Լուսանկարը` Եվա Խեչոյանի
Նորից աչքերիս առաջ մեր հին ու հարազատ Այգեձորի անտառներն են: Սահմանամերձ գոտու՝ Շամշադինի շրջանում գտնվող այս հրաշագեղ գյուղը հայտնի է իր ջերմ հյուրընկալությամբ:
Ահա մոտենում ենք այն ծանոթ տանը, որի պատերը ջերմություն են շնչում: Մեզ դիմավորում է Գյոզալ տատը: Իհարկե, երկար-բարակ բացատրելու կարիք չկա, Գյոզալ տատի անունն իր մեջ ամփոփում է այս կնոջ ընդհանուր բնութագիրը: Ժամանակները փոխվում են, իսկ նա միշտ նույնն է՝ ծաղկավոր գլխաշոր, երկար ծամ, չարչարված ձեռքեր ու հոգատար հայացք: Նրա ամուսինը՝ Յուրիկ պապը, իր կնոջ բացարձակ հակապատկերն է՝ տաքարյուն ու ըմբոստ տղամարդ, և գուցե հենց այս հակադրությունն է նրանց փոխըմբռնման ու բազմամյա միության գլխավոր գրավականը:
Գյուղը փոխում է էությունդ, կենսակերպդ և անգամ մտքերիդ ուղղությունը: Ի տարբերություն քաղաքի՝ գյուղն իր կյանքը սկսում է լուսաբացի հետ, և առավոտյան ժամը 5-ին արթնանալն իրենից բացարձակ դժվարություն չի ներկայացնում:
Լուսանկարը` Եվա Խեչոյանի
Առավոտյան արթնանալուն պես վազում եմ այգի, քաղում սիրածս ամառային խնձորներից, ու խնձորները ձեռքիս, իջնում գետի ափը: Սա առավոտը սկսելու լավագույն տարբերակներից է:
Երբ վերադառնում եմ՝ Գյոզալ տատն արդեն սեղան է գցում: Հողամասից բերված թարմ կանաչու բույրը տարածվում է սենյակում, տատը կտրում է տնական պանիրը, սեղանին դնում նոր թխած հացն ու իր ձեռքով հավաքած ուրցի թեյը: Բացվում է Այգեձորյան առավոտը: