Ահա պառկած եմ մահճակալիս վրա, ու կիսաբաց պատուհանից սենյակ է լցվում գարնանային կանաչի հոտը: Այդ հոտի մեջ մի ինչ-որ ծանոթ բան կա, որ ինձ կտրում է իրականությունից ու տանում դեպի մանկության օրերը: Ահա ինձ այդքան ծանոթ դաշտերը, սա էլ հարևանի աղյուսե տունը, որտեղից պանրի դիմաց սառը պաղպաղակ էինք վերցնում: Սա ինձ հարազատ դարձած սագերն են, ու ես՝ երեք տարեկան սև գանգուրներով աղջնակ, կարմիր ռետուզով ու մի թեթև շապիկով: Այդ օրն իմ հիշողության մեջ հենց այդպես էլ նշված է՝ «Կարմիր ռետուզի օր»: Իսկ գիտե՞ք ինչու: Սկսեմ սկզբից:
Այն ժամանակ, երբ մենք շատ կովեր ունեինք, մայրիկս նրանց ամեն գարուն սար էր տանում՝ արոտ անելու: Քանի որ մենք փոքր էինք ու առանց մայրիկի չէինք մնում, ինձ ու քույրերիս էլ իր հետ էր տանում: Իսկ ես կենդանիներ շատ էի սիրում, ինչը սարերում իմ արկածախնդրության հիմնական պատճառն էր դառնում: Մի անգամ՝ հարևանի տանից վերադառնալիս, տեսա նրանց սագերին: Հագիս այդ նույն կարմիր ռետուզն էր ու թեթև շապիկը, որ վերևում նշեցի: Ինքս ինձնից գոհ վազեցի դեպի սագերն ու փորձեցի գրկել նրանցից մեկին: Բայց ի զարմանս ինձ, նրանք սկսեցին բարձր ձայներ հանել ու վազել դեպի ինձ: Վազում էի, ինչքան ոտքերումս ուժ կար: Վազում էի, լալիս ու կանչում մայրիկիս: Արցունքների պատճառով ճանապարհս չէի տեսնում, դրա համար էլ սայթաքեցի ու ընկա: Վախից սկսեցի ավելի բարձր գոռալ, իսկ սագերը լցվեցին վրաս ու սկսեցին կտցահարել ինձ: Վերջապես փայտը ձեռքին տանից դուրս եկավ մայրիկս ու սկսեց քշել սագերին: Հետո բարձրացրեց ինձ, ձեռքի ափերով սրբեց արցունքներս ու ծիծաղելով կատարվածի վրա, ասաց.
-Սրանից հետո միայն ռետուզով տանից դուրս չգաս:
Հաջորդ օրը սարի մեր ամբողջ «թաղը» խոսում ու ծիծաղում էր կատարվածի վրա: Այդ օրվանից բոլոր սարեցի երեխաները սկսեցին առանց շալվարի տանից դուրս չգալ: Երևի աչքները վախեցել էր:
Հ.Գ. Չնայած շատ փոքր էի, բայց ամեն ինչ պարզ հիշում եմ: Երևի շատ եմ վախեցել, որ չեմ կարողանում մոռանալ: