Սեպտեմբերի 20- ին մեր դպրոցում դեռ վաղ առավոտից մեծ տոնախմբություն էր, ժամը 8:00-ից երեխաները գեղեցիկ հագնված, ձեռքներում եռագույն փուչիկներ հպարտ պահած վազում էին դպրոց:

Ամբողջ դպրոցը երեք գույների մեջ էր, բոլորը երգում էին, պարում էին: Հետո դպրոցի տաղանդավոր աշակերտները երգեցին հայրենասիրական երգեր, պարի խմբակը գեղեցիկ պարեր ներկայացրեց, իսկ մնացածը ասմունքում էին:

Ամեն տարի այս օրը մեր դպրոցում եռագույն է բարձրացվում օրհներգի ներքո: Իսկ հետո բաց ենք թողնում եռագույնի գույներով փուչիկներ:

Երբ հնչեց առաջին ժամի զանգը, և բոլորը արդեն դասարաններում էին, նրանք առաջին ժամերը սկսեցին անկախության մասին բաց դասով:

Օգտվելով այս առիթից, ես դուրս եկա դպրոց և հարցում արեցի տարբեր դասարանի աշակերտներին, պատասխանները շատ-շատ էին, բայց իմ մեջ տպավորվեց 1-ին դասարանի փոքրիկների պատասխանները:

Լինան ասաց.

-Անկախությունը էնքան լավ տոն ա, բոլորս փուչիկներով գալիս ենք դպրոց, ուրախանում ենք, պարում ենք, ու համ էլ վաղը ես իմ պապայի հետ գնալու եմ երթի` Երևան:

Նուշիկը բացատրեց դրոշի գույները, Անդրանիկը ասաց, որ 25–րդ տարին ենք տոնում:

Արդեն ավելի բարձր դասարաններում պատասխանը հիմնականում նույն էր այս հարցը լսելուց հետո:

Ես զրուցեցի նաև մեր դպրոցի տնօրեն Մաշա Իվանյանի հետ:

Նա պատմեց դպրոցում տեղի ունեցած միջոցառման և երեխաների ոգևորության մասին:

Տեսնելով նաև իմ լրագրողության հանդեպ ունեցած այսքան մեծ սերը, առաջարկեց դպրոցի թերթ հիմնադրել, որի գլխավոր խմբագիրը կլինեմ ես: Այո, այո, ես նույնպես չէի հավատում: Այս գործը շարունակելու համար խնդրեց, որ այն երեխաներին, որոնք կուզեն թղթակցել դպրոցի թերթին, տամ այն գիտելիքները, որը ձեռք եմ բերել «Մանանայում»:

Արդեն սեպտեմբերի 21-ին ամբողջ Արմավիրը ելավ երթի: Բոլորը գոռում-գոչում էին` Ազատ՜, անկախ Հայաստան, երգում էին, պարում էին և քայլեցին դեպի հուշարձան:

Մի խոսքով, Արմավիրում ամեն տարի Անկախության տոնը տոնվում է մեծ շուքով: Օգտվելով առիթից ուզում եմ շնորհավորել իմ Հայրենակիցներին` ԱԶԱՏ,  ԱՆԿԱԽ ՀԱՅԱՍՏԱՆ…