Լուսանկարը` Անի Գրիգորյանի

«Վաղը ժամը 4-ին մեզ մոտ է լինելու գրող, հրապարակախոս, նկարիչ Արևշատ Ավագյանը։ Ակնկալում եմ շատերիդ մասնակցութունը։ Պարոն Ավագյանը մեր մարզից է, ժամանակակից գրողներից է, Գրողների միության անդամ։ Տարիքով պապիկ է, ասելիք կունենա անցած ճանապարհի մասին։ Եկեք ճանաչենք մեր մարզի դեմքերին»:

Անսպասելի ստացա էսպիսի մի հաղորդագրություն «Աշտարակ» ֆեյսբուքյան խմբի Մարինեից ու չափից շատ ուրախացա, որ մեր երիտասարդական կազմակերպությունում էսպիսի մի հետաքրքիր հանդիպում է լինելու: Հիմա ոնց չուրախանամ: Մտածում եմ` ինչպես պետք է լինի, ինչ հարցեր եմ տալու, պատկերացնում եմ` ինչ հետաքրքիր է անցնելու, ու չեմ համբերում, թե երբ է լույսը բացվելու: Առավոտը արթնանում եմ, արագ-արագ դուրս գալիս տնից, գնում քոլեջ, թույլտվություն վերցնում, որ վերջին ժամին դուրս գամ: Տալիս են թույլտվությունը, ու իմ ուրախություն կրկնապատկվում է: Շտապում եմ հասնել Աշտարակ: Հասնում եմ, մտնում տուն ու արագ գնում Երիտասարդական, ու տեսնում Պարոն Ավագյանն էնտեղ նստած է: Ուշադիր նայում եմ նրան, բարևում: Սպասում ենք մինչև բոլորը հավաքվեն, որ սկսենք զրուցել: Ես ուշադրությամբ լսում էի և այսօր ձեզ եմ ներկայացնում հատվածներ այդ հանդիպումից:

Ես շատ սիրում եմ իմ ապրած կյանքը: Պառկում ու հիշում եմ մանկությունիցս սկսած: Հիշում եմ, որ ձմեռը թոնիր էինք վառում, ոտներս կախում ու նստում հեքիաթներ էին պատմում: Երբ վերջացնում էին, նրանց պատմածներից հորինում ու սարքում էի մի ուրիշ հետաքրքիր բան: Էսպես հավանում էին բոլորը իմ հորինած հեքիաթները, և ես փոքր երեխա լինելով, ամենալավ հեքիաթասացն էի դառել:

Հեքիաթների մեջ ասում էին. «Նա հանեց գրպանից հայելին և տեսավ իր սիրած աղջկա պատկերը», իսկ հիմա դա կարծես իրականություն է դարձել՝ հանում ենք հեռախոսը և կարող ենք խոսել օվկիանոսից այն կողմ գտնվող հարազատների, ընկերների հետ: Եվ դա ընդամենը հեքիաթ էր:

Լուսանկարը` Անի Գրիգորյանի

Առաջին բանաստեղծությունս գրել եմ չորրորդ դասարանում: Պռոշյանի անվան դպրոցում էի սովորում Բերդաթաղի մոտ, գաղթականների փողոցն էր: Մայրիկս պայուսակ էր կարել ինձ համար, ու դրա մեջ գրքերս դրած դպրոց եմ գնացել: Մայրանուշ Խաչատրյանն իմ առաջին ուսուցչուհին է եղել, շատ խիստ էր: Հետագայում նրան բանաստեղծություն եմ նվիրել: 4-5-րդ դասարանում սիրում էի երկու աղջկա՝ մեկը սիրուն էր, մյուսը՝ ավելի լավ էր սովորում, որ օրը ով լավ էր պատասխանում, նրան ավելի էի սիրում: Չէի կողմնորոշվում:

…Մեր բարեկամի տանը մի տղայի տեսա, նստած էր համակարգչի առաջ ու խաղ էր խաղում: Ասացին` արի հաց կեր, նա էլ պատասխանեց` բերեք էստեղ: Ուզում եմ ասել` այնքան են ծուլացել, փոխարենը` թռվռան, խաղան, ճառագայթվում են, և այդպիսի մարդը չի կարող նորմալ մեծանալ:

Դժգոհ եմ այսօրվա հեռուստահաղորդումներից: Ոչ կրթում, ոչ էլ դաստիարակում են: Օրինակ, իմ թոռնիկները ցանկանում են նմանվել «Բանակումի» Համբարձումին, «Քարե դարդի» հերոսներին… Դրանցով կրթված մարդը չի կարող լայն մտահորիզոն ունենալ: Պետք է փնտրեք ու գտնեք ձեր միջի աստվածատուր շնորհը: Եթե մաքուր եք պահում ինքներդ ձեզ, ուրեմն դուք ձեզ հեռու եք պահում խաբվելուց, վատ մտքերից, իսկ այդ շնորհը կարող եք գտնել լավագույն բանաստեղծություններից, գրքերից, հիմա ես էլ ակտիվորեն կարդում եմ համացանցով և շատ ինֆորմացիա կա, կարող եք էդտեղից էլ շատ լավ նյութեր գտնել: Ամենակարևորը` ինքնամաքրման զգացողություն ունեցեք ձեր մեջ: Եթե ինչ-որ բան եք ուզում ասել կամ անել, մտքում որոշեք` ճի՞շտ է, թե ոչ:Երիտասարդ սերնդի առաջ պետք է դռները բացել: Ավելի լավ է ապրել ճիշտ, բաց ճակատով, գնալ ճիշտ ճանապարհով, որովհետև այդ կյանքի ճանապարհը տանում է անմահություն:

Ցանկանում եմ, որ մեր հանդիպումը հիշարժան լինի: Դա նշանակում է, որ բավարարված պետք է լինենք, հենց դա է բերում երջանկության: Երբ որ մենք որևէ բան ենք գնում, այն կշռում ենք, իսկ կան արժեքներ, որոնք գին չունեն, և որևէ մեկը չի կարող ասել իր հպարտությունը քանի դրամ արժե:

Ամեն ինչ հնարավոր կարող է լինել, որովհետև դուք ներունակությամբ եք լցված, դա պոտենցիալ ուժն է: Դուք պետք է փնտրեք ու հասնեք հաջողության: