Անցյալից պոկված մի բեկոր էր, եկա՜վ-եկավ ու միջնեկ թոռան խոսքերի հետ սրտին դիպավ…
-Հեպոյի Նունոն է մեռի…
«Հեպոյի՜, Հեպոյի՜ … Նունո՜, Նունո՜… Էդ ե՞պ, Նունո՜, ե՞պ հարսնըցար, էդ ե՞պ Հեպոյի՜ դառար… Էդ ե՞պ, Նունո՜, էդ ե՜պ…»,- անցյալի ձայնն էսպես արձագանքեց Եղոյի մաշված սրտում: Հոգին մղկտաց, աչքերը բոցկլտացին, պեծեր թռան ու ընկան իր պառավի շյուղաթելերի մեջ: Պառավի ձեռքերից շյուղերը վայր ընկան…
Նունո՜ն… Ո՞վ չգիտեր, թե Կարապետի տղա ծուռ Եղոն, Նունոյին ի՜նչ սիրով էր սիրե… Գյուղում էնպես տղա չէր մնացե, որ հետը Նունոյի համար կռիվ արած չեղներ… Ամենքի հետ կռվավ, ամենքին դեմ ելավ… Է, հո՞ բախտի ու կյանքի դեմ էլ կռիվ չէր տալու… Հերը մեջքը կոտրեց. մեռավ… Ինքն էլ թափառական դառավ ու քա՜նի տարի պանդխտության մեջ մնաց… Էլ Նունոյի հոր ու մոր ինչի՞ն էր պետք, թե իրենց աղջկան պահեն կճուճի մեջ, թե Եղոն գա. ի՞նչ է, Նունոն ուզո՞ղ չկար… Հեպոյին տվին.. Խեղճ, անճար Նունո, դառավ՝ Հեպո՜յի…
Պառավը մարդու միտքը հասկացավ, ջահելությունը հիշեց, խանդը բռնեց, նեղացավ, երեսը թեքեց.
-Քու Նունո, հառանց քըզի՞ գնաց, բիձա՜, հբա էդմալ իմա՞լ կեղնի…,- հեգնեց մարդուն. խռոված սիրտն ուզեց հանգստացնել:
Եղոն թարս աչքով նայեց կնկան ու դժվարով պոկվեց նստած տեղից: Գնաց, ընկած շյուղերը վերցրեց ու տվեց կնկան.
- Դու քու գորձ ըրա, Նունոն գնաց լե, քըզմե չպրձա՞վ… Գեղամեջ կէրթամ,- խռովքն ու հուզմունքը թաքցնելու համար ավելացրեց Եղոն ու դուրս ելավ:
Փոշմանեց պառավն իր չար խոսքի համար, բայց արդեն ուշ էր…
Ի՞նչ գեղամեջ, ոտքերը Հեպոյի տան կողմը քարշ տվին: Մի երկու անգամ շեմքին առաջ ու ետ արեց, վերջը՝ չմտավ… Գերեզմանների կողմը գնաց, գնաց ու գլուխը հոր շիրմաքարին դրած լաց եղավ…
Խռոված էր՝ աշխարհից, կյանքից, հորից, Նունոյից… Լուս ու մութ էր, որ ուշքը վրեն եկավ, վեր ելավ, համբուրեց հոր քարաքանդակ պատկերն ու լուռ գնաց…
Նունոյի թաղումից մի քանի օր հետո Եղոյի պառավը երևաց գերեզմաններում… Մարդուց խռով, մեկ է, ծաղիկ էր բերել.
- Հէ՜, Եղո՜, առանց Նունո չդիմծար, ուր մո՞դ գածիր, հա՜… Է՜, բիձա՜, հբա զիս ո՞ւմ թողիր, ես վի՞ր մոդ էրթամ…