-Էրեխեք, էս ամառն էլ անցավ, որոշեցի՞ք ինչ եք դառնալու,-հարցրեց ընկերուհիներիցս մեկը:

-Ես ռոմանո եմ տալու, սեպտեմբերից պարապում եմ:

-Ես երևի դեղագործ:

-Բա դու՞, Ռիփս:

-Վա՜յ, լավ էլի, ինձ մի հարցրեք, ես խելագարվում եմ արդեն: Չեմ կողմնորոշվում:

Նախավերջին տարին է: Մարդիկ կան ուրախ են, մարդիկ կան արդեն ձանձրացել են 11 տարի դպրոցում անցկացնելով, իսկ մարդիկ կան՝ ինձ նման, ում մտածմունքը միայն մասնագիտության ընտրությունն է, և չեն նկատում, թե ինչ է կատարվում իրենց շուրջը:

Վերջին ժամանակներս մտածմունքս միայն այդ ուղղությամբ է: Ծանոթների հանդիպելիս էլ բոլորի երկրորդ հարցը սա է.

-Բա դու որտե՞ղ ես ընդունվելու:

Ամեն անգամ հիշեցնելով, ասես աղ են լցնում վերքիս վրա:

Ախր, ինձ էլ հասկացեք. մտածմունքը շատ է. Մտածել, թե որ առարկայից եմ համեմատաբար ավելի լավ, կրկնուսույցի դիմել՝ մեկ, երկու կամ երեք առարկա պարապելու համար՝ ընդունելության քննության համար, հաջող հանձնել քննությունները՝ չնայած դժվարություններին, ընդունվել, լավ սովորել, ավարտել այն հույսով, որ աշխատանք կգտնեմ: Գուցե իրականում այդ ամենը ավելի հեշտ է, սակայն այդ հարցը շարունակում է ինձ տանջել:

Հույս ունեմ` կկայացնեմ ճիշտ որոշում:

Բայց համոզված եմ, ինչ մասնագիտություն էլ որ ընտրենք, պետք է ձգտենք դառնալ լավ մարդիկ և մեր երկրի արժանի քաղաքացիներ: