Syuzanna Arshakyan

Աշակերտից ուսանող

Հանձնարարված դասը չհարցնելն ամենաբարի ու լավ ուսուցչի հատկանիշն է, աշակերտի երազանքը։ Դեռ աշակերտին վայել վարքով, մտածելակերպով ու իհարկե, որ ամենաբարդն է՝ բառապաշարով, մի խումբ պատանիներ ոտք են դնում համալսարան ու սկսում այն չափել ու գնահատել աշակերտական և դպրոցական չափանիշներով։ Լսում ես անհասկանալի թվեր ու անուններ, երբ ընդամենը շփոթվել ու «դասարանի» տեղն ես հարցրել, երբ դասախոսը հարցիդ պատասխանելու փոխարեն նախ (արդեն փորձ կուտակած) ժպտում է, ուղղում, որ ինքը դասատու չէ, այլ դասախոս, նոր անդրադառնում հարցիդ։ Ինչևէ, արդեն 2 ամիս է անցել իմ ուսանողական կյանքից, բայց դասախոսներին շարունակում եմ դիմել «ընկեր»- ով։ Ինչպես հասկացաք՝ դեռ չեմ համակերպվել։ Էլ ի՞նչ է պետք երջանիկ ուսանող լինելու համար՝ գալ, վայելել ուսանողական մթնոլորտը, շփվել դասախոսների հետ, ստանալ հանձնարարություն և վերջ։ Դե այո, ես էլ ձեզ նման թվարկածս շարքի վերջում մտովի կավելացնեի դասերին պատրաստվելը։ Բայց առաջին իսկ շաբաթից բոլոր դասախոսները դարձան մեր երազած ուսուցիչները, զարմացած էի, վախեցած և ինչու ոչ՝ նաև ուրախ, երբ հաջորդ դասին չէինք անդրադառնում նախորդ հանձնարարությանը։ Անկեղծ ասած՝ ամեն դասին վախեցած պատրաստվում էի։ Հանգիստ ու հետաքիքիր սեպտեմբերն անցավ ու հանկարծ բոլոր առաջին կուրսեցիները սկսեցին փորփրել սեփական հիշողությունը, գտնելու համար այն հանձնարարությունները, որոնց այդպես էլ չէինք անդրադարձել։ Եթե չկռահեցիք, ասեմ, որ առջևում էին միջանկյալ քննությունները։ Դպրոցում 2 էջ պարունակող ռեֆերատ գրելու համար ունեինք 1 շաբաթ, հնարավորություն ունեինք նաև նկար տեղադրելու, որը միշտ կազմում էր բոլորիս աշխատանքների մի ամբողջական էջը, իսկ այժմ մեկ շաբաթը պետք է անխնա օգտագործել՝ ընթացքում ևս ունենալու համար 4-5 աշխատանք՝ 12 էջից ոչ պակաս և առանց էջեր լրացնող նկարների ու 16-20 տառաչափի։ Դե ինչ, շաբաթը սկսվեց։ Միշտ զարմանում էի գրադարաններում ժամեր շարունակ հաստափոր գրքերի դիմաց նստած երիտասարդներին տեսնելիս, ինքս հոգնում էի միայն գրքերի հաստությունը տեսնելով, բայց այսօր արդեն ես եմ այդտեղ նստած, հարազատ դարձած գրադարանավարուհու հետ փնտրում եմ նյութերս։ Ժամանակ խնայելու համար տան ճանապարհին, որքան էլ անհարմար էր, ավտոբուսի մեջ բջջայինով կարդում եմ նյութերը, մտովի կրճատում, խմբագրում ու տուն հասնելուն պես արագ փոխանցում համակարգչին։ Միանշանակ այս ընթացքում իսպառ մոռանում ենք սնվելու մասին ու առավոտյան ուշացած, գլխացավով հասնում համալսարան։ Միջանցքները սովորականից տարբեր են, լուռ, իրար հերթ չտալով անդադար խոսող ուսանողներն այժմ թուղթ ու գրիչով լուռ պարապում են քննության համար։ Կոնֆետ հյուսիրելու փոխարեն սովորություն էինք դարձրել միմյանց գլխացավի դեղ հյուրասիրելը: Իսկ ամենամեծ երջանկությունը, որն անգամ նշում էինք, դա որևէ մեկիս աշխատանքի 12 էջի լրանալն էր։ Մի խոսքով տանջալի շաբաթից հետո, երբ բարեհաջող անցան բոլոր քննությունները, ևս մեկ շաբաթ քնելուց հետո հասկացանք, որ կյանքը շարունակվում է։ Իսկ միջանկյալ քննությունները, բացի առարկայական գիտելիքներից, սովորեցրին նաև գործել արդյունավետ, լինել համարձակ ու հավատալ սեփական ուժերին: