարցաքննելու, մի քիչ հետ գնա,- ես, որ զարմանքից մոտեցել էի նրան, հետ քաշվեցի, և նա կանգնեց մեր պատշգամբում: Նոր նկատեցի, որ մինչև հիմա եզրից բռնված օդում էր:
-Ի՞նչ ես անում էստեղ,- հետաքրքրվեցի ես:
-Որ քիչ հարց տաս՝ կիմանաս: Արագ արի հետս, գնում ենք:
-Ո՞ւր,- միաժամանակ և վախեցած, և զարմացած հարցրի ես:
-Չե՞ս գալիս,- դժգոհ տոնով նա նայեց վրաս:
-Գալիս եմ,- համաձայնվեցի ես և, հագնելով սպորտային կոշիկներս, արագ վերադարձա դասընկերոջս մոտ:
Նրա օգնությամբ ինձ հաջողվեց ամբողջական և անվնաս պատշգամբից իջնել գետնին: Ուղղվեցի և զարմանքից քարացա: Այստեղ ինձ էին սպասում բոլոր ընկերներս: Բոլոր-բոլորը: Նրանցից շատերը նույնիսկ անծանոթ էին:
-Ա՞ն, դու էլ ես էստեղ,-զարմացած նայեցի ընկերուհուս:
-Ոնց տեսնում ես,- ժպիտով պատասխանեց նա:
Երբեք չէի մտածի, որ մեր անհետաքրքիր թաղամասը կարող է այսքան հետաքրքիր դառնալ, երբ մենակ չես: Մի քանի րոպեների ընթացքում ես անմիջապես մոռացա և չսիրածս ամռան ու շոգի, և մենակությանս մասին: Ընկերներիս հետ զբոսանքը, իհարկե, լուրջ միջավայրում չէր անցնում:
-Մա՞ր… Մարիա՞մ,- լսվեց մայրիկիս ձայնը:
«Ի՞նչ, մա՞մ, դու էլ ես էստե՞ղ…»,- շփոթված մտածեցի ես և շրջվեցի: Մայրս երևաց սենյակի դռան մոտ, ինձնից մի քանի քայլ հեռավորության վրա:
-Հա, մամ, շոգում եմ ուղղակի…
Ես նայեցի ներքև: Մթի մեջ ոչ մի շարժում չկար, իսկ աղմկող ըներների խումբն արդեն հեռացել էր: Մտածեցի, որ ամբողջ օրը ֆանտաստիկ գրականություն կարդալը երևի իր ազդեցությունն է թողել վրաս: Մայրս, տեսնելով, որ ինչ-որ բան եմ գրում, ինձ համար վառած թողեց սենյակի լույսն ու առանց որևէ բան ասելու հեռացավ: Ես ժպտացի և մտքումս շնորհակալություն հայտնեցի նրան դրա համար…
Մարիամ Նալբանդյան, 15 տարեկան