Ինչպես միշտ ծանրաբեռնված շաբաթ օր էր: Խորացել էր շտեմարանի, բառարանների մեջ,ու չէի նկատում, որ շուրջս կյանք գոյություն ունի, որ մի քիչ կարելի է վայելել: Մեկ էլ մտածեցի, թե արդյո՞ք հնարավորություն կունենամ 17.am-ի մրցանակաբաշխությանը մասնակցելու, դե ես նոր թղթակից եմ, շատ բան դեռ պետք է անեմ: Արդեն իսկ համարում եմ ինձ 17-ի անդամ, սկսած մեր դասընթացի առաջին օրվանից, երբ սիրահարվեցի թիմի յուրաքանչյուր անդամին: Նրանք սեր են տածում, լիքը սեր, անչափ ու անսահման սեր, որ դարձրել եմ իմը:
Էդպես մտածում էի, մեկ էլ հեռախոսիս զանգ եկավ (սովորություն ունեմ զանգի հետ վեր թռչել): Լուսինեն էր: Ես էլ եմ հրավիրված մրցանակաբաշխությանը: Չեք պատկերացնի, թե ինչքան ուրախացա: Կարդում եմ բոլորի նյութերը, դեմքերով գիտեմ, և էս ամեն ինչից հետո պատկերացնո՞ւմ եք, որ նրանց, ում հետ միայն ֆեյսբուքով եմ շփվել, վերջապես կտեսնեմ: Վերջապես 200 հոգանոց ընտանիքս եմ տեսնելու: Ու սրանից մեծ ուրախություն չկա: 17-ի երեխեքը ինձ թվում են մշտական ընկերներ, ամենալավ ընկերներ, ամեն ինչ. օդ, ջուր:
Ինձ համար անմոռաց օր էր, ես տեսա, ծանոթացա, բոլորի հետ ուրախացա իրենց հաղթանակներով և լսեցի բարեմաղթանքներ, որ հաջորդ տարի ես եմ լինեմ հաղթողների մեջ:
Ամեն ինչ կանեմ: