-Արմ, հել… Ֆիզկուլտ ա էս ժամը, պիտի գնանք ֆիզկուլտդահլիճ,- ինչպես միշտ ականջակալներս հանելով լոնդոնյան անձրևոտ փողոցներից ինձ կտրեց կողքիս նստող կարմրահեր գեղեցկությունը։
-Ու՜ֆ, լավ էլի, գիտես, որ ես կենսաբի ժամին մտքերով Լոնդոնի փողոցներում անձրևի տակ քայլելուց ու երգ լսելուց բացի բան չեմ անում: Ինչի՞ ես երազներիցս կտրում…- էլի նույն բողոքավոր հայացքն ու տոնը։
-Լավ, լավ, գնացինք, ուշանալու ենք` էլի խոսա…
Էլի ինչպես բոլոր ֆիզկուլտի ժամերին, առաջին բառերը, որ լսում ենք . «Դուք էլի ուշանում եք, հեսա էլի կասեք` սպասում էինք մատյանը լրացնեին… Ըստ հասակի շարվեք… Հավսար, զգաստ…», ու էլի ես եմ շարքի ամենասկզբում: Էլի ես բոլորից տարբերվում եմ… Նայեցի ինձնից այն կողմ երկարող շարքին: Նայում էի ու մտածում «Ինչո՞ւ պիտի իմ տարեկիցներից էսքան տարբերվեմ, իրանց ու իմ հասակների տարբերությունը ինչի՞ ա սենց շատ»։
Այդ օրը ցանկություն չկար վոլեյբոլ խաղալու: Վերցրեցի հեռախոսս, դրեցի ականջակալներս ու… Չէ, չէ: Այս անգամ Լոնդոնում չէի… Նայում էի երեխեքին, թե ոնց են խաղում։ Չգիտես` ինչի աչքերիս առաջ առաջին ֆիզկուլտի դասը եկավ, կամ առաջին կամ երկրորդ դասարան էինք։ Երբ դասվարը սկսեց կանգնեցնել ըստ հասակի, կանգնեցրեց, ու պարզվեց, որ ես չորրորդն եմ՝ երեքից հետ: Այդ պահին չէի մտածում, որ քսաներեքից առաջ եմ, այլ մտածում էի` ինչի պիտի երեքից հետ լինեմ: Չգիտեմ, երևի երեխայական մտքեր… Չեմ հիշում` երբվանից սկսեցի կանգնել ամենասկզբում ու ինչ զգացի, բայց այսօր, երբ կանգնում եմ շարքի սկզբում, ու երբ բոլորը, իմանալով տարիքս, յուրահատուկ կերպ են վերաբերվում, իսկ բոլոր շրջապատներում ուշադրության կետրոնում եմ լինում, ինձ լավ եմ զգում: Զանգը տվեց, կտրվեցի մտքերիցս ու բարձրացա դասարան: Ականջակալներս չէի հանել: Նստեցի տեղումս ու էլի սկսեցի պատուհանից դուրս՝ ծաղկած ծիրանենիներին նայել:
-Տղա ջա՛ն, հերիք ա պատուհանից նայելով էլի ընկնես երազանքների գիրկը: Մարդ էդքան երազկոտ չի լինի,- ծանոթ ձայն էր՝ դասղեկս էր:
-Հա, ընկեր Սարգսյան, ի՞նչ ա պատահել,- ինչպես միշտ ժպտալով պատասխանեցի:
-Կենսաբանության ժամին ասացի, որ խմբակային լուսանկարվելու եք: Բոլորը ներքևում պատրաստվում են, իսկ դու 7-րդ երկինք ես հասել: Վեր կաց, վեր կաց, տենց էլ երազկոտ մնացիր…
Իջա ներքև, վստահ լինելով, որ լուսանկարիչը էլի ինչ-որ կերպ մեկնաբանելու ա հասակային տարբերությունը, ու լսելու եմ այն խոսքերը, որոնք լսում եմ ամեն անգամ. «Տղա ջան, չլինի՞ դասարանդ խառնել ես: Շատ անհարմար ա դասավորելը…»: Տեսնես` կգա՞ ժամանակ լուսանկարիչը զգա, որ այլևս ծիծաղելի չեն իր հումորները:
Բայց այս ամենի մեջ մի լուսավոր կետ կա: Գիտակցելը, որ դու քեզ շրջապատող միանման հասարակության մի դետալը չես, այլ յուրահատուկը՝ տարբերվողը…
-Արմ, հել… Զանգը տվեց…