Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Ապրելով Արարատի մարզում, տեսնելով միայն հարթավայրեր և ուղիղ տարածություններ՝ ինձ համար նորություն էր Տավուշի մարզի Այգեհովիտ գյուղի բնությունը: Սարեր, անտառներ, մաքուր օդ: Սկզբում ես ոչ մի բառ չէի հասկանում տեղի բնակիչների բարբառից, սակայն այնտեղ ապրելով մոտ մեկ շաբաթ՝ ես ոչ միայն սկսեցի հասկանալ բոլորին, այլև ինքս սկսեցի խոսել իրենց բարբառով: Գյուղ գնալիս ճանապարհին տեսա «Ադրբեջանի սահման» ճանապարհային նշանը: Հետո ինձ ցույց տվեցին փոքրիկ մի լիճ, որը գտնվում էր սարի լանջին՝ շատ մոտ սահմանին, և ասացին, որ մյուս ափն արդեն ադրբեջանցիներինն է: Ապշած էի, հորաքույրս ասաց, որ ապրիլյան քառօրյա պատերազմի օրերին ոչ մի տան լույս չէր վառվում, քանի որ շատ մոտ են գտնվում սահմանին:

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Ես ուղղակի հիացած եմ Այգեհովիտի բնակչության վերաբերմունքից՝ հյուրասեր, մարդամոտ, բարի: Օգտվեցի Այգեհովիտի բարիքներից՝ խնձոր, թուզ, մորի: Հնարավորություն ստացա նաև տեսնել Իջևան քաղաքը՝ իր ողջ գեղեցկությամբ: Ինձ համար այդ մի քանի օրերը դարձան անմոռանալի:

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի