Ստույգ օրը չեմ հիշում, երբ Լուսինեն զանգեց և ասաց, որ հրավիրված եմ Կոմիտասի անվան կամերային թատրոն՝ փառատոնի և մրցանակաբաշխության: Այս հիանալի լուրը լսելուց այնքան ուրախացա, այնքան, որ բառերով չեմ կարող նկարագրել: Կողքիս էր գտնվում ամենամոտ ընկերուհիս՝ Նաիրան: Փաստորեն նա նույնպես հրավիրված էր: Մենք ուրախությունից ամուր գրկել էինք իրար: Եկավ ապրիլի 28-ը: Ոգևորված պատրաստվում էի, և ահա եկա և տեսա ինձ հարազատ դարձած անձնակազմին: Սկզբից ցույց տվեցին «Հայաստանի լույսն ու մութը» խորագրով հիանալի ֆիլմը: Դա տեսնելուց մեծ բավականություն ստացա ոչ միայն ես, այլ ամբողջ դահլիճը: Իսկ հետո սկսվեց անսպասելի մի բան: Տեսաշարով ցույց էին տալիս այն թղթակիցներին, ովքեր համարվել են լավագույն թղթակից: Հանգիստ նստած նայում էի, մտածելով, որ կարող է ծանոթ մարդ տեսնեմ: Մեկ էլ լսվեց Նաիրայի անունը: Մտածեցի, որ գուցե իմ անուն էլ հնչի: Մի փոքր ավելի ուշադիր եղա: Հնչեց մի տղայի անուն, իսկ հետո մի աղջկա: Եվ ահա էկրանին հայտնվեց իմ նկարը, և հաղորդավարներից մեկը, կարծեմ Նարեկը, բարձրաձայն կարդաց իմ անունը: Ընկերներս շրջվեցին և բարի ժպիտով նայեցին դեմքիս: Այդժամ էլ ավելի ուրախացա: Զարմացած էի: Ախր, ես դեռ մոտ չորս ամիս եմ թղթակցում: Այդ ժամանակ ինձ զգացի նշանակություն ունեցող անձ, ով պետք է ամեն ինչ անի, որ արդարացնի բոլորի հույսերը: Չէ՞ որ նրանք հաշվի չեն առել, որ ընդամենը չորս ամիս եմ թղթակցում, գնահատել էին իմ նյութերը: Սրանից հետո ավելի եռանդով եմ գրելու և հասնեմ այն աստիճանի, որ նույնիսկ ես զարմանամ ինձ վրա: Շնորհակալություն, ինձ դասելու լավագույնների շարքին: Շնորհակալություն այն ամենի համար, ինչ ինձ տվեցիք այս ամիսների ընթացքում: Նաև շնորհակալություն գեղեցիկ և շատ կարևոր հավաստագրի, թղթակցի վկայականի և մնացած նվերների համար:
Նաև շնորհավորում եմ այն մարդկանց, ովքեր ստացել են լավագույնի կոչումը և նրանց, ովքեր ստացել են հատուկ նվերներ: Դուք արժանի եք այդ նվերներին: