Մինչև հիմա չեմ հավատում, որ մրցանակակիր եմ։ Չեմ կարողանում պատկերացնել, որ այս ամենը ինձ հետ է կատարվում։ Հիմա կհարցնեք՝ ինչ մրցանակ, ինչ է կատարվում։ Ամեն ինչ սկսեմ սկզբից, որ բոլորին պարզ լինի։

Մեկ տարի և մեկ ամիս առաջ էր, երբ նստած էինք ՆԶՊ-ի դասին, ու դուռը բացվեց։ Հենց այդ դռան բացվելուց հետո իմ կյանքը 180 աստիճանի տակ փոխվեց։ Դուռը բացվելուց հետո մտավ դպրոցի տնօրենն ու ասաց, որ մարդիկ են եկել ինչ-որ ծրագիր են ներկայացնում։ Այս ամենը բոլորիդ հետ տեղի ունեցած կլինի։ Ես գնացի այն դասասենյակ, որտեղ այդ մարդիկ էին։ Արեցի նրանց բոլոր ասածներն ու դարձա պատանի թղթակից։ Դե հետագայում մասնակցեցի մեդիա ճամբարի։ Ինչպես արդեն իմացել եք, մի քանի օր առաջ տեղի ունեցավ Հայաստանի պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությունը, որին մասնակցեցի նաև ես։ Ես մրցանակաբաշխության օրը գնացի նշված վայր՝ Կոմիտասի անվան կամերային տուն, նշված ժամին՝ 14։30։ Հանդիպեցի ճամբարակիցներիս հետ, հիշեցինք այն հիանալի օրերը, որ անց էինք կացրել միասին։ Կարծում էի, որ սա արդեն ամենալավ մրցանակն է՝ հանդիպել տարբեր մարզերի ընկերներիս: Շատ չանցած տրվեց մրցանակաբաշխության մեկնարկը։ Ցուցադրում էին պատանի թղթակիցների նկարահանած դոկումենտալ ֆիլմերից հատվածներ, ամբողջ ծրագրի ընթացքում արած աշխատանքային կադրեր։ Մեկ էլ սկսեցին ցուցադրել այն մասնակիցերի նկարներ ու անունները, ովքեր արժանացել էին հաղթողի կոչման։ Այնտեղ իմ անունն էլ կար։ Հետո լսվեց հաղորդավարի ձայնը, և նա ասաց, որ հատուկ անվանակարգերով մրցանակներ էլ կան։ Այդ ժամանակ ես զրուցում էի Նարեի հետ և անգամ չէի էլ մտածում, որ կարող է իմ անունն էլ այնտեղ լինել։ Հանկարծ լսվեց իմ անունն ու ասացին, որ մրցանակ է հանձնվում «Սահմանապահ գյուղի պատանիների առօրյան արտացոլելու համար» անվանակարգում։ Մինչև հիմա չեմ հավատում, որ մրցանակակիր եմ։

Հ.Գ Շնորհավորում եմ բոլորին։ «Մանանա» թիմ ԴՈՒՔ ամենալավն ԵՔ։