Հռիփսիմե Վարդանյանի բոլոր հրապարակումները

hripsime vardanyan

Բարձր ու հստակ

Ձեզ երբևէ թվացե՞լ է, որ դուք նման չեք մյուսներին, որ կարող եք այս աշխարհին տալ ինչ որ հիասքանչ ու յուրօրինակ մի բան, եթե աշխարհը մի փոքր ուշադրություն դարձնի ձեզ:

Ամեն անգամ քնելուց առաջ կազմում ես պլաններ, գծագրում ապագադ, որում դու իրականացնում ես երազանքներդ ու փոխում աշխարհը դեպի լավը: Հետո առավոտյան արթնանալով հասկանում ես, որ պետք է քրտնաջան աշխատել ու աշխատել` նպատակիդ հասնելու համար:

Երբեմն ուզում ենք, որ մեզ նկատեն, սակայն միայն ուզում ենք, ոչինչ չենք ձեռնարկում դրա համար: Պետք է հիշել, որ մեզ նկատելու են սև ու սպիտակ, անհետաքրքիր մարդկանց շարքերից: Դրա համար էլ պետք է աչքի ընկնենք որպես վառ անհատականություններ, խոսենք հստակ և տեղ հասցնենք մեր ասելիքը:

Նպատակին հասնելը հեշտ բան չէ: Դա տքնաջան աշխատանք և համբերություն է պահաջում: Վերջերս, երբ Երևան-Արտաշատ ավտոբուսով գնում էի Երևան, ճանապարհը նմանեցրի դեպի նպատակ տանող ճանապարհին. ճանապարհի կեսը կանգնած ես գնում, կեսը` նստած, երբեմն անհնարին կերպով, բայց դու դա անում ես: Ավտոբուսի մարդկանց էլ նմանեցրի այն մարդկանց, ովքեր մեզ հետ են լինում այդ դժվարին ճանապարհին՝ ոմանք իջնում են ճանապարհի կեսից, ոմանք բարձրանում են և գալիս քեզ հետ մինչև վերջ, իսկ ոմանք սկզբից մինչև վերջ մնում են քեզ հետ: Եվ նման մարդկանց շնորհիվ է, որ մենք գիտակցում ենք մեր նպատակին հասնելու կարևորությունը:

Նոյեմբեր, 2016 

Արցունքներս պահել եմ հաղթանակի համար

Այս իրադրությունը Հայաստանում արդեն տիրում է երկար ժամանակ, սակայն մտքերս չէի կարողանում հավաքել ինչ-որ բան գրելու համար: Ուզում էի գրել, բայց մտքումս հազար ու մի հարց էր ծագում. «Ի՞նչ են ուզում այդ գրողի տարած թուրքերը մեզանից», «Ե՞րբ կավարտվի այս ամենը», «Ո՞րն է լինելու նրանց հաջորդ նենգ քայլը» և վերջապես` «Ի՞նչ է սպասվում մեզ այս ամենից հետո»… Քանի որ սա շատ նեղ անձնական հարց է յուրաքանչյուր հայի համար՝ կարող ենք այն անվանել նեղ համահայկական:

Չեմ ուզում գրել առավել ծեծված թեմաների մասին: Հիմա մեր ազգը ավելի քան երբևէ միասնականության, ոգևորության կարիք ունի: Եվ հիմա, ինչպես ամեն դժվար պահի, մենք համոզվում ենք, որ այդ միասնականությունն ու ոգևորությունը կարող ենք ստեղծել միայն մենք՝ հայերս, իրար օգնելով, իրար ապաստան, հագուստ, սնունդ տրամադրելով: Սա մեր նեղ համահայկական հարցն է:

Ասում ենք «թուրքը չի փոխվում, չի էլ փոխվի»: Այո, մենք դարեր շարունակ սրանում համոզվում ենք: Իսկ ՀԱՅ-ը փոխվում է: Այն հայից, որը 1915-ին փրկվելու համար փախչում էր դեպի անապատ, մնացել է միայն հավատքը և ապրելու ձգտումը: Հիմա այդ հավատքը և ձգտումը համալրվել են հայ երիտասարդի աննկուն ոգով, հայրենասիրությամբ, կամքով: Այն,  ինչ անում են հայ զինվորները այս պահին, գրվում է ոչ միայն հայերիս, այլ նաև ամբողջ աշխարհի պատմության էջերում: Օրեցօր համոզվում ենք նրանում, որ մեզ հաղթելը ուղղակի անհնար է, քանի որ մեր թիկունքին կանգնած են մեր տղերքը, ովքեր ունեն Սուրբ նպատակ՝ անառիկ պահել մեր հողերը: Շատերն էլ հետ չեն գա, բայց նրանց կհիշենք որպես հերոսների:

Արցունքներ են հավաքվել աչքերիս, ինչպես  ամեն անգամ հայրենիքի համար իրենց կյանքը զոհած զինծառայողների անունները լսելիս: Բայց լաց չեմ լինում: Չեմ էլ լացելու, որքան էլ որ անտանելի լինի ցավը, զսպելու եմ ինձ:

Արցունքներս պահել եմ հաղթանակի համար:

hripsime vardanyan

Պուշկինն ու մենք

Վերջին մի քանի հոդվածներս սկսվում են խոսքերով այն մասին, որ երկար ժամանակ է, ինչ չեմ գրել: Եկեք ավանդույթները չխախտենք:

Երկար ժամանակ է, ինչ չեմ գրել: Պառկում եմ քնելու` հազարավոր և միլիոնավոր մտքեր ու թեմաներ են ծագում գլխումս: Ինքս ինձ խոստանում եմ, որ առավոտյան բոլորը հերթով կգրեմ: Սակայն, եթե նկատել եք` անցած հոդվածիցս գրեթե մեկ տարի է անցել:

Ի տարբերություն Չինաստանի, ԱՄՆ-ի, Ավստրալիայի և այլ երկրների ժողովրդի, և ի զարմանս ինձ՝ իմ նոր տարին շատ լավ եմ սկսել: Ինչ-որ թարմություն էի զգում իմ մեջ: Զգում էի, որ այս տարին հաջողակ է լինելու: Սակայն տեղի ունացավ այն, ինչից, ցավոք, ոչ ոք ապահովագրված չէ: Մի մտածեք, թե սկսելու եմ գրել COVID-19-ի մասին: Արդեն հոգնել եմ նույն վատ նորությունները լսել ամեն առավոտ: Դրա համար շեղվենք այդ թեմայից:

Իհարկե, ծիծաղելի կհնչի, բայց այս մեկուսացումը մեծ հնարավորություն է բոլորիս համար` բացահայտելու մեր մեջ թաքնված կարողությունները, կամ անել այն, ինչը պլանավորում էինք դեռ վաղուց, օրինակ` հոդված գրել, կամ կարդալ վաղուց պահարանին մոռացված գիրքը: Վերջիվերջո, «մարդու նման» շփվել ընտանիքի անդամների հետ, արխիվից հանել հին լուսանկարներն ու հիշել անցած, գնացած տարիները: Ես իջնում եմ բակ, մայրիկիս օգնում տան գործերում, իսկ ինչու ոչ: Իմ գրականության դասախոսը, փորձելով մեզ ոգեշնչել, մեզ հիշեցրեց այն մասին, որ Ա.Ս. Պուշկինն իր ամենահայտնի և ամենասիրված ստեղծագործությունները գրել է մեկուսացած լինելով: Այնպես որ, հետևեք Պուշկինի օրինակին` գուցե մի բան ստացվի:

hripsime vardanyan

Մեկ տարվա դադարից հետո

Իմ լավ ընկերներից մեկը մի անգամ ասաց ինձ, որ ես պետք է գրեմ: Եվ ոչ միայն ես, այլ նաև մնացած բոլորը: Գրելով մենք արտահայտում ենք մեր մտքերը, պատմում ենք մեզ հետ պատահած զարմանալի կամ հետաքրքիր դեպքերը` տեղեկացնելով մարդկանց մեր կյանքի մասին: Նա ասաց, որ հոդվածների շնորհիվ որոշ մարդիկ կստանան շատ հարցերի պատասխաններ, կհասկանան մեր արարքների նպատակը և մեզ ավելի լավ կճանաչեն:

Բավականին երկար ժամանակ էր, ինչ չէի գրել: Գրեթե մեկ տարի: Այս մեկ տարվա ընթացքում շատ բան է փոխվել: Կարող եմ ասել, որ ամեն ինչ է փոխվել:

Դպրոցն ավարտելուն պես ընդունվեցի Երևանի պետական մանկավարժական համալսարանի Ռուսաց լեզվի և գրականության բաժին: Ամբողջ ամռան ընթացքում սպասում էի, թե երբ է գալու սեպտեմբերը, երբ է սկսվելու այն նոր կյանքը, որի մասին այդքան լսել եմ:

Սեպտեմբերի 3: Իմ առաջին օրը համալսարանում որպես ուսանող: Ամբողջ օրը քայլելուց և շնորհավորանքներ լսելուց հետո վերադարձա տուն: Առաջին խոսքերը, որոնք տանեցիները լսեցին ինձանից, այն էր, որ ես այլևս համալսարան գնալու միտք չունեմ: Ասացի, որ համալսարանում անցկացրած մեկ օրը ինձ լրիվ բավական էր: Չգիտեմ՝ ինչու էր այդպես: Սակայն մի քանի օր անց, երբ ծանոթացա կուրսընկերներիս և դասախոսներիս հետ, հասկացա, որ հապճեպ որոշումներ կայացնել և կարծիք կազմել պետք չէ:

Այս մեկ տարվա ընթացքում երևի մեկ միլիոն անգամ մտածել եմ այն հարցի շուրջ` արդյո՞ք ճիշտ որոշում եմ կայացրել՝ ընտրելով հենց այս մասնագիտությունը կամ հենց այս համալսարանը: Մտքերս ինձ հանգիստ չէին տալիս, սակայն ինչ-որ ժամանակ անց հասկացա, որ ես հենց այնտեղ եմ, որտեղ պետք է լինեմ և կատարել եմ ճիշտ ընտրություն:

Հիմա կարդում եմ հոդվածս և հասկանում, որ գրելու կարիք էի զգում դեռ վաղուց:

Չկորցնել կյանքի գույները

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Վերջերս ռուսաց լեզվի իմ հերթական դասընթացից տուն գալով տեսա, որ ուսուցչուհիս մի նյութ է տարածել սոցցանցում: ՊՆ մամուլի քարտուղար Արծրուն Հովհաննիսյանի հրապարակումն էր, որում նա շնորհակալություն էր հայտնում ուսուցչուհուս ամուսնուն` իր կատարած գործի համար: Թե դա ինչ գործ էր, ես փորձեցի ավելի մանրամասն պարզել հարցազրույցի միջոցով:Զրուցակիցս Կարեն Դերմոյանն է, ով մեծ հաճույքով համաձայնել էր ինձ հարցազրույց տալ: 

-Եկեք սկսենք սկզբից: Ո՞վ եք դուք մասնագիտությամբ:

-Մենք էնպիսի ժամանակ ենք ծնվել, որ իմ տարիքի համարյա բոլոր մարդիկ շատ մասնագիտություններ են փոխել: Ես ինքս Գյուղինստիտուտն եմ ավարտել` գինեգործ, պահածոյագործ եմ, բայց իմ ավարտելու տարիներին երկիրը քանդվեց, գործարանները քանդվեցին: Եվ ես անցա ռուսական սահմանապահ զորքերում ծառայության, ինչի մասին միշտ երազել եմ ու սիրել: Այսպես մի քանի տարի ծառայեցի ռուսական սահմանապահ զորքերում, ինչը իմ մեջ արթնացրեց սերը դեպի ռազմական տեխնիկան: Հետագայում, երբ լրացավ պայմանագիրս, չցանկացա շարունակել ծառայությունս:

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Շատ աշխատանքներ եմ փոխել, մոռավորապես 6-7 աշխատանք: Եվ 40 տարեկանում ես գտա այն աշխատանքը, որը ինձ ավելի հոգեհարազատ էր: Ես այսօր ռազմագիտության ուսուցիչ եմ: Սա ամենահարմար աշխատանքն էր, որովհետև սա այն տեղն է, որտեղ ես կարող եմ ավելի շատ բան տալ եկող սերնդին: Ասում են, ամեն մարդ իր առաքելությունն ունի այս կյանքում: Ես գտա այն մասնագիտությունը, որով կարող եմ օգտակար լինել թե իմ հայրենիքին, թե մատաղ սերնդին: Ես այսօր կարողանում եմ երեխաներին ավելի շատ գիտելիք տալ, քան դասագրքում է, դրա համար էլ տարեկան 5-6 աշակերտ եմ տալիս ռազմական ակադեմիաներ: Եվ սա զուտ այն պատճառով, որ ես տալիս եմ ավելին, քան դասագրքում է, ինչով արթնացնում եմ երեխայի հետաքրքրությունը դեպի առարկան, դեպի զինվորական ծառայությունը: Ու ես հիմա երջանիկ եմ, որ ունեմ այս աշխատանքը, շնորհակալ եմ ճակատագրին, որ տվեց ինձ այս հնարավորությունը: Եվ եթե ոչ մի խանգարող հանգամանք չլինի, ես կցանկանայի աշխատել մինչև թոշակի անցնելը:

-Եթե հնարավորություն ունենայիք նորից ընտրել մասնագիտություն, ապա ինչպիսի՞ն կլիներ ձեր ընտրությունը:

-Միանշանակ բանակային: Եթե երիտասարդ տարիքում իմ բանակային դառնալը չստացվեց, ապա հիմա ես երջանիկ եմ, քանի որ այն, ինչ ես չկարողացա անել, հիմա տղաս է անում. սովորում է Արմենակ Ղամփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն համալսարանի վերջին կուրսում: Ապագա սպա է: Նա էլ ընտրել է այդ մասնագիտությունը, որովհետև մեծացել է զինղեկի տանը և տեսել է իմ աշխատանքը: Ու ես հաստատ գիտեմ, որ Պաշտպանության նախարարությանը տալիս եմ որակով սպա:

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

-Գիտեմ, որ հավաքում եք հավաքածուներ: Ի՞նչ հավաքածուներ են դրանք, և ի՞նչ կապ ունի այս ամենի հետ Արծրուն Հովհաննիսյանը:

-Ես 6-7-րդ դասարանի աշակերտ էի, հայրս քիչ թե շատ սիրում էր այդպիսի բաներ: Մի անգամ մեր հարազատներց մեկը արտասահմանից բերեց մի երկու ինքնաթիռի մոդել: Եվ հայրս, իհարկե ինձ չվստահելով, ինքը սկսեց հավաքել: Բայց հետո փորձեց, մի մոդելը վստահեց ինձ: Իհարկե ես այդ մոդելը լրիվ փչացրեցի: Հետո քիչ-քիչ վարժվեցի: Քեռիս օդաչու էր, քաղաքացիական օդաչու և իր հետ միշտ մի քանի արկղ բերում էր այդ մոդելներից, ու ես կամաց-կամաց սկսեցի հավաքել: Հետո եկավ բանակի տարիքը, համալսարան, հետո ամուսնություն, և բացարձակ չէի զբաղվում այդ գործով: Եվ երբ մի անգամ ընկերներիցս մեկը ինձ բերեց մի ռազմական նավի մակետ`արդեն հավաքած, մեջս արթնացան բոլոր այն հուշերը, որոնք կապված էին իմ այդ զբաղմունքի հետ: Այդ օրվանից սկսած ես սկսեցի նորից հավաքել: Ճգնաժամի տարիներն էին, Արտաշատում չկային նման բաներ: Արտասահմանից եկավ ընկերս, տեսավ որ ունեմ բազմաթիվ մոդելներ, որոնք հավաքել էի փայտից, ասաց որ նման խնդիր ես այլևս չեմ ունենա: Եվ սկսեց ուղարկել ինձ արդեն չհավաքված մոդելներ: Այդ մասին իմացան արտասահմանի իմ մյուս ընկերները և նրանք էլ սկսեցին ուղարկել ինքնաթիռների, տանկերի տարբեր մոդելներ: Ժամանակի ընթացքում ձեռքս վարժվեց և դարձա արդեն փորձառու կոլեկցիոներ: Ու ես այսօր ունեմ «իմ խելքի», «իմ պես հիվանդ» մի ընկեր` Արծրուն Հովհաննիսյանը` Պն մամուլի քարտուղարը: Հպարտությունը ինչումն է. մենք զգում ենք այս ամենի համն ու հոտը, ինչը չեն զգում մնացած բոլորը: Հայաստանում ունեմ մի քանի ընկերներ, ովքեր զբաղվում են այս գործով: Սա ինձ համար ընդամենը հոբբի է: Բայց սրա միջոցով, աշխատանքից դուրս ես հանգստանում եմ թե ֆիզիկապես, թե հոգեպես:

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

-Դուք հավաքում եք միայն ինքնաթիռների, տանկերի առկա մոդելները: Երբևէ չե՞ք մտածել ստեղծել հրթիռի, տանկի կամ ինքնաթիռի ձեր մոդելը, որը կկրի ձեր անունը: 

-Հավաքել եմ ամեն ինչ: Սկսեցի քաղաքացիական ավիացիայից, քանի որ ինքս էի երազում օդաչու դառնալ: Հետո բացի դրանից հավաքեցի ռազմանավեր, ռազմական ավիացիա, բայց քանի որ ինքս տանկի մեխանիկ, վարորդ եմ եղել, տանկը ավելի հոգեհարազատ էր:

Ես ուղղակի հիանում եմ մարդու մտքի ուժով, որ կարողանում է ստեղծել այդպիսի տեխնիկա: Ով վարել է տանկ, ինձ կհասկանա: Վարելով այդ 40 տոննայանոց երկաթի կտորը (Աստված չնեղանա), քեզ աստված ես զգում: Դա մի ուրիշ հզորություն և մի ուրիշ հպարտություն է: Իսկ ինչ վերաբերվում է իմ սեփական մոդելը ստեղծելուն: Ես գիտնական կամ ֆիզիկոս չեմ, որպեսզի ստեղծեմ այն մոդելը, որը կունենա իմ անունը և հայտնի կդառնա, դա իմ բնագավառը չի: Բայց ես իմ ձեռքի տակ եղած մասերով ստեղծել եմ այնպիսի մոդելներ, որոնք իրականում չկան: Եվ պրոֆեսիոնալ մասնագետները տեսնելով իմ գործերը` չեն տարբերել արդեն առկա մոդելներից:

Ես այն առաջին քայլն անողներից մեկն եմ, ով ստեղծելով ինքնաթիռի կամ տանկի մոդելը, կարող է ոգևորել երեխային, և նա հետագայում կարող է դառնալ օրինակ ինքնաթիռի կոնստրուկտոր:

-Ասացիք, որ ձեր որդին շարունակելու է ձեր ճանապարհը, իսկ մյուս որդին ի՞նչ պլաններ ունի:

-Մյուս որդիս հունվարի 23-ին բանակ է գնալու: Ես կունենամ միաժամանակ երկու բանակային, ինչով շատ հպարտ եմ: Ծնողներին խորհուրդ եմ տալիս «չդողալ» իրենց երեխաների վրա, այլ հպարտորեն ուղարկել ծառայության: Ես մտածեւմ եմ էսպես. այն տղան, ով կանգնած զինկոմիսարիատում տեսնում է հպարտ հորը` գլուխը բարձր, նա կգնա և կծառայի իր հայրենիքին, իմանալով, որ ինչ էլ որ լինի` իր հայրը միշտ իր կողքին կանգնած է:

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

-Ձեզ համարո՞ւմ եք լիովին երջանիկ:

-Հիմա, որ ասեմ՝ այո, չեն հավատա: Կասեն՝ այս ճգնաժամի մեջ ինչպե՞ս կարելի է երջանիկ լինել: Իսկ ես կասեմ, որ հենց ճգնաժամի մեջ մարդ կարող է երջանիկ լինել: Լավ օրերին, երբ ոչ մի բանի կարիք չունենք, մենք չենք հիշում երջանկության մասին: Ինձ շատերը կհասկանան, երբ 1991-93 թթ. լրիվ մթության մեջ կամ մոմի լույսի տակ էինք ապրում: Եվ երբ ինչ-որ մեկի տուն էինք գնում, մոմն ու հացը մեր հետ էինք տանում: Այդ տարիների համախմբվածությունով էինք մենք երջանիկ: Իսկ հիմա շենքի նույն մուտքում ապրող մարդիկ անգամ չեն ճանաչում իրար: Երջանիկ ես դու, թե ոչ, դա կախված է քեզանից, կախված է նրանից, թե ինչ ես ուզում դու այս կյանքից:

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Վարդանյանի

Ես մեր սերնդին ցանկանում եմ, որ ինչքան կարողանան շատ զբաղմունք գտնեն իրենց համար: Նոր սերնդի ազատ ժամանակը հիմնականում տանում է ինտերնետը, վերացել է գիրք հասկացողությունը, անգամ ֆիլմեր չեն դիտում: Այո, ինտերնետը տալիս է ահռելի ինֆորմացիա, բայց շատ մակերեսորեն: Կան բաներ, որոնք մեզ փոխանցվել են մեր պապերից, հայրերից, բայց համացանցը չի թողնում, որ մենք շարունակենք փոխանցել այդ ավանդույթները: Ես ուզում եմ, որ մեր երեխաները գույներ տան իրենց կյանքին, ոչ թե համացանցի միջոցով դարձնեն իրենց կյանքը սև ու սպիտակ, առանց շփման, առանց զգացմունքների:

-Խորհուրդ եմ տալիս պայքարել, որպեսզի չկորցնենք մեր կյանքի գույները:

Hripsime Vardanyan

Անանուն պատասխաններ այն հարցին, թե ինչ է երջանկությունը

-Շրջապատված լինել լավ մարդկանցով:

-Եթե ունես համերաշխ ընտանիք՝ սիրող ամուսին և երեխաներ, դու երջանիկ ես:

-Երեխայիդ նպատակին հասցնելը:

-Մարդը միշտ երջանիկ լինել չի կարող: Նա ապրում է միայն երջանիկ պահեր: Եվ ինչքան այդ պահերը շատ են լինում մարդու կյանքում, հետագայում ավելի շատ հիշելու բան է ունենում:

-Երջանկություն է երեխայի ծնունդը, երբ առաջին անգամ գրկում ես նրան:

Այսպես կարելի է անվերջ թվել այն պատճառները, որոնք թեկուզ մի քանի վայրկյանով դարձնում են մեզ երջանիկ, իսկապես երջանիկ:

Չեմ կարող երջանկության սահմանումը տալ, սակայն գիտեմ, որ եթե ցանկանանք՝ կարող ենք երջանկանալ և երջանկացնել ամեն պահի: Իսկ իմ երջանկության գարնանային սահմանումները կլինեն սրանք.

-Երջանկություն է, երբ ընտրել ես ապագա մասնագիտությունդ և գիտես բոլոր անելիքներդ:

-Երջանկություն է, երբ նայում ես օրացույցին և հասկանում, որ ամռանը մնաց երկու օր:

-Գարնան այս ամսին երջանկություն կարող է պարգևել նաև մի բան՝ ծառի տերևների արանքից քեզ նայող ու ժպտացող ցոգոլը:

Hripsime Vardanyan

Օրագրի տողերի արանքում

Հոդվածիս առաջին մասը կարդացեք որպես օրագրի մի էջ, որը գրված է ինչ որ ժամանակ առաջ:

-Չգիտեմ, որքան ժամանակ էի այդպես սառած նայում դեպի անորոշություն, երբ զգացի, որ ընկերուհիս կանչում է: Պտտվեցի և նրա հայացքից զգացի, որ էլի ուսուցչուհու հարցը ուղղված է ինձ, ու ես էլի անուշադրության պատճառով չեմ լսել նրան (առաջին դեպքը չէր, երբ գլխի շարժումով պատասխանում եմ ուսուցչուհուս այն հարցին, որն իր պատասխանի մեջ թվական էր պահանջում): Այս անուշադիր և անորրշ վիճակը վաղուց չէ ինձ մոտ: Չեք հավատա, բայց հոգնել եմ ամեն ինչից: Ամեն օր արթնանալ, մի կերպ ինձ ստիպելով քայլել դեպի դպրոց տանող այդ երեք հարյուր մետրը, դպրոց մտնելուն պես բարեվել բոլոր-բոլորին, աստիճանների մոտ հավաքվածների միջով այնպես անցնել, որ ինձ չնկատեն, կամ աչքի տակով նայել. արդյո՞ք կա ծանոթ մարդ, բարևե՞լ, թե՞ ոչ, դասերի ընթացքում ընկնել մտածմունքների գիրկը, մինչև կվերջանան դասերը: Դպրոցում վատ չէ, անգամ շատ լավ է, բայց այս անորոշ վիճակին վերջ տալ է պետք: Գիրք կարդալը կամ ֆիլմ դիտելը չի օգնում:

Եվ ահա եկավ այն օրը, երբ պետք է հանդիպեինք նրանց՝ առաջին հայացքից անծանոթ, բայց հարազատ դառնալ խոստացող «Մանանա» թիմին, ովքեր փոխեցին իմ և շատերի կյանքը:

17.am-ը իմ կյանքում մեծ դեր խաղաց: Սկսած վորքշոփերից իմ կյանքում շատ փոփոխություններ տեղի ունեցան շնորհիվ 17.am-ի: Առաջին հերթին ստացա շատ գիտելիքներ, որոնք ինձ պետք եկան և դեռ շատ պետք կգան: Ձեռք բերեցի նոր ընկերներ, որոնց հետ շփվում եմ մինչ օրս: Օգնեց ապագա մասնագիտությանս ընտրության հարցում: 17.am-ը նման է օրագրի, որտեղ գրառումներ ենք անում և պատմում մեր անցկացրած հետաքրքիր օրերի մասին: Իսկ մեդիաճամբարի ընթացքում ստացած փորձը և գիտելիքները ուղղակի անփոխարինելի են: 17.am-ը մեր երկրորդ ընտանիքն է, որտեղ բոլորս ունենք մեր տեղը: Ինձ դուր է գալիս խմբագրել 17.am-ում, հետևել արդյոք իմ հոդվածը տեղադրե՞լ են, թե՞ ոչ, իսկ երբ տեղադրեն, աշխարհով մեկ լինել և ցույց տալ բոլորին: Դուր է գալիս ամեն գեղեցիկ բան տեսնելուց մտածել, թե արդյո՞ք կլինի գեղեցիկ ֆորոշարք, թե՞ ոչ: Դուր է գալիս ամեն անգամ բաց թողնել վերնագրի տեղը, որպեսզի խմբագրակազմը նորից մի գեղեցիկ վերնագիր ընտրի: Մի խոսքով, շնորհակալ եմ, «Մանանա» թիմ: