Halloween կամ՝ ես քրիստոնյա եմ

Եթե անկեղծ, ես երկար եմ սպասել այս տոնին: Սպասել եմ էն պատկերացումով, որ կլինի սարսափ ժանրի մեջ, բայց հաճելի: Երեկ, երբ դասից գնում էի տուն՝ դե հոգնած էի, շաբաթվա ամենածանրաբեռնված օրն է երեքշաբթին, հոգնած, գլուխս կախ գնացի մետրո, գլուխս կախ սպասեցի մինչև գնացքը կգա: Գնացքը եկավ, և ես գլուխս կախ, ձեռքերս գրպաններս, մտա մետրոյի վագոններից երկրորդը: Գլուխս բարձրացրեցի, ու դիմացս երկու աղջիկ՝ մեկը գիշերանոցով, իսկ մյուսը՝ արյունոտ գոգնոցով ու արյունոտ պտուտակահանով: Մի պահ վախից սպիտակեցի, մի պահ մտածեցի, որ համացանցային հիթ թաքնված տեսախցիկի համար է: Հեռախոսիս նայեցի, տեսա հոկտեմբերի 31-ն է: Ախ, Հելոուին` ոնց էի մոռացել: Դե գնամ տուն, հանգստանամ ու կորոշեմ՝ ինչ անել:

Ես ինձ չներկեցի՝ սովորաբար ես եմ նկարում բոլորի դեմքին, ու երբ վրձինը քսում եմ մեկի դեմքին, գոռում է. «Վայ~, սառն ա…» կամ՝ «Խուտուտ ա գալիս, կամաց…» արտահայտությունները: Միանգամից ասացի՝ ներկել չկա, էսպես էլ գնում եմ քաղաք: Բացեցի պահարանը՝ ի՞նչ շոր ընտրեմ, սա՞, սա՞, թե՞ սա: Չէ, ոչ սա, ոչ էլ՝ սա, այլ այն անկյունի կախված մոխրագույն ու 17-ի լոգոյով շապիկը: Արդեն հասկացաք: Հա, բեյջս էլ վերցրեցի: «Սերյոժա Առաքելյան, 17-ի թղթակից»: Շապիկը հագիս, մնում է՝ գնամ քաղաքի ակտիվ հատվածներ, կամ ավելի ճիշտ, քաղաքի ամենամարդաշատ վայր, Հյուսիսային պողոտա:

Առաջին կերպարը հանդիպեց պողոտա մտնելիս, չէ, կներեք կերպարները: Երկու տղա: Ա, դե հայերը ուրիշ են, էլի, տարբերվող: Մեկը Ջոկերի, իսկ մյուսը՝ չգիտեմ ինչ էր, առաջին անգամ տեսա այդ դեմքը: Հա, չերկարացնեմ, թե ինչու եմ ասում՝ հայերը ուրիշ են: Հելոուին է, բայց էլի «հայու խասյաթ». կերպարը ընդունել են ու թև թևի ընկած քայլում են, անգամ հագուստը չի համընկնում դեմքի հետ: Լավ, սա անցանք: Մտա պողոտա: Ցույց եմ տալիս անուն ազգանունս, ներկայացնում կայքս ու գործունեությունս:

-Բարև Ձեզ, ես Սերյոժա Առաքելյանն եմ, 17.am կայքից և հարցում եմ անց կացնում: Ձեզ դո՞ւր է գալիս Հելոուինի տոնը, թե՞ ոչ:
- Ինչպե՞ս եք վերաբերվում շրջապատի բացասական կարծիքին:
- Դուք նո՞ւնպես համարում եք, որ քրիստոնյան չպիտի տոնի այս տոնը:
- Ի՞նչ պայմաններում կցանկանայիք Հելոուինը նշել, որպեսզի ոչ մարդկանց չխանգարեք, ովքեր վատ են վերաբերվում, երբ կատակով վախեցնում եք, իսկ մանուկները վախից լաց են լինում:

Սրանք իմ հիմնական հարցերն են եղել: Չկարողացա բոլորի անուն ազգանուններն իմանալ, ուստի ներկայացնում եմ ամենատարբերվողները:

- Տոնը իր մեջ ադրենալին է պարունակում՝ հաճելի ժամանց է որպես: Եթե շրջապատին դուր չի գալիս, թող չմասնակցեն, իսկ մասնակցողների հետևից էլ մեկնաբանություններ չանեն, որովհետև տոնի իմաստն է անսովոր հագուստ կրել և սարսափելի դիմահարդարումը: Ինչը վերաբերվում է՝ «Քրիստոյան չպիտի նշի» վերաբերմունքին, հենց այդ քրիստոնյաները, որոնք դեմ են, հաստատ լիարժեք չեն կատարում բոլոր քրիստոնեական օրենքները, որոնք պարտավոր են: Կզարգանա տոնը թե չէ, ըստ մասնակիցների, անցած տարի ավելի շատ են եղել մասնակիցները: Երևի այս տարի եղանակային պայմանների պատճառով քիչ մարդ դուրս եկավ քաղաք, բայց հուսով եմ, որ մյուս տարի ավելի շատ մարդ կնշի, եղանակն էլ լավ կլինի: Ինչ վերաբերվում է, թե ինչ պայմաններ են պետք նշելու համար, ասեմ, որ բոլորը ցանկանում են ունենալ ժամ և վայր, որտեղ կհավաքվեն տոնի սիրահարները և հանդիմանություններ չեն ստանա, իսկ փոքրերն էլ չեն վախենա կերպարներից:

Զրույցի ժամանակ մի պապիկ մոտեցավ և ասաց.

- Նշեք տոնը, ուրախացեք, երեխեք ջան: Նորություն մտցրեք, կողքի կարծիքները մի լսեք: Մեկ օրը երկիրը ոչ կքանդի, ոչ էլ կզարգացնի, ուրախացեք:

Այս ամենն ասաց ու դանդաղ հեռացավ: Մոտ յոթ հոգի էինք: Յոթս էլ լուռ կանգնած մնացինք, որովհետև իր մոտենալու պահին ուրիշ բան էինք սպասում. էլի նույն թեման ու նույն դիտողությունները:

Երևի երեսուն մասնակցի հետ հարցում արեցի: Անընդհատ ոտքի վրա էի, անձրևը թրջել էր նստարանը, բայց անկյունի մի չոր հատվածում նստեցի: Մի երեխա էր վազում: Սպիտակ ներկով ներկած դեմքով ու դեմքին, իբր թե, մեծ վերք: Դե, երեխա է, էլի: Գոռում էր բարակ ձայնով, որից պետք է մարդիկ վախենային: Մոտեցավ մի տղամարդ ու գոռաց երեխայի վրա այնպես, որ երեխան երևի փոշմանեց այս օրվան սպասելու համար:

-Այ տղա, հլը հանգստացի: Էս ի՞նչ ա վիճակդ: Դու հեր-մեր ունես՞:

Երեխան լուռ նայեց ու գլուխը կախ հեռացավ: Դե, արդեն երևի պարզ է, թե ինչու են այսօրվա երիտասարդներն ուզում առանձին այս տոնը նշել, առանձին, որպեսզի մնացածին չխանգարեն: Բայց եթե անկեղծ, չեն էլ խանգարում: Եթե նայեն ու լուռ անցնեն, ավելի ճիշտ կլինի: Դրա փոխարեն՝ երկար նայում են, հետո էլ հետևից խոսում ու հատուկ բարձր ծիծաղում, որ վատ զգան: Արդեն իջնում էի Հյուսիսայինից, որոշեցի Հրապարակով քայլելով գնալ ու մետրո նստել: Արդեն դուրս էի գալիս, մի աղջիկ էր բարձրանում: Մոտեցա, ներկայացա: Անունն Անի էր: Ասաց, որ իր հետ էլ է այդպիսի իրավիճակ եղել: Երբ ոչ միայն նայում են, ու հետո հետևից խոսում: Երբ հարցրեցի անցած տարվա ու այս տարվա տարբերության մասին, պատասխանեց.

-Ես առաջին անգամ եմ մասնակցում: Երևանից չեմ, մարզից եմ:
Եթե անկեղծ, Անիի կերպարն ինձ ամենաշատը դուր եկավ. սանրվածքը, դիմահարդարումը ու հագուստը, ամեն բան համապատասխանում էր տոնի խորհրդին:

Հա, վայ, մոռացա մի բան էլ ավելացնել: Հաճելի է նաև, երբ մոտենում ես, ներկայանում ու դեռ խոսքդ կիսատ, ժպտալով ասում են՝ մենք հետևում ենք ձեր կայքին: Եվ ավելի հաճելի է, երբ արդեն դեմքով ճանաչում են քեզ առանց ներկայանալու:

Սերյոժա Առաքելյան

***

Մեր բակի Հելոուինը

Գիտե՞ք՝ որն է իմ պատկերացրած տոնը: Հիմա ասեմ: Այն, երբ առավոտյան արթնանում ես ու զգում, որ այսօր սովորական օր չէ, այն, որ այդ օրվա խորհուրդը տարբերվում է նախորդ և հաջորդ օրերի խորհուրդներից, այն, որ այդ օրը քո տրամադրությունն այլ է, այլ է նաև մյուսներինը, այ դա է տոնը: Տոնն ինձ համար այն չէ, երբ առավոտյան արթնանում ես ու ուրախանում նրա համար, որ պիտի գնաս ուտել-խմելու: Դա տոն չէ, դա պարզապես սեփական ստամոքսի պահանջները միջինից մի փոքր բարձր ձևով բարելավելու մեթոդ է: Կուշտ փորով ուտելուց հետո տեսնում ես, որ դու մի գրամ անգամ չես փոխվել, տրամադրությունը նույնն է, օրը՝ արդեն սովորական:

Եվ ամենայուրահատուկ ու հետաքրքիր տոներից մեկն էլ հենց Հելոուինն է: Հայերիս մեջ այն, թերևս, այնքան էլ տարածված չէ: Կապանում մի քանի տարի է, ինչ սկսել են տոնել Հելոուինը, Կապանի ամերիկյան անկյունն էլ իր հերթին նպաստում է, որ երիտասարդությունը հետաքրքրվի այդ տոնով: Իսկ մեր բակում Հելոուինն առաջին անգամ էր այսպիսի «մեծ ուշադրության արժանանում»: Առավոտյան, երբ արթնացա, նախաճաշեցի ու բացեցի երկրաչափությանս գիրքն ու տետրը, նստեցի, որ սկսեմ տնայիններս, քույրիկս ձայն տվեց.

-Հլը արի, տես՝ ինչ հավես ա…

Բակի երեխաներն էին: Ամեն մեկը ներկվել, հրեշների տեսք էին ընդունել ու այդ կերպարանքով շրջում էին ամբողջ շենքով՝ թակելով բոլորի դռներն ու բոլորից քաղցրավենիք խնդրելով: Չգիտեմ, եթե անգամ չսիրեք էլ այս տոնը, միայն քաղցրավենիքի համար արժե սպասել դրան: Երբ պարապմունքից տուն էի վերադառնում, բակում մի տոնախմբություն, մի քեֆ, մի ուրախություն…Չգիտեմ՝ արդյո՞ք Հելոուինի ավանդույթներից էր երեկոյան ժամը 8-ին, անձրևի տակ բակում գունավոր լույսեր միացնելն ու երգելը: Ինձ համար տոնը ավելի գունավոր դարձավ, երբ զանգահարեցի այժմ ՖԼԵՔՍ փոխանակման ծրագրով ԱՄՆ-ում գտնվող ընկերուհուս՝ Հռիփսիմեին, ու տեսազանգով սկսեցի կիսել բարձր երաժշտությունից ստացած դրական էներգիան:

Մի խոսքով, «հրեշալի ժպիտներով» ու հրաշալի հիշողություններով Հելոուին արեցինք:

Անահիտ Բադալյան

 *** 

 Ինձ համար մեկ է

Բայց զգացել եք, չէ՞, որ մենք՝ հայերս, անընդհատ քայլողի դերում ենք. դրսի սովորույթները մեր երկիր բերել-հասցնելու ու դրանցով հիանալու համար մի հատ ենք:
Լավ, ինչ ուզում են՝ թող անեն, ինձ համար, անկեղծ ասած, մեկ է, մինչև այն պահը, երբ արդեն մարդիկ սկսում են վիրավորել ինձ ու իմ հավատը:

Ես հասկանում եմ, որ մարդիկ «զարգացել են», Հելոուին են նշում, բայց, ափսոս, միայն անդրօվկիանոսյան տոներ նշելով չեն զարգանում: Եթե իրենք վիրավորվում են, երբ փողոցով «զուգված-զարդարված» քայլելիս իրենց դիտողություն են անում, անցնում-գնում, ապա մի՞թե մենք չենք վիրավորվում, երբ իրենց տոնը թողած, սոցիալական ցանցերը հեղեղում են արհամարհական, վիրավորական, ձեռ առնող ստատուսներով ու ժամեր շարունակ առավել « առաջավորները» քննարկում, մեկնաբանություններ են գրում «հետամնաց ու խավարամիտ քրիստոնյաների հասցեին»: Կասեք՝ ինչո՞ւ ես կարդում: Ցավոք, իմ կամքից անկախ է, որովհետև ընկերներիս մեջ էլ կան այսպիսի տհաճ խոսակցություններ վարողներ:

Դուք պայքարում եք ձեր ազատ ինքնաարտահայտման համար, լավ եք անում, բայց երբեք մի մոռացեք, որ ձեր ազատությունը վերջանում է այնտեղ, որտեղ սկսում է իմ ազատությունը: Մի՞թե այդ օտարամուտ արժեքների մեջ չեք հանդիպել՝ հարգել ուրիշների խղճի ազատությունը, դավանանքը, կրոնը: Ձերը պարզապես խաղ է, զվարճանք, իսկ իմն ու իմ նմաններինը՝ հավատք: Նախ, դա գիտակցեք, ու քրիստոնյաներին վիրավորող ու ծաղրող մեկնաբանություններ գրելուց առաջ մեկ անգամ էլ հիշեք. երբ ծաղրում եք մարդու սրբազան զգացումները, շատ ավելի հեռու եք գնում զարգացած մարդ լինելու ձեր մղումից:

Մի արեք նման բան: Նշեք՝ ինչ ուզում եք, բայց մի ծաղրեք: Հա, ի դեպ, տոնը բերել եք, դուք չեք ստեղծել: Այդքան լայնախոհ եք, դուք մի նոր բան մտածեք, ոչ թե կուրորեն հետևեք ու կրկնօրինակեք ուրիշներին: Համարյա համոզված եմ, որ այնտեղ վաղուց դա ուղղակի դիմակահանդես է, մինչդեռ դուք…

Լավ, չեմ ուզում բանավիճել, ասացի այն, ինչ հուզում էր: Հարգենք միմյանց նվիրական զգացումները:

Կարինե Նահապետյան

Հարցազրույց Կոտայքի մարզային գրադարանի տնօրեն Անահիտ Խեչոյանի և փոխտնօրեն Թամարա Ղազարյանի հետ:

-Որքա՞ն ժամանակ է, ինչ աշխատում եք գրադարանում:
Թամարա Ղազարյան.
-Ես գրադարանային ոլորտում աշխատում եմ 1983 թվականից: Սկզբում ապրել եմ Սևանում և աշխատել եմ համար 2-րդ դպրոցում, հետո տեղափոխվել ենք Հրազդան: Համապատասխան կրթություն եմ ստացել և շուրջ 35 տարի աշխատում եմ գրադարանում:

Անահիտ Խեչոյան.

-Ավարտել եմ Կոմիտասի անվան կոնսերվատորիան և այս ոլորտում աշխատում եմ 7 տարի: Նախկինում աշխատել եմ Չարենցավանի քաղաքային գրադարանում, իսկ վերջին 2 տարիները՝ այստեղ:
-Գրադարանը գտնվում է Հրազդան քաղաքում, բայց կոչվում է Կոտայքի մարզային գրադարան: Այսինքն՝ ամբողջ մարզի՞ց են ձեզ մոտ ընթերցողներ գալիս: Որտեղի՞ց են ամենաշատը գալիս և ո՞ր քաղաքն է ավելի ակտիվ:

Թամարա Ղազարյան.
-Մենք կոչվում ենք Կոտայքի մարզային գրադարան ոչ թե նրա համար, որ ամբողջ մարզից գան այստեղ գիրք կարդալու, այլ մենք մեթոդ կենտրոն ենք համարվում մարզի տարածքում գտնվող բոլոր գրադարանների համար: Գրքեր ենք նվիրում պետպատվերով, սեմինարներ ենք կազմակերպում: Կամ, եթե ընթերցողը տվյալ վայրում չի գտնում իր ուզած գիրքը, դիմում է մեզ, և մենք այդ գիրքը առաքում ենք իրենց գրադարան:
Իսկ մեր հիմնական ընթերցողները Հրազդան քաղաքից են:

-Կպատմե՞ք Ձեր գրադարանի նախապատմությունը: Ե՞րբ է այն հիմնվել:

-Մեր գրադարանը հիմնվել է 1996 թվականին, երբ Հայաստանում տեղի ունեցան կառուցվածքային փոփոխություններ. շրջանները դարձան մարզեր: Սկզբում այն կոչվում էր Կոտայքի հանրապետական գրադարան, հետո վերանվանվեց Կոտայքի մարզային գրադարան:

-Քանի՞ հոգուց է բաղկացած ընդհանուր աշխատակազմը, քանի՞ բաժին ունի գրադարանը և որո՞նք են դրանք:

-Մենք ունենք 29 աշխատող: Գրադարանն ունի 6 բաժին. սպասարկման, մանկական, գրադարանների ավտոմատացման, գրադարանների հավաքությունների պահպանման ու օգտագործման և մեթոդ-մատենագիտության:

-Ի՞նչ միջոցառումներ եք անցկացնում գրադարանում: Ի՞նչ խմբակներ են գործում գրադարանում, որոնք մոտիվացնում են երեխաներին կամ ընթերցողներին, որ օգտվեն գրադարանից:

-Գրադարանում բազմատեսակ միջոցառումներ ենք անցկացնում. բոլոր հոբելյանական տարեթվերին ենք արձագանքում, նշանավոր մարդկանց հետ հանդիպումներ ենք կազմակերպում: Շոուբիզնեսի ներկայացուցիչների ենք հրավիրում՝ ռեժիսորներ, դերասաններ և առհասարակ մշակույթի հետ կապ ունեցող ցանկացած մարդիկ:

-Գրադարանից օգտվողները ի՞նչ տարիքի են և քանի՞ հոգի են:

-Գրադարանում ունենք 5733 ընթերցող: Տարբեր տարիքի մարդիկ են: 1-15 տարեկան ընթերցողներին սպասարկում է մանկական բաժինը, իսկ նրանցից բարձր տարիք ունեցող ընթերցողներին՝ հիմնական սպասարկման բաժինը: Տարիքային սահմանափակումներ չկան. 22-ից մինչև 60 և բարձր տարիք ունեցող ընթերցողներ ունենք:
-Ինչքա՞ն ժամանակով են տրամադրվում գրքերը, և ովքե՞ր կարող են օգտվել գրադարանից:

-Գրադարանից կարող են օգտվել բոլորը: Գրքերը ընթերցողին տրամադրվում են հիմնականում 15 օրով, բայց լինում են դեպքեր, երբ ընթերցողը չի հասցնում կարդալ, հետ է բերում գիրքը գրադարան և երկարացնում է ժամկետը: Գրքերը տրամադրվում են անվճար:

-Պատահո՞ւմ է, որ ընթերցողները գիրքը վնասված են վերադարձնում կամ չեն վերադարձնում:

-Հազվադեպ դեպքեր լինում են, բայց, եթե չեն վերադարձնում կամ պարզվում է՝ կորցրել են, ապա այդ գրքերը փոխհատուցում են համարժեք գրականությամբ: Բայց նման դեպքեր շատ քիչ են պատահում. հիմնականում վերադարձնում են:

-Մոտավորապես քանի՞ գիրք կա ձեր գրապահոցում:

-Մոտավորապես 78960 կտոր գիրք ունենք մեր գրադարանում, և տեղավորված են տարբեր բաժիններում: Չորս մեծ բաժիններ ունենք:

-Իսկ քանի՞ օրինակով եք ձեռք բերում գրքերը:

-Նայած՝ ինչ գիրք: Օրինակ՝ Անդերսենի, Էքզյուպերիի կամ Թումանյանի հեքիաթները անընդհատ ձեռքի տակ են և մաշվում են: Հետևաբար համալրման կարիք է լինում: Եվ այդ ամենը, բնականաբար, կախված է գրքի գնից: Եթե թանկ է՝ քիչ օրինակով ենք գնում, իսկ եթե էժան՝ ավելի շատ օրինակներով:

-Ինչպե՞ս է ստեղծվել ձեր գրապահոցը:

-Մենք գրքերը ստանում ենք և՛ գնումների, և՛ նվիրատվությունների միջոցով: Անհատ մարդիկ և տարբեր կազմակերպություններ են նվիրում: Դրանց միջոցով ձևավորվում է մեր գրքերի թվաքանակը:

-Պետական միջոցներով ուղարկած գրքերը սովորաբար ի՞նչ բովանդակություն են ունենում:

-Եթե գնում ենք, ապա ընթերցողի պահանջներից ելնելով, իսկ պետպատվերով հրատարակած գրքերը այն գրքերն են, որոնք պետական քաղաքականության արտացոլումն են. ցեղասպանություն, թարգմանություններ այդ թեմայով և նմանատիպ առանցքային թեմաներ:

-Նշեցիք, որ ընթերցողի պահանջներից ելնելով եք գրքեր գնում: Այսինքն՝ ընթերցողները կարող են ներկայացնել իրենց պահանջնե՞րը:

-«Ուլիսը», որն արժեր 15000 դրամ, կոնկրետ մի ընթերցողի պահանջով ենք գնել: Մտանք գրախանութ, տեսանք այդ գիրքը, և չնայած գնին՝ գնեցինք այն: Մենք նախապես գրում ենք, թե ով՝ ինչ է ուզում, կազմում ենք պահանջվող գրքերի քարտարաններ և ըստ այդ քարտարանների, ցուցակագրում ենք և գնում ենք գրքերը գրախանութներից: Աշխատում ենք հետևել նաև նորություններին, որովհետև միշտ չէ, որ ընթերցողը գիտի, որ նորը կա, հատկապես՝ ժամանակակից գրողների գրքերի մասին է խոսքը:

-Ընթերցողների կողմից ամենապահանջված գիրքը ո՞րն է:

-Վերջերս Ջորջ Օրուելի «1984» և «Անասնաֆերմա» գրքերը: Տարբեր ժամանակներում տարբեր գրքեր են դառնում ամենապահանջվածը, սակայն դրանց փոխարինողներ են գալիս: Ես վստահ եմ՝ հենց «Հարի Փոթերը» բերենք, միանգամից այն պահանջված կդառնա:

-Վերջին ժամանակներում արգելված գրականությունը հսկա թվաքանակներով վաճառվում էր: Ձեր գրապահարաններում ևս կան այդպիսի գրքեր: Դրանք ի՞նչ արձագանք ստացան:

-Մեր նշած գրքերը հենց արգելված գրականություն են և հրատարակվել են «Արգելված գրականություն» մատենաշարում: Դրանք մեծ արձագանք ստացան:

-Հիմա շատ հաճախ են ասում, որ երիտասարդությունը ընթերցասեր չէ: Դուք համաձա՞յն եք դրա հետ:

-Դա թյուր կարծիք է այժմյան երիտասարդության մասին: Մեր ընթերցողները հենց հակառակն են վկայում: Մի ընթացք կար, որ սառել էին, բայց հիմա զարթոնք է ապրում մեր երիտասարդությունը: Մենք գոհ ենք. գիտենք, որ կարդում են:

-Իսկ չե՞ք կարծում, որ դա գիրքը ճիշտ մատուցելուց է կախված: 

-Այո, իհարկե: Մենք պարբերաբար նոր գրքերը ներկայացնում ենք Facebook-ում և Instagram-ում: Գրադարանն իր էջերն ունի սոցիալական կայքերում: Կարևոր է գնալ ընթերցողի պահանջի հետևից, անգամ մի փոքր առաջ անցնել, հետևել նոր հրատարակված գրքերին, որովհետև շատ հաճախ գրքերի դասական ցուցակ են ներկայացնում՝ «Սամվելը» կամ «Վարդանանքը»: Չմոռանանք, որ այդ «դասական» ասվածը խորհրդային ժամանակներից եկած կարծրատիպեր են: Մենք ցանկանում ենք կոտրել այդ կարծրատիպերն ու դուրս գալ այդ քառակուսիներից, որովհետև մեկի համար հեղինակը կարող է լինել դասական, մյուսի համար՝ ոչ: Խորհուրդ եմ տալիս այդ աշակերտական մակարդակից դուրս գալ և առաջ քայլել:

Վերջերս մի գիրք ստացանք վիկինգների մասին: Այնքան հետաքրքիր էր. ամբողջությամբ պատկերում էր վիկինգների կյանքը, կենցաղը, նկարագրված էր նրանց զրահահագուստի ձևը: Կարծում եմ, որ դա որպես պատմական նյութ օգտակար էր և նախկինին լրացնող:

-Ժամանակակից գրողների հետ կապ հաստատո՞ւմ եք: 

-Իհարկե, մենք շատ լավ համագործակցում ենք ժամանակակից գրողների հետ. ոչ միայն Հրազդանի, այլև Կոտայքի մարզի բոլոր գրողների և բանաստեղծների հետ: Նրանք այստեղ գրողների միություն էլ ունեն: Հենց լույս են տեսնում նրանց գրքերը, մենք անմիջապես կազմակերպում ենք գրքերի շնորհանդեսներ: Լավ ընթերցող կորիզ ունենք. իրենց ենք հրավիրում, և շնորհանդեսները շատ հետաքրքիր ու բովանդակալից են անցնում: Մեր քաղաքի գրողներից են՝ Սուրեն Դավթյանը, Արմեն Ալավերդյանը, Զեփյուռ Մկրտչյանը, Հակոբ Հարությունը, Արամայիս Գարեգինյանը:

-Ի՞նչ առավելություններ ու թերություններ ունի գրադարանն այժմ:

-Մեր գրադարանը տարածքում գտնվող միակ գրադարանն է, որը մշտապես համալրվում է գրքերով: Պետպատվերով ստացած գրքերը միայն մենք տալիս ենք Չարենցավանի, Եղվարդի, Ծաղկաձորի, Աբովյանի քաղաքային գրադարաններին:
Ունենք նաև տիկնիկային թատրոն: Ծրագիր էինք գրել Հայ բարեգործական ընդհանուր միությանը և նրանց հովանավորությամբ տիկնիկներ կարել տվեցինք: Ունենք 17 հատ տիկնիկ: Առաջին ներկայացումը եղավ բելգիացի գրող Մորիս Մետերլինկի «Կապույտ թռչունը»: Տիկնիկավարները ոչ պրոֆեսիոնալ են. մեր գրադարանավարներն են:

-Ի՞նչ վիճակում են գտնվում գյուղերի գրադարանները:

-Գյուղերի գրադարանների վիճակը այդքան էլ լավ չէ. ընթերցողները քիչ են, ջեռուցում չկա, բայց, օրինակ՝ Մեղրաձորի, Լեռնանիստի գրադարանները լավ վիճակում են: Եթե գրադարանը գտնվում է դպրոցի կամ գյուղապետարանի տարածքում, ապա վիճակը, բնականաբար, լավ է:

-Հիմա էլեկտրոնային գրքերը բավականին տարածված են: Գրադարանում դրանց պահանջարկը կա՞: Արդյոք պլանավորո՞ւմ եք համապատասխան սարքավորումներ ձեռք բերել:

-Սա, ինչպես ասում են, մեր ցավոտ տեղն է: Այժմ չունենք այդ հնարավորությունը: Չեմ կարող ասել՝ պահանջարկը կա՞, թե՞ չկա: Միգուցե չեն պատկերացնում և չեն հարցնում: Ըստ իս, եթե առաջարկենք, մեծ արձագանք կստանա: Ես ինքս շատ եմ օգտվում աուդիոգրքերից, որովհետև այսօր շատերը, գուցե, նստելու և կարդալու ժամանակ չունեն: Աուդիո տարբերակը շատ-շատ հարմար է:

-Հետագա ի՞նչ պլաններ ունեք:

-Այսօր գրադարանների առջև դրված պահանջները, ըստ իս, կտրուկ տարբերվում են 5 կամ 10 տարի առաջվա մարտահրավերներից, որոնք դրված էին գրադարանի առջև: Փոխվել է գրադարանի դերը, մենք պետք է այնպես անենք, որ սպասարկման ձևն էլ փոխվի ՝ համապատասխանեցվի ժամանակակից ընթերցողների պահանջներին: Այսօր, ճիշտն ասած, ապագա գրադարանները նմանվում են «Լոֆթի» ձևաչափին. ժամանցը, ինտելեկտուալ զբաղմունքները, ինքնազարգացումը փորձում են համատեղել մի վայրում՝ գրքերի մթնոլորտի ներքո: Պետք է միաձուլում լինի:

-Իսկ ինչպե՞ս առաջացավ այդ գաղափարը, որ գրադարանում «Լոֆթ» բացեք: 

-Մշակույթի նախարարությունից եկավ այդ առաջարկը: Մինչև նախարարության առաջարկը մենք եղել ենք մի երկու անգամ «Լոֆթում: Հիմա փորձում ենք համագործակցել նրանց հետ:

-Ի՞նչ կմաղթեք այժմյան երիտասարդությանը:

-Մաղթում ենք հաջողություններ: Եթե մի բան որոշել եք, ապա երբեք կանգ չառնեք, ձգտեք և անպայման իրագործեք այն: Ճանաչեք և լսեք ինքներդ ձեզ, փորձեք չընկնել ազդեցությունների տակ: Այսօր բացասական ազդեցությունները շատ են, դրանցից մեկը հեռուստացույցն է, որով ցածրակարգ սերիալներ և տեսահոլովակներ են ցուցադրվում: Անջատե՛ք հեռուստացույցները, մի՛ նայեք անարժեք սերիալներ, և եթե անգամ գիրք չեք կարդում, լավ երաժշտություն լսեք, զբոսնեք, բնության հետ միաձուլվեք, գտեք և բացահայտեք ձեզ: