Ես այն պահից սկսեցի ուրախանալ, երբ հեռախոսիս զանգ եկավ Երևանից, նույն վայրկյանից հասկացա, որ դա «Մանանայից» է, էլ ավելի ուրախացա, որ իմացա ներկա եմ լինելու Առաջին մրցանակաբաշխությանը, ու նույնքան ուրախալի էր, երբ Շուշանը ասաց, որ իմ ներկայությունը պարտադիր է: Ավելի շատ ուրախացա, որ տեսնելու եմ այն մարդկանց, ում հետ ապրել եմ 7 անմոռանալի օրեր մեդիա ճամբարում (էլի հուզվեցի), որ տեսնելու եմ «Մանանայի» թիմին:
Տեսնո՞ւմ եք քանի անգամ օգտագործեցի ուրախանալ բառը, որովհետև ուրիշ բառ չեմ գտնում արտահայտելու այն, ինչ զգում եմ. միայն ուրախություն, միայն հաճելի պահեր: Աչքերս սկսեցին արևի պես փայլել, երբ այդ լավագույն 100 թղթակիցներից մեկն էլ ես էի, երբ մեծ էկրանին հայտնվեց իմ նկարը, հայտարարեցին իմ անուն ազգանունը, ու լսվեց ծափահարություն, ես զգացի, թե ինչքան երջանիկ եմ, ինչքան գնահատված, հասկացա, որ իմ ամեն նյութի համար ինձ այսօր գնահատեցին: Այդ այն պահն էր, երբ իսկապես գլուխ գովելու տեղ ունես, որ լավագույն թղթակից ես: Ճիշտ է, իմ անունը չլսվեց հատուկ նվերներ ստացողների անունների մեջ (շնորհավորում եմ ի սրտե), բայց դեռ երկրորդ մրցանակաբաշխությունը մեզ է սպասում, ես այնպես կաշխատեմ, որ արժանանամ այդ պարգևին, իսկ դրա համար պետք է աշխատել, աշխատել, աշխատել, մեծ-մեծ քայլերով առաջ գնալ, որպեսզի հաջորդ մրցանակաբաշխությանը նորից այդ փայլուն աչքերով տեսնեմ ու զգամ այն ամենը, ինչ զգացի երեկ:
Հ.Գ Հա, ու ոչ միայն իմ աչքերն էին փայլում, այլ այնտեղ բոլորի, առանց տարիքային սահմանափակության: