Ծնողական ժողովները սովորաբար վախ են առաջացնում երեխաների մոտ, իսկ իմ պարագայում դա ուրիշ է…
Մտածում եմ` մաման ու պապան այստեղ չեն, քույրերս աշխատում են, տատին ի վիճակի չի: Լավ, բա ու՞մ դիմեմ: Սկսում եմ հաշվարկ անել. տեսնես ավագ քույրս` Աննան, այդ օրը տա՞նն է լինելու: Զանգում եմ Աննային:
-Ան, էսինչ օրը տա՞նն ես լինելու. ծնողական ժողով ա:
Մի կես րոպե հետո պատասխանում ա.
-Հա, Կար, տանն եմ:
Վատագույն դեպքում մոտենում եմ դասղեկիս ու ասում, որ ոչ մեկը չի գալու…
Լավ, դեռ այսքանը շտկելի է ու արագ լուծվող…
Իսկ սրա մասին ի՞նչ կասեք…
Մեծագույն հաճույք չէ՞ արդյոք ցուրտ եղանակին դրսից գալ տուն և մամայի մեղմ ժպիտից ջերմանալ ու առանց հաց ուտելու կշտանալ «սոված չե՞ս, բալես» արտահայտությունից: Մեծագույն հաճույք է, բայց փոքրագույն պահանջ:
Գերագույն հաճույք չէ՞ արդյոք պապայի հետ վազել տան միջով և իրար «դաժանաբար ծեծել», բայց` սիրելով, և լսել տատիկի ձայնը.
-Տղա ջան, քու աղջինկեր հելել են քու բոյին, մեշու հուշիկ, էլի~, ճամփի վրի տուն ա… Պապան էլ, խեթ-խեթ նայելով, հասկացնում է` չէ, դեռ երեխա են, ես էլ` պատանի:
Պատմածս ոսկե հուշերից մի դրվագ էր…
Գալով տուն` ինքներս ենք հոգում մեր բոլոր կարիքները, չնայած` մեծ ենք, ասում են, որ նաև` ինքնուրույն: Նստում ենք համակարգչի առջև, մեկ էլ` սքայփով զանգում են, հավանաբար, մաման ա կամ պապան:
Համաձայնվում եմ Սևակի հետ ու ինքս իմ հերթին պնդում` կարոտը գույն ունի:
-Մամ,- ասում եմ ես,- այ մամ, աչքերդ կանաչ են, պապայինն էլ ա կանաչ: Ուզում եմ, որ իմն էլ կանաչ լինի, կանգնեմ հայելու առաջ և կարոտս առնեմ ձեր աչքերից…
Կրկին անգամ համաձայնվում եմ այն անիծյալ մտքի հետ, որ կարոտը նաև ձև ունի:
-Պապ, այ պապ, իմ մատները քո մատերին են նման, նայում եմ ու զարմանում, թե ինչ բան է գենը…
Է~հ, կարոտը, պարզվում է, գույն էլ ունի:
-Մամ, պապ, որ գնում եք, ձեր հագած շորերը դիտմամդ չեմ լվանում, որ ձեր բույրը պահպանվի, պետք եկած ժամանակ հագնեմ ու կարոտս առնեմ:
Երբեմն ասում են` մամային եմ նման, մամ, դու էլ, քաջ գիտակցելով, որ այդպես չի, ասում ես` հա, բալես, իհարկե, նման ես: Բայց գրողը տանի, ինքս էլ գիտեմ, որ նման չեմ…
-Պապ, խելացիս լինելու գենը քոնն ա, պապ, մամային ասել եմ, չի նեղանում, չի նեղանա, կհասկանա:
Իսկ սա «ժանգոտ» իրականությունն է:
Հասկանում ենք, ամեն ինչ հասկանում ենք:
Հասկանալով` ճաշակում ենք արտագաղթի դառը պտուղները, հաճախ` զզվելով և չուզելով, ի վերջո կուլ ենք տալիս ու մարսում: